 |
| Selvete Abdullahu |
Selvete Abdullahu
NATA GJURMËT I BRAKTISË
Mëngjesi ishte me mjegull
Gjurmëve ec me ëndrrën
E fitova dritën
Dhe i këndova jetës
Natën prapë më zuri ankthi
Mëngjesi në ëndërr
Shndrit e llahtuar
Mesdita ftohtë hyri
Në këngën e pathënë
Labirinteve të errësuara
Provokova të gjitha bashkë
Për t’i lexuar
Dhembjet e tua njeri.
MALLENGJIMI
Zjarr ethe dhe ankth
Të shohësh veten helm në pritje
Që pushton qenien e njeriut
Në dhera të huaj
Të jetosh larg tokës tënde
Të mos takosh dot njerëzit e tu
Të rrish vetëm me javë e muaj
Si mund t’i harrosh vitet e mërgimit
O zot mos më verbo
Edhe atëherë kur të kthehem
Nuk di a t’i takoj të gjithë
Mall i zjarrtë kaplon zemrën time
Shpërthen e s’kapërcen dot
As di kur do t’ju shoh
Më kot pyes veten
Më kot prehem në kujtime
Si e humbur nga mallëngjimi.
LOTI I MELANKOLISË
Dua të m’i ndjeni lotët
Dhe jetën time të përvuajtur
Që bie si rreze dielli
Përpara fushës së ëndërrimit
Që kërkon lotët e mi
Për ta kthyer gëzimin
Diku lot diku gaz
Mes zënkave të qiejve
Dhe syve melankolikë
Kur mendoj udhët
Më del përpara jetë e hidhur
Mbledh copërat e mallit
Si ndihmat humanitare.
A DO TË MË MUNDË HARRESA
Për pak dritaret i shpoi shigjeta
Pak kisha nuhatur gjërat
Mbrëmja mbylli qerpikët e plogësht
Harresa u zhyt në vetvete
Isha bërë gati të shtegtoja
Dhe shtegu mbeti i ngurosur
Se shpresa mbeti e fundit
Të dëftojë prejardhjen e dhembjes
Një blend i flokut rrëshqiti
Me pahir u loz valsi nën dritën e hënës
Loti shihej në sytë e nënës
A do të mundë dot harresa
Thellë në turbullirën e mëngjesit
Gjeta nënën duke pohuar me kokë
Larg jemi nga bota.
STUDENTËT E PRISHTINËS
E di që Prishtina sot u gëzua
Dhe në natën pa hënë
Nisi hidhërimi
Çfarë të bëjë me tmerrin
Rrugëve të Prishtinës
Studentët ngarendnin në protestë
Ndërsa mua më digjej shpirti
Ma vodhën zjarrin e lotin
Mbi ne u vërsul kolonë policësh
Trishtimi mbuloi qytetin
Britma lëndime që s’kanë fund
Nën flakën e dashurisë
Qiejt i lëkundën duke ëndërruar lirinë
