 |
| Fejzë Demiri |
Pambarim kohe
Po të kthehej koha pas
Në një pikë që unë kisha dashur
Nuk do ta lëja kohën nga këtu te ikën
Do të rifilloja prapë me ty
E do të vazhdoja deri në pambarim
E kur koha të përfundonte
Do të thoja: ende s’jam ngopur, unë me ty!
Për ty
Për ty
Do t’i fikja të gjitha dritat
E do të qëndroja në errësirë
Do të fikja edhe qiriun e fundit, flakëndezur
Shpirtrash
Se më as drita s’do të ketë kuptim pa ty
Të pres
Nëse një ditë do të vish shkujdesur
Me hapat e padukshëm të kohës regëtimë
Të pres, takohemi tek vendi
Aty, ku i çmenduri mund çmendurinë.
Do të vij
Do të vij një ditë
Lotët të t’i heqë
Do të bëhem buzëqeshja jote
Edhe pse s’do të jem me ty
Do të jem në hapat e tu
Më lejo të lutem
Gjumi yt të bëhem.
Pa fjalë
Do të takohemi sërish
Netëve nuk do t’u besojmë si më parë
Mërzinë do ta ngulfasim në shishe
E kohës le t’i kthehemi pa fjalë.
Dritë e verbër
Nuk është errësira
Që nuk më la për të parë
Është drita ajo
Që m’i verboi sytë.
 |
| Faruk Tasholli |
DHIA E MAREFCIT
Dhia e Marefcit zbriti në Prishtinë
E po ecë me naze ngadalë trotuarit,
E lodhun e shkreta pa përdorë makinë
Kërkon në mos has dyqan të floktarit!
Ç’të duhet floktari mori kafshë e malit?!
Ndjehet se e tallin zonjat me shikime;
Ju që lidhni flokët bash si bishti i kalit
Pse i tallni shoqet me frizurën time?
Në ndejat me kafe kur shfaqni frizurat
Vjen emni i im në kulm të sikletit,
A nuk i m‘suet keq me folë edhe burrat:
Kush t’i preu flokët si dhi e Marefcit?!
Edhe unë frizurën, thashë, ta baj si ju
Së paku t’i ngjyj pak kimet e shpinës,
Se edhe burrat po i ngjyjshin kështu
Flokët thinja-thinja në mes të Prishtinës?!
Dhia e Marefcit sheshit rrak e tak
Me kambët si take ecë për mrekulli,
Po thotë vetë me vete pse nuk kthehem pak-
Të rri n’parlament a në qeveri?
Dhe si zonjë niset drejt kah parlamenti
Te kambët e kalit diçka nuk merr vesh
I k’qyr n‘vitrinë brinat a i ka me veti
A mos ia ka marrë ai kalorësi n’shesh?!
N’derë të qeverisë e ndalë policia:
Këtu nuk lejohet me hy dhen e dhi!
Po pse ma ndaloni, nervozohet dhia,
Du me i pa në zyra krejt çobantë e mi!
Kthehet me dëshprim udhës së Marefcit
Tu kalu çdo breg tu kërcy çdo gropë,
Në Prishtinë s’kish lule, dru as erë të gjethit
E krenohen burrat:Na jemi Evropë!!!
