Shaip Ademaj - Tre poezi

Shoqe shkolle

Të kujtohet shoqe e shkollës
Në një klasë ishim ne,
Se diçka kishim t'përbashkët
Kurr s'ta thash, e kurr s'më the!

Kur rastësisht i ndërruam çantat
Në detyrat e shtëpisë
Kishim shkrua emrat tonë
Dhe dy fjalë të dashurisë!

Detyra fare s'kishim bërë
Edhe tash , mua mu kujtua
Kur në heshtje ta dhash çantën
U pendova pse kam shkrua!

Ti u skuqe në vetëvehte
Por nuk fole fjalë me mua
Ma shtërngove në dorë çantën 
Edhe ti njejt e ke shkrua!

E shfletoja gjithë fletoren
Gjeja faqen e kërkuar
Ato fjalë me laps grafiti
Edhe zemrën e coptuar!

Ishim të ri dhe të padjallzuar
S'mund e shprehim dashurinë
Por sa mirë ruam sekretin
Nuk e prishëm kurr shoqërinë!

Edhe tash kur të takova
Thinjat në kokë i kishim ne
Po ashtu ishe e bukur
Por një breng n'zemër ke!

Edhe unë dukem i lumtur
Por se zemra ka sekret
Ah sikur ta ktheja kohën
Ai kujtim nga shkolla mbetë!

Nuk e di a kam të drejtë
Ato vite ti kujtoj
Qofsh e  lumtur ti për jetë
Unë me vuajte të jetoj!



Për shokun tim

Do i shkruaj ca vargje
Ju duken tregim
Për jetën rinore
Janë për shokun tim!

Për çdo ditë më lutej
Ti shkruaj poezi
Të lutem mua më thoshte
Sepse unë nuk di!

E donte një vajzë
Në zemër e kishte
Vetem ajo në jetë
Ajo për te ishte!

I shkruaja unë letra
I ndihmoja të ngratit
T'a shpreh ai dashninë
Që ta heq merakun!

I thurrnja shumë vargje
Si shprehet dashnija
Por se shokun tim 
E merrte mërzija!

Kurr nuk mori letër
Vasha si përgjigjej
Kurse zemra e shokut
Pervlohej e digjej!

Ah sa kishte mallë
Sa kishte dashni
Ishte shumë i brisht
Ishte shumë i ri!

Dashurinë që kishte
Çdo ditë e përvlonte
Pse ajo vashë në lagje
Shokun spo e donte!

Pse si kthen përgjegje
Pse si shkruan një letër
Nuk e don të mjerin 
Apo ka një tjetër!

Ajo vasha në lagje
Si në kohë të vjetër
Ia kishin mëshefur postën
E fejuan për tjetër!

Për dashurinë e djalit
Se dinte e shkreta
Duhej të pajtohej
Ate çfar sjellë jeta!

Dikur i mërzitur
Shoku im më tha
Kot unë dashurova
E vasha mu më la!

Hoqëm dorë nga letrat
Nuk i shkruaja më tutje
Keshtu qenka dashnija 
Veq halle e vujtje!

Kështu e ka jeta
Kur humb një dashni
Me shokun i kujtojmë
Kurr rrijë përsëri!

Më thot të i shkruaj letra 
Sa herë e takoj
Dhe pse është martuar 
Por kurr nuk dashuroj!

Kështu do përfundoj
I shkurtë ky tregim
Janë këto vargje zemre
Veq për shokun tim! 



Shtëpia e vetmuar

Më fal, më fal shtëpi se të lash vetëm
E unë tash jam si i mekur
Sa më dhemb shpirti më del loti
Ti e vetme e kalon motin!

Të thehet dega e qershisë
Thahet dardha e thahet molla
Spret fëmijtë të vijnë nga loja
S'pret fëmijtë të vijnë nga shkolla!

Nuk do të vie andejpari
Rrugës tënde kalimtari
Nënë hije t'manit me pushua
Me ujë t'freskët me u freskua!

Më fal, unë s'mund vi me e hapë derën
Ti e vetme pret pranverën
Në furtunë edhe stuhi
Ti e vetme në borë e n'shi!

Bari të rritet në oborr
Lulet nuk ti prekë me dorë
Nuk ka zogjë as s'ka bagëti
Me erë tënde me u ngi!

Ti, mi dhe jetës gjallëri
Nipa mbesa edhe fëmijë
Të kem braktisë e të harruam
Larg prej teje u mërguam!

S'të damtuan barbari, as furtuna
Bazamentë të fortë të vuna
Ty të ngritëm, të ndërtuam
Tash e vetme ti po vuan!

Të lutem shtëpi mos më mallko
E fortë përherë ti qëndro
Të betohem n'qiell e n'tokë
S'të la vetëm unë për kokë!

Smund t' them, as nuk mund foli
Se ky malli flakë më dogji
Frymë të fundit nana dha
Amanet për ty më la!

Kur kam gjumë, jam në ëndërrime
Me ty jam shtëpia ime
Me ty zgjohem, bisedoj
Për ty qaj, për ty vajtoj!

Edhe një herë më fal e imja shtëpi
Ta ja fjalën se unë do të vi
Do të japim ty gëzime
Më e mira shtëpia ime!