Diku në një cep të qytetit, jetonte një njeri, fytyrën e mbante gjithmonë nën hijen e kapelës dhe sytë të fshehur nën syze të errta, të cilat kishin skeletin e trashë.
Aty në atë cep të qytetit jetonte ky, njeri, që edhe në të nxehtin e korrikut mbante të veshur një pardesy gri, të zbardhur nga koha.
Ai jetonte në atë qoshe të qytetit nga ku mund të shikoje të gjitha lëvizjet e kalimtarëve, autobusëve, makinave, biçikletave. E pjerrta si hipotenuzë në dy katete pothuaj të barabartë.
Herët pa dal mirë dielli, ai, njeriu, ulej në froni i drunjtë, mbante mbi gju një fletore dhe shkruante deri sa dielli hynte në perëndimin e thellë.
Të njohurit e shkëputnin nga shkrimi duke e përshëndetur, apo biseduar disa minuta apo duke u ulur përball tij në një karton të palosur dysh.
Edhe të qeshurën e tij ia mbulonte hija e kapelës.
Të njohurit largoheshin e ai, njeriu, vazhdonte të shkruante.
Një grua e hollë në trup, me flokë të lidhura topus i sillte drekën në një tepsi të rrahur dhe ujin e mbante paguri që nga koha e grekut të parë.
Ai e merrte tepsinë, e vendoste mbi gju pas kishte lënë fletore përdhe me stilolapsin e fillonte të hante.
Shikimin nga pas syzeve nuk ia dalloje se nga e hidhte.
Pagurin e mbante pas pulpës së këmbës mbështetur, këmbës së djathtë.
Gruaja ishte larguar.
Kthehej pas një ore zakonisht.
Dreka vinte në orar fiks gjithmonë.
Ashtu si gruaja pas një ore për të marr tepsinë.
Paguri rrinte me atë, njeriun, deri sa hynte dielli në perëndim të thellë.
Në kohën e drekës askush nuk e shqetësonte.
Të njohurit ia dinin orarin e vaktit të drekës dhe nuk kalonin aty.
Pas buke ngrinte pagurin. Rrotullonte kapakun, i cili ishte i lidhur me një zinxhir të hollë me trupin e pagurit dhe pinte ujin e ftohtë si kapakun e kishte hequr.
Më pas tepsia dhe fletorja këmbenin vendet.
Shkruante deri kur niste muzgu i parë.
Nëse të njohurit kalonin aty, e përshëndesnin ose bisedonin, por raste të rralla rrinin gjatë.
Atij nuk i pëlqente ta shkëpusnin nga puna e tij.
Nëse dikush donte të bisedonte shtruar me të, ai, njeriu, e priste në shtëpinë e tij, në kohën e lirë.
Bezdisej ta shqetësonin me muhabete pa bereqet, nervozohej madje.
Huqet ia kishin mësuar të gjithë.
Nuk guxonte kush t’i ndryshonte orarin apo programin e jetës.
Kështu, në cepin e qytetit, ai, njeriu, jetonte.
Nga: Alekta Maksuti Beqari
Djalit tim Arbërit, për ditëlindje.
Për ditët e tua thura ëndrra djali e babai
E gjyshi ta dha urimin e ngrohtë të djepi
Krismat e gëzimit erdhën në jetë si fije bari
Hapat e shtigjeve të largët koha i treti.
Tek ti preka dëshirën e madhe të pajetuar
Pak Kosovë, pak Evropë më bënë të jem krenar.
Në sytë e tu pashë kaherë jetën e gëzuar
Në fjalën tënde desha që të ndez një vullkan.
Tani ecim si shokë nëpër udhë të shumta jete
Me duar më të forta ballë lisit e gurit
Gëzuar ditëlindjen pa trishtime e derte
Qofsh shtiza e pakëputur e flamurit.
13 shtator 2019
Shume urime per datelindjen tende biri im, Arber. Prak vjeshta e vitit '91, per mua qe stina me e vecante. 13 shtatori qe dita me e lumtur e jetes sime. Ajo dite e bardhe si me shkop magjik ndryshoi jeten time. Me beri me te lumturin, me pasuroi ndjenjen dhe shpirtin. Ardhja jote ne jete, nderroi statusin tim. Ishe ti ai qe perhere te pare me bere prind. Me bere me te lumturin. Por edhe me te pergjegjeshem. Nga ajo dite ne prindet tu, nuk mendonim vetem per njeri tjetrin. Por tani ishe ti qe shikimin tone terheqe si nje perle e cmuar. Ate dite te madhe gezimi, une mberriva ne mbremje nga majat e bjeshkeve Helvetike. Pasi fati dhe historia deshen qe ne shqiptaret, te behemi krah i Botes. Edhe une ashtu si qindra e mijra bashkekombas. U detyrova qe kafshoren e gojes per ju dhe vehten ta kerkoja pas shume Bjeshkesh te larta Alpine. Ehhh sa do doja qe ti femia im i pare, kur erdhe ne jete. Te vishe para meje. Te isha pran te ndjeja dhe te preknin duart e mia ate dite te bardhe 13 shtatori. Nje tjeter ngjarje qe duhet shenuar. Eshte se: Ti pa fajin tend dhe te mamit tend Shehrijes . Detyrimisht lindja ndodhi ne Spitalin Pediatrik te Gjakoves. Ejo ne Skenderaj nga atu edhe ku jemi..Ate mot okupatori barbaroserb kishte okupuar Kosoven e shtrejte. Te gjitha institucionet dhe spitalet folnin gjuhen cilirike sllave. Kishte ngelur akoma jasht prangave Gjakova Heroike. Andaj je ti qe separi preke ate toke te bekuar. Aty fillove te frymosh lirshem, krijove boten tende, pave driten e diellit per here te pare. Edhe duart tua te njoma arriten te prekun kenaqesine, pasurine me te madhe. Preke mbretereshen e botes Mamin. Dhe per ty aty filloj jeta bota jote e madhe. Ehhhh, sado doja qe ato duar ti ndija edhe une ne ato caste. E femijeria jote qe e vecante e bukur e kendshme , por edhe e brisht. Fati deshti qe ti dhe gjith moshataret e tu te dijne se qa eshte okupatori, se cfar do thot te jesh i lire. Ti ate mot sishe femij i lire sic nuk ishre askush ne Kosove. U bere dhe nxenes, fillove klasen e pare shkollore. Por aty se mbarove, jo per fajin tend por per "fajin" se jemi shqiptar. E perjetove dhe luften. Sishin fishek zjarre feste , por ishin krisma pushke , topash e raketa anmiku. Qe dogjen e poqen Kosoven Martire. Ti u detyrove te nderrosh brenda atij viti bankat shkollore te tre shkollave. Nga ajo ne Turicec ku fillove, mbarove vetem gjysem vjetorin. Anmiku barbaro serb kalli cdo gje ne Kopiliqin tone te dashur dhe ne Drenice. Smbeti shtepi as kulle ne kembe. Eter popullata u zhvendos. Ti gjete strehim tek dajt ne Ujmir, ku edhe fillove gjysem vjetorin e dyte por pak zgjati as nje muaj. Edhe nga atu u debuan. Gjetet strehim ne Plluzhine. Pastaj ne Shipol te Mitrovices. Ku edhe vazhdove klasen e pare. Dhe aty e mbarove me ne fund. Ate Deftese tenden e mbaj dhe e ruaj si nje thesar te cmuar dhe te rralle. Si kujtim i hidhur i historise. Lufta dogji cdo gje , ju tani me ishit tre vellezer, ti dhe Dardani e Albani. Qe u detyruat te kaloni bjeshke, lumej e fusha, 52 km. Per te arritur deri te Aeroporti i pare. Mberrite ketu ne Zvicer gushtin e vitit 1998. Vazhdove femijerine, mbarove shkollimin e ulet, te mesem dhe te larte. Tani mbane mbi supe nje barre pergjegjesie te madhe. Ne punen humane familjare , qe nevojtareve ju sherben ne shpiat e tyre. Atyre qe per duart e tua kan nevoje. Jan duar te bekuara qe sherojne plage me ballsam shpirti. Perkujdesesh per dhjetra e dhjetra familje , me dhjetra e dhjetra koleg punetor tuaj. Ti u bere burr kalove 28 pranverave duke na sjellur nektar ne kopshtin tone. Mbolle ngrohje dashuri e hare. Andaj paralel me urimin me lejo te ju dhe nje mesazh jetik Bire mos harro token ku perher te pare te preku koka ku bere hapin e pare, ku fole fjalen e pare , ku the nene eku the babe ku the buk edhe uji. Ku shkolla jote e pare ti mesoj shkronjat. Me te cilat u rrite kalite. Dhe tani me to shkruan Babe e Nen dhe ty Atdhe ju dua. Vetem i tille do qendrosh perher ipa luhatur para sfidave te kohes. Eshte nder dhe kenaqesi per ne qe te kemi. I gezofsh e shijofsh edhe 100 te tjera. Me zember e shpirt te uron Babi, Mami dhe dy vëllezërit, datelindjen, tënde të 28-te. Gëzuar biri im, Arbër! Babi të do shumë, shumë, shumë....
 |
| Mehmet Rrema |
(Tregim)
Edhe dita e tretë kaloi e ankthi sa vinte e bëhej më shtrëngues, më shpues, më i frikshëm dhe shpresa se ai do të kthehej shuhej si zjarri në vatër në një natë të akullt janari kur drutë e lagura, të cilat bënë tym gjatë gjithë mbrëmjes,erdhën e u dogjën pak nga pak, pa dhuruar ngrohtësi. Do të donte në ato çaste aty të kishte të atin. Të gjithë atë stres, atë ankth të përzier me mllef do t'ia çfryente atij.
Ja, më the të martohesha me atë, e unë ashtu bëra. U martova. Ku është ai dhe ku jam unë. Pa më thuaj pak. Pse kam ardhur unë të banoj në shtëpi që ngjan me një greminë , me një shpellë, me një tunel ku të mbyt era e mykut lagështia dhe të ftohtit. Pse më detyrove të martohem kur ai nuk vjen në shtëpi. Më ka lënë mua këtu t'u shërbej dy kërcunjëve. Qendronte tek porta e oborrit me vështim nga rruga, andej nga ai duhej të vinte. Nga aty shikohej hyrja e fshatit. Tjetër rrugë nuk kishte. Dy vjet martesë e vetëm dy javë qendroi me burrin. Dy javë e në ata dy javë më shumë grindje, të bërtitura, fyrje se dashuri. E pat detyruar që në mëngjesin e natës së parë që fjetën bashkë, të nxirrte çarçafët sipas zakonit. Kjo nuk përbënte ndonjë problem për Denisën, por një kërkesë e tillë natyrisht e bërë në formë urdhëri të prerë, ishte një ofendim. Që në atë çast, aty del në dritë e çfaqet krimbi xhelozisë dhe pabesisë, i veshur me petkun e rëndë e të zi të dyshimit, fillon krisja që më nuk ka të ndalur. Kur mes çiftit, mes miqëve, shokëve apo cilëtdo qofshin, ndodh kjo, ashtu si krimbi që hyn në dërrasë dhe e bren pak nga pak, derisa e gjithë dërrasa, të gjithë trarët, e gjithë ngrehina, sado e madhe dhe e fortë të jetë do të bijë,për tokë duke u bërë një mijë copash. Askush nuk do të mund të besoi se një ditë një ngrehinë kaq e bukur dhe madhështore, mund të rrëzohet nga një krimb i vogël, i cili gjendej në një dërrasë në formën e një larve të vogël, të bardhë gati të tejdukëshne, vetëm për një gabim të vogël, për një nënvleftësim në kohën e prerjes së lëndës.
Hë, ja ku e ke çarçafin, do t'i marrësh edhe erë, i tha ajo atë mëngjes duke e bërë atë dreq çarçafi shuk dhe ia afroi tek fytyra.
Po, i tha ai, do t'i marr erë dhe me në shpejtësi të habitëshme e goditi me disa grushta njëherësh në fytyrë, gjoks, bark e ku mundi. Goditjet qenë të shpejta, të papritura, të forta aq sa ajo as nuk pati kohë të hapi sytë për të parë kush po e godiste. Do të kishte dashur ta merrte dhe ta lëpinte njëqind herë atë çarçaf veç të mos hante kaq shumë të rrahura që në orët e para të martesës. Ndoshta një ditë do ta falte për atë të rrahur , po a mund të falte dyshimin. Ai jo vetëm pat dyshuar, e pat akuzuar, e ndoshta, për këtë dyshim edhe përdori dhunën, atë dhunë, të cilën, edhe nuk e kishte besuar se një burrë mund ta ushtroi mbi gruan e tij, edhe nëse kjo do të ishte fajtore. Prindërit e saj debatonin, nganjëherë edhe për gjëra të kota, siç i quante ajo, por nuk i kishte ndodhur kurrë që të shikonte mes tyre një veprim kaq barbar. Dy dit qe munduar të mos i dilte para syve, të paktën ditën. Nuk donte, as ta kishte afër, kurse nata , eh, nata! Ahh, sigurisht ishte e gjutha e tij. Në ata orë të pafundme ai me të drejtën e të fortit, e blerësit dhe zotëruesit, mund të bënte si të dëshironte. Në gjysëm errësirën e atyre netëve të rënda u ngjiz shpresa e njëkohësisht edhe disa hallka më shumë në zinxhurin e trashë të robërimit.
Pas dy javë qendrim, Sandri, një natë ndërsa po hanin darkë, tha se të nesërmen në mëngjes heret do të nisej. E kam lënë me Gonin.
Do të qendroni shumë këtë radhë,pyeti e ëma
Po.
Po me nusen, çfarë do të bëjmë, pyeti i ati.
Kjo do të rri këtu. Ju keni nevojë për shërbim.
Po edhe kjo ka nevojë për burrë e ti atje vetëm ke nevojë për të, tha e ëma
Sot për sot jeni ju që keni nevojëmpër këtë. Unë atje i kam në rregull punët e mia. Nuk më mungon gjë. Me këtë "Nuk më mungo gjë", ai nënkuptonte edhe bashkëshorten.
Pra është e vërtetë se ti atje ke një të dashur, foli Denida kur në fyt i qe mbledhur një lëmsh i madh inati që i dilte nga të shtatë vrimat e kokës në formë shtëllungash të dendura tymi. Ishte gati që ai tym të merrte flakë dhe të digjte tërë shtëpinë, biles të dyja shtëpitë.
I shoqi, pa u menduar dy herë u ngrit dhe e zuri për flokësh. E tërhoqi me shumë forcë aq sa një tufë e madhe flokësh nga koka e saj i,mbetën në dorë. E uli në dysheme dhe e goditi disa herë me shqelma nga e sa mundi. I ati u ngri dhe e kapi për krahu. Mos, mos bëj kështu. Është e re dhe gaboi. Ai e goditi edhe dy herë me shqelm, pastaj e la. Këtu jam unë burrë dhe di unë çfar bëj. Nëse guxo të hapësh gojën edhe një herë, do të të vras. Ti baba nesër do të shkosh tek ata dhe t'ua bësh të qartë. Jeta e tyre varet nga sjellja e kësaj. Një gjysëm fjale po nxorri kjo nga goja, do t'ua marr shtëpinë, do t'i vras të gjithë.
Mos kij merak. Ne do ta kalojmë mirë me të. Është grua e zgjuar, Denida, tha e ëma. Nuk është nevoja të acarojmë gjërat. Këtu jam unë, punët do t'i bëjmë bashkë...
Jo, ti nuk do të prekësh asgjë me dorë. Kam marrë këtë për punë, tha i biri
Denida shkoi e u mbyll në dhomën e gjumit. Kur hyri ai, në gjysëmerrësirën e dhomës dëgjonte vetëm ngashërime. U zhvesh pa bërë zë dhe u shtri. Qendroi pak me kurriz nga Denida, pastaj u shtri në shpinë me sy nga tavani. Ajo dëneste. Mjaft, tha ai. Besoj se qave mjaftueshëm, tani është koha të pajtojmë. Nesët do të ik. Unë shkoj për të mirën e familjes. Kur të kthehem, po u ktheva do të jem shumë i pasur. Nga kjo pasuri do të fitosh edhe ti po pate mend dhe u solle mirë.
E kapi dhe e rrotulloi nga ai. Sonte dua të jesh e gjitha imja me gjithë shpirt.
Ti ke një tjetër që të pret atje, ç'më do mua.
Je budallaqe. Nuk kam. U solla ashtu me ty se dua të të mos marrë malli shumë.
Për një çast asaj i erdhi mirë. Deshi ta besonte, edhe pse për të kushte dëgjuar edhe më parë se bashkëjeton me një të huaj. Nuk besonte kurrë se do ta dashuronte ndonjëherë atë njeri, por të paktën të kishte një jetë disi të qetë. E dinte mirë kushtin që i pat vënë i ati. Me atë borxh që ai i kishte Sandrit, nuk do të mund ta ngrente kurrë kokën, e më e keqja se ai edhe mund t'i vriste. Nuk ndalej para asgjëje. Të paktë çfardo që të ndodhte, të mos ndjente mbi shpatulla peshën e fajit. Le të vuaj unë, po të tjerët të mos vuajnë. Me këtë i pat vënë kapak dhe nuk deshi ta hapte më. Priste atj tek dera e oborrit. Ai kishte njoftuar se do të vinte atë natë kishin dalë për ta pritur në qytet Dreni, dhe Zhaku, dy kushërinj të tij nga ana e nënës. Emëtat e vërtetë të tyre ishin: Lulëzim, për Drenin dhe Fatbardh për Zhaku. Në shtëpi ishin marrë të gjitha masat për ta pritur. Qenë ftuar edhe dajat, e xhaxhallarët e Sandrit, i cili edhe ky emërin e vërtetë e kishte Skënder. Denida priste. Brenda vetes së saj kishte vorbuj paqartësie dhe nuk arrinte të kuptonte çfar e shtynte të qendronte aty me sy të ngulur nga rruga hyrëse në fashat. Ndoshta ishte kurioziteti për të parë me kë do të vinte, si ishte ajo, pasi thuhej se ai këtë natë do të vinte me atë gruan me të cilën bashkëjetonte atje. ...Ndoshta ishte një fije e hollë shprese, e hollë gati e padukëshme që e mbante akoma me shptesë se ai nuk do ta divorconte. Shpresa e vetme ishte Xhani, djali i tyre i vogël, të cilin Sandri nuk e kishte parë akoma. Kishte kërkuar nëpërmjet Zhakut material për të bërë testin e ADN, test i cili pat konfirmuar atësinë e djalit. Denida e pat pranuar pa ngurrim, kryerjen e testit, dhe kjo e pat përforcuar akoma më shumë brsimin e familjarëve se djali ishte i "rrënjës". Ky fakt pat përfircuar edhe shpresën se Sandri duke qenë i bindur për atësinë, do të ndryshonte edhe sjelljen e tij e afrimin sado pak me të shoqen. E ëma dhe i ati, Sulo, qenë ulur në një divan vendosur në verandë dhe shikonin.
Po e pret me padurim, i tha të shoqit. Shiko si qendro. Duket sikur është ngrirë aty dhe nuk do të largohet, i tha të shoqit.
Kjo më duket se e do, po çfar t'i bëjmë atij tonit. I ka hypur mendja mbi flokë dhe nuk di çfar bën.
Kjo nuk është rracë për derën tonë, tha ajo.
Ka vdekur koha e rracave, grua. Ku është rraca e djalit tonë. Cilin pata afër unë kur u operova, djalin tim rracë apo nusen e tij që nuk qenka rracë. Ti ia ke bërë mendjen furtunë.3Ti e ke shtyrë në rrugë të keqe.Rraca,rraca, rraca.. Të është bërë mendja derë e rracë, po kjo kam frikë se do t"ju hedhë në greminë. Rraca e mirë ngulet në një vend e nuk luan si ky yni. Do Zoti të mos e sjellë atë..
Do Zoti ta sjellë. Do Zoti e ta nisë qysh sonte në shtëpi të vet këtë. Nuk është nuse për djalin tim. Nuk kanë qenë asnjë herë ajo derë. Kjo nuk është për këtë derë. Denida qendronte aty. Nuk donte as të dëgjonte çfar flisnin burrë e grua me njëri tjetrin. Kishte ardhur në këtë shtëpi si një peng dhe lutej që të mbetej gjithë jetën ashtu. Shpresonte se fëmia i saj do të shërbente si një normalizues i gjendjes, por nëse ai do të vinte me një grua tjetër atë natë,aty do të ishte fundi. Në një mënyrë a një tjetër do të shpëtonte nga ajo familje. Dielli perëndoi dhe mbrëmja nisi pak nga pak të mbuloi vendin me muzgun e saj që sa vinte e bëhej më i thellë. Tani kryet e rrugës nuk shikohej. Denida lëvizi nga aty si me përtesë. Shumë u vonuan, u tha prindërve të burrit kur u afrua tek veranda, ku ata ishin ende të ulur në divan dhe diskutonin për rracë e derë. Brenda çdo gjë ishte gati. Priteshin vetëm të vinte Sandri me kushërinjët e tij dhe të ftuarit. Ftesa ishte për orën shtatë të darkës e mungonin vetëm një çerek ore.
Do të vijë, mos u bëj merak, tha Xhemillja. Kur të vijë djali im, do të...
Asgjë nuk do të ndodhi, e ndërpreu i shoqi. Eja të futemi brenda tani. Erdhi koha kur duhet të vijnë të ftuarit. Ai duhej të ishte këtu që në orën pesë. Edhe në këmbë të ishin nisur do të kishin arritur.
Tek porta e oborrit u dukën mysafirët e parë. Ishin dy tezet e djalit me burrat e tyre. Pak më vonë erdhën edhe të ftuarit e tjerë, kurse ai, ai për të cikin patë ardhur të gjithë mysafirët nuk po dukej. Nuk po dukeshin as kushërinjët e tij që patën shkuar për ta pritur në qytet. Në shtëpi meraku nisi të trashet. Biseda mes të ftuarve që nisi me aq zjarr e gëzim në fillim, nisi të zbehej. Asnjëri nuk gjente fjalë për të vazhduar bisedën. Ra një heshtje që më tepër i ngjante heshtjes mortore. Më tepër gjembat që e shponin i ndjente Xhemilja. Psherëtinte dhe shikonte të ftuarit një nga një sikur donte t'u thonte: hë, flisni një fjalë, thuani çfar të foni, vetëm mos më thuani se ai nuk do të vijë. Mos më thoni...Nuk donte ta çonte mendimin më tej. Një parandjenjë nisi të hedhi shtat në shpirtin e sajë e ta brejë. Një parandjenjë, të cilës ajo nuk donte t'i hapte rrugë. Në këto çaste që sa vinin e rëndonnin më shumë, erdhi Zhaku. Fytyra i qe kthyer në shollë opinge, nga ato dikurëshmet. Të gjithë u ngritën në këmbë sikur të qenë të lidhur me një gjenerator elektomegnetik që tërheq edhe trupat njetëzorë.
Pse u vonuat? Ku? Po? Ku është djali im, shpërtheu Xhemilja.
Mos u shqetësoni. Nuk ka ndodhur asgjë e keqe. Asgjë.
Ku është? Çfarë m'i ka ndodhur djalit. Ajo iu afrua Zhakut dhe e kapi për këmishr. Trego, çfarë...
Asgjë, një keqkuptim. Është mirë si molla vetëm ka një keqkuptim me ato gomerët e policisë. E kanë ndaluar në komisariat për një sqarim. Kushdi cili do të ketë kryer ndonjë krim dhe ka dhënë emërin e Sandrit. E ndaluan sa zbriti nga makina. Akuzohet kot. Do ta mbajnë sonte...Me siguri nesër në mëngjes do ta lirojnë. Ai nuk ka bërë asgjë. Jam i sigurtë.
Mos e kanë ndaluar për ata vrasjet e vitit...,tha Sulo
Mbylle more gojën ti u hodh e tha Xhemilja duke e ndërprerp të shoqin. Djali im nuk ka vrarë një mizë. Aty nisi një sherr mes çiftit da të ftuarit mbetën me gojë hapur. Ata e njihnin Sandrin dhe problemet. Vite më parë ai në bashkëpunim me dy të tjerë patën vrarë e copëtuar një fëmijë pasi i ati i fëmijës nuk u kishte dhënë paratë që i patën kërkuar. Thonë se për ta mbyllur këtë çështje, Sandri kishte paguar shuma marramendëse si në prokurori, polici edhe tek njerëz të politikës. Qe dukur sikur u mbyllë, por jo të gjitha plagët mbyllen përgjithëminë. Në ditët e sotme ajo që sot duket e hapur nesër mbyllet e anasjelltas.
Të ftuarit patën mbetur me gojë hapur. Nuk dinin si të gjenin fjalë për t'i ngushëlluar. Më parë ishin çuditur si pat mundur të shpëtonte pa u dënuar për atë krim. 4 Tani mendonin se asgjë nuk mund ta mbuloi të vërtetën. Tjetër që i merakoste në ato çaste ishte se duhet të mbathnin këpucët e të iknin duke lënë të zotët e shtëpisë të diskutonin mes tyre apo të qendronin. Në të dy rastet nuk ishte e lehtë për të zgjedhur. Qendrimi aty përpara asaj tavoline të mbushur me pjata që,prisnin njerëzit të fillonin darkën,ishte njëlloj si të ishe para një arkivoli bosh që pret xhenazen,ikja dhe lënia e të zotëve të shtëpisë para asaj tavoline, në atë dhembje, do të ishte njëlloj sikur të lije dy prindër para trupit të pa jetë të djalit. Në këtë çast u dëgjua zhurma e motorrit të një makine që erdhi dhe u ndalua aty.
Erdhën, tha njëri. Në fytyrat e të pranishmëve ra një dritë, një gëzim që sikur doli nga një kasafortë plumbi dhe u shpërnda si aroma e trënfafillit.
Kam thënë unë se djali im nuk ka bërë asgjë për t'u dënuar. E kam djalë flori. Dihet së të mirin nuk e duan. Kur disa nga të pranishmit dolën për të pritur të shumëpriturin, Sandrin, panë që po hynin brenda në oborrin e madh, një grup policësh. Njëri nga policët, ndoshta komandanti i tyre mbante në dorë një letër. Kush është i zoti i shtëpisë, pyeti ai, duke iu drejtuar pikërisht Sulos.
Unë, tha ai me zë të dridhur. Çfarë ka ndodhur. Kemi autorizim të kontrollojmë. Djali juaj i kërkuar nga interpoli është i arrestuar. Ne këtu nuk kemi asgjë. Të ftuarin u larguan kush mund më shpeht se shoku. Aty mbetën të zotët e shtëpisë dhe Zhaku. Policët hynë dhe u shpërndanë nëpër ambientet e shtëpisë. Pas pak çastesh njëri nga policët kërkoi çelësin për të hapur një derë në bodrumin e shtëpisë.
Nuk kemi, na ka humbur, tha Sulo. Ka vite që ne as në bodrum nuk kemi ra. Nuk...
Hapeni forcërisht, tha komandanti.
Armë, municion, dhe një bidon i madh i mbyllur hermentikisht që peshonte. Policët menjëherë dyshuan për lëndë narkotike.
Duhet të vini me ne, edhe ju, tha komandanti duke u drejtuar nga Suli dhe Zhaku. Këtu qenka depo armatimesh dhe sende të tjeta të jashtëligjëshme. Xhemilja kishte vënë të dy duart në faqe dhe qendronte si një kërcu i kalbur, gati për t'u rrëzuar. Ajo dinte çfarë i biri kishte bërë në Shqipëri, po nuk dinte çfarë kishte bërë atje. Prokurori që i kishte zbutur akuzën nuk ishte më në detyrë, e kishin shjarkuar. Nuk dinte kë të takinte për të paguar, po edhe para kumishte që të paguante as avokat e jo më "kafen" për orokuror e gjykatës. Nëse do të zbatohej ligji ai do të krimbej në burgim të përjetshëm.
Sa ters e ka gojën ky matufi im, tha, duke mos ju drejtuar askujt. Denida kishte hyrë tek dhoma e vet me të birin. Në sallon nuk kishte njeri tjetër. Ai i ka ndjellur zi gjithë kohën. Ai ka thënë se në mos heret, vonë do ta zbulojnë e do ta dënojnë. Ja ku ta plotësuan dëshirën. Inshalla mbetesh edhe ti atje...
