 |
| Sadik KRASNIQI |
S' na duhet më dhëmbi i ujkut
as syri i stepur
e as hajmali e qepur tinëz në këmishë
krejt jemi ligë
s´marrim më as mësysh
s´na zë më as magjia e zezë
as mizat e zhegut
s´na pickojnë lëkurën e zhylltë
qentë s´na hanë më
krejt jemi ligë
në këtë sojsëz liri
asht mbi lëkur kemi mbet
krejt bre jemi ligë
medet
Kosovë, verë ...
SIMFONI MBI BAR
Si sytë e këtyre luleve
më pe nurin e kurmit tim
pa gjethin e Evës në fundbarkun e trëndafilt
gishtërinjtë e tu
në flokët
qafën e bardhë
gjinjtë e fundbarkun tim të ndritshëm
m'i puthe sytë
thimthat e ndrojtur
e thembrat e këmbëve që më prunë te ti
më thuaj
isha ashtu siç më ke menduar
oh edhe më magjike se fantazia ime për ty
ah sa qenkam dridhur
deri te kjo fjalë
e te kjo simfoni e afshtë
mbi këtë bar
simfoni vetëm premierë
e parë e mbramë
kurrë më
lamtumirë
PAVDEKËSIA E VDEKJES
Me këtë verë
nga vreshta e diellit
gëzuar e dashur
me këtë verë
të kuqe si gjaku i Jezuit
e dashur gëzuar pavdekësinë
e kujtohu
asnjë njeri e asnjë
çift i gjallë i Arkës së Noes
të këtij çasti
me shpirtin e frymës së qiellit
vetëm për një shekull e pak
nuk do jenë më
do ndodhë vdekja e madhe
gëzuar e dashur
pavdekësia e vdekjes
mos u pikëllo
s´do ta kemi mërzinë
veç jemi ndër radhët
e pavdekësisë së vdekjes së madhe
mos u pikëllo
se prapë dikush në këtë mbrëmje të bruztë
verë të kuqe a verë të bardhe do pijë
mund të ndodhë që ajo
t´i ketë mu këta syë e tu të bukur
që e mahnitur t’ shikojë me pikëllim këta yje
SFOND I AKULLT
Me mijëra buzë
pa puthje
një det sy
asnjë lot
sa shumë zemra
pa pikëllim
mbi këtë turmë të dylltë
njerëzisht bien vetëm rrobat
sa për pak ngjyrë të kuqe
në sfondin e akullt të pikturës
pranë piktorit
me cigare të zezë në gojë
LARG JANË ATA
E dashur
edhe sikur lotët tanë
të bëhen lumë liqen a det
barkën ata kurrë nuk do ta gjejnë
e t´i afrohen bregut tonë të pikëllimit
larg janë ata larg
përtej diellit përtej dritës
e dashur
t´i falemi Zotit
që s´jetojmë me mijëra vjet
në këtë zi në këtë mërzi
TE LUMI*
(Ali Podrimjes)
Ai është te Lumi i tij
eh sa moti te ai është nisur
udhë e gjatë deri te ai
përtej dimrave të mërzisë
përtej pranverave me pikëllim
përtej vjeshtave me mall e shi
me diellin e verës në krye
udhës së moçme
udhës së shkretë
mes përmes Ulpianës së tij
nën hijet e qiparisave
s´la varr pa çelë
mos mshifet Lumi
nën pllakë mermeri
ta shastisë babanë
për mahi
Ai shkoi te Lumi i vet
udhës së dritës
përtej kohës
përtej galaksisë
ai është te Lumi i tij
u bë Lumë
i lumi ai
oi oi oi oiii
*Lumi, djali i vdekur i poetit Podrimja, i cili i shkaktoi shumë vuajtje në jetë, që i shndërroi edhe në art poetik.
Nga libri "Ag muzgu"
