 |
| Zekerija Idrizi |
Për çdo ditë shoqërohem me artin më të bukur letrar, me poezinë, veçanërisht në kohë e rrethana kur dua të grish muzën time për sajim të krijesave paradoksale. Dhe në këtë kontekst, shijoj jo rrallë herë mëlmesat e shumë poetëve e poeteve shqiptare. Por, me këtë rast, dua të vë në spikamë poetin që "më shokon" filozofikisht dhe "më provokon" artistikisht me muzën e tij fascinante kreatoriale. Ai është Haxhi Muhaxheri. Nga opusi i tij krijues kam veçuar disa poezi, që të zbukurojnë ca më shumë faqen time në FB.
SA HERË VJEN NËNTORI
Sa herë që vjen Nëntori
Të gjithë duam të bëhemi
Adem Jashar e Ismail Qemal
Isa Boletin a Idriz Sefer
Oso Kukë a Mic Sokol
Dedë Gjo Lul a Sefë Kosharë...
Me plisin e bardhë në dritë të syrit
Bëjmë foto duke e puthur flamurin
E fjalët i ngjyrosim krejt kuq e zi
Pastaj... Oh pastaj
Harrojmë të marrim frymë shqip
Nisim e bëjmë prapë jetë ujqërish
Kafshojmë Lirinë
Njëri tjetrin kafshojmë
Diellin ia vërbojmë atdheut
E Zotin duam ta kemi veç për vete
Medet...
E MAGJISHMJA POEZI
Dritën ia vodha diellit
Hënës bukurinë
Fillikat i vetëm
Vrapova planeteve
E luftë ju shpalla Perëndive
Për vrimë të gjilpërës
E kalova detin
Linda e vdiqa
Disa herë për Ty
Po prapë e virgjër mbete
E loze me mua
Si me një fëmijë
Ti e dashura ime
E magjishmja poezi
POETI
Fle me të gjitha të dashurat
dhe zgjohet bashkë me diellin
Udhës së Qumshtit loz valle me yjet
Për vrimë të gjilpërës e kalon detin
në kërkim të fjalës së pathënë
Një këngë e re po vjen
UNË DHE KËNGA
Do të varrosemi
kur të na lindin të vdekurit
për të lindur
kur të vdekurit të na varrosin
ZGJOHU POET
Nuk jam engjëll
Në tempullin e durimit
As memec i përgjumur
Zotin mallkoj
Që as kokën e ktheu
Kur Ti
Kosovës ia lidhje plagët
Zgjohu poet
Se përsëri
Mund të „Tkurret Atdheu“
Zgjohu e zhvishi
Të gjitha marrëzitë e kësaj bote
Evropa prapë fle
Edhe kur djalli ngre krye
Zgjohu për tokën dardane
Për „gjakun që nuk falet“
Zgjohu ore burrë i dheut
E ti zëmë pusi të keçes
Se koha nuk pret
Zgjohu Ali Podrimja
YJET DO NA KENË ZILI
Edhe pse udhët na janë ndarë
Ne bashkë jemi
E dashur
Frymojmë nën të njëjtin qiell
I njëjti diell na ngrohë
Moj
Në ëndrra shpesh takohemi
E dashurisë
I japim shpirt
Orët po luten për ne
Të gjitha nyjat
Do të zgjidhen
Prapë do ta lozim
Vallen e Psherëtimave
Dhe yjet do na kenë zili
ME GUR E GJUAJE DHE ZOTIN
(Mikut tim, poetit Tahir Desku)
Kot të erdha te shtëpi e re,
poet kokëkrisur !
.
Edhe prej varri paske ikur
t’i këndosh të bukurës Anitë,
vashës që s’u jepej as Perëndive.
.
Kurrë s’ke qenë i rehatshëm
bre lum miku !
.
Sy njerëzve të hekurt lozje me zjarr
dhe kur qielli ndizej mbi Kosovë,
me gur e gjuaje edhe Zotin !
.
Ti, o dreq poet !
KUJDES ME GRATË
Në do të kalosh
Urës së Ferrit – fillo ta duash
një grua të përhënur
Ajo –
do t’i djeg të gjitha stinët
Nëse do ta mësosh
bukurinë e gënjeshtrës
dashuro një leshverdhë
që qanë e qesh në pasqyrë
Ajo –
edhe Zotin e mashtron
Në daç veten ta mallkosh
jepi dashurinë një gruaje
qe puthur e ka zhgënjimin
Ajo –
do t’i vrasë edhe lutjet
Po deshe të marrësh
plagë zemre – plagë shpirti
besoi gruas që të puthë
me zjarrin e shuar buzëve
Ajo –
mërdhin edhe diellin
Në daç veten ta vrasësh
beso fjalët e një gruaje
që të thotë "Të dua"
pas dimrit të gjatë të pritjes
Ajo –
lëkurën tënde do ta vesh
SA HERË NDRYSHON MOTI
/ Një si poezi, për tre faqezi./
Sa herë që ndryshon moti,
më dhemb gishti i vogel
i dores së majte.
Ai gishti që ma ke thyer ti JLL,
sall për hatër të hasmit.
Heu, ti mos pafsh ditë të bardhë !
Sa herë ndryshon moti
e më dhemb ai gisht,
të kujtoj edhe ty
o njeri me maskë,
që keq më preve në besë.
E tash...
tash ke veshur lëkurë engjëlli
dhe atje diku largë...largë,
( tej maleve e deteve )
ndërron shtatë fytyra.
Heu, ty tu ndaltë ora sonte !
Sa herë më dhemb ai gisht
më kujtohet edhe Xila,
i ziu Xilë i Kryshecit
qe tash digjet në ferr.
Heu, atij ju harroftë emri !
____
JLL - Jakup Llonqari. Inspektor famëkeq i UDB-së në Pejë.
Dy të tjerët kanë qenë informatorë apo hafije, siç i quante populli.
Shënim i Redaksisë:
Zekerija Idrizi është teolog, publicist, studius dhe shkrimtar i cili deri më tash ka publikuar mbi dhjetë vepra.
Shkruan: Sejdi JAHIU
Për cilën drejtësi joselektive apo reformë gjygjsore në Republikën e Maqedonisë së Veriut mund të flasim?
Me ndrrimin e qeverisë së kaluar të regjimit (Gruevski-Mijallkov) sëbashku me puthadorët tanë, çfarë ndodhi? Cilet funksionar u mbyllen në burg dhe vuan dënimin, për të bërat kriminelo-kancerogjene gjatë 11 viteve pushtet.
Ku gjenden ata të cilët urdhëruan 27 prillin, ata të cilët sulmuan institucionin më të lartë në RMV dhe rrezikuan jetërat e deputetëve të ndryshëm; konkretishtë atijë shqipëtar? Ku gjendet Gordana e cila na quante “Indianci”? Ku gjindet "kanibali" që i mori jetën fëmiut 6 vjeçar?
Ti vizitoshë burgjet sot, ato janë të mbushura me mbi 90% shqipëtarë, që vuajnë nga 5 vite e deri ne burgim të përjtshem. Pjesa dërmuese e tyre janë ish-ushtarët e UÇK-së. A po humbet lavdija dhe a po provohet qe më çdo kusht të njylloset lufta çlirimtare që u fitua nga djemtë më të mire?
Kush po krekoset sot për të arritura madhore? A janë ata disa nga deledashet që shiten për një birrë Shkupi?
Në këtë shtetë që pretendon të jetë pjesë e BE-së, ku vidhen 10 miljon, shpërblehesh! Kurse kur vidhen 10 libra, i han 10 vite burg!!!
Çfarë motivi duhet tu japim fëmijëve tanë për të qëndruar në atdhe? Çfar të mira po i lëm trashigim gjeneratës së re?
Disa pêshpërisin se pagat janë të ulta, e un them jo pse jo? Sepse nga njiherë edhe po ta keshë edhe 2000 euro pagën mujore, kur sheh se sa e trishtë është jeta, kur sheh se doktorin ta dikton nji "çoban", kur sheh se ministrin ta dikton nji analfabet që nuk din shkrim-lexim… Po a ka ma turpsi e madhe në botë. Gjithçka është kthyer në antivlerë, gjithçka po rrënohet.
Nga ana tjetër; elita intelektuale është bërë binak me gjumin e Arushës, mbyllja e gojës ju ka nënshtruar lekut! Prandaj mos e akuzoni rinin për braktisjen e vendit, por akuzojeni dhe qajeni vetveten 24 orë, sepse çka keni instaluar në institucione të ndryshme mjerim, mjerim këtu duhet një revulicion popullor për ta mundur, ose të ja fillon çdo gjë nga e para. ose të rrënohet gjithçka...
Zoti na ruajtë nga armiqtë e brenshem se nga i jashtmi ruhemi vetë!
Dhe, krejt në fund, kush thotë se ne si shqipëtarë jemi të barabartë karshi maqedonëve?! Mbase, kjo nuk është asgje me shumë se një ëndërr e bukur që shihet me sy hapur!
 |
| Bajram Sefaj |
Tregim për fëmijë
(shkëputur nga libri në ndërtim e sipër, me titull pune, “55 - profesione në rrëfimin e Gjyshit modern”)
Po, nip im i dashur, tërë jetën, deri në pension, por edhe shumë kohë përpara, isha, edhe tash e gjithnjë, jam ALBANOLOG, në kuptimin e parë të fjalës. Thirrja, grada ose, më drejtë, profesioni albanolog, kuptohet se ka lidhje me studimet për albanologji. Me mbarimin e studimeve në këtë degë, është vërtetë se automatikisht fitohet titulli albanolog. Më në fund, ashtu shënon në indeks, diplomë dhe në dokumente të tjera përkatëse universitare.
- Nuk kam ndërmend, biri im, të rëndoj kokën tënde kureshtare me shumë shpjegime të hollësishme. Por, të them se ALBANOLOG, ~ U m. sh, ~ Ë, ~ ËT, nuk do të thotë, asgjë më shumë, as më pak se, studiues në fushën e albanologjisë. Vetëm se, nipçe im, mbaj mend dy gjëra të rëndësishme, sipas mendimit tim. Nuk është amanet, por dëshirë imja e madhe është që, të ecësh gjurmëve të mia. Një ditë (qoftë e bardhë, qëlloftë me diell shumë, ajo ditë!), të bëhesh albanolog i njohur. T’ia kalosh Gjyshit. Të bëhesh shumë herë më i madh dhe më i njohur në këtë fushë të gjerë, si deti i paanë. Do rritesh, si fieri, siç thuhet në një vis të vendit tonë. Do t’i ndjesh, do t’i njohësh e provosh, aftësitë dhe afinitetet tua që do të ngrenë e qojnë përpara, në udhën e gjatë jetësore dhe profesionale. Porosia e dytë është: të mos marrësh merak se, si edhe shumë fjalë të tjera kësodore, edhe ALBANOLOG, ka shtrirje të gjerë dhe motërzime që rrjedhin prej saj: albanologji, albanologjik e të tjera.
Me skeletin e tejdukshëm të dorës, Gjyshi ia shprushi nipçes flokët e dendur, sikur denjonte të mbjell në kokën e tij të vogël, por tejet inteligjente, shumë këshilla e porosi. Rrëfimin për punën e vet të frytshme, shumëvjeçare, si albanolog i thekur, veçse nuk e ndërpreu një këtu, nga se vetën e pa (e përfytyroi) si të ishte në katedër, më orën e mësimit me studentë, e jo me nipçen në prehër që, ndoshta gjumi ia rendonte sytë, apo mideja ia donte një vakt dreke që gjyshja po e përgatiste për të dytë. Me gjithë drojën e zgjatjes së tepruar të kësaj “ligjërate” në “katedrën” e prehrit të tij, megjithatë Gjyshi, nuk u durua pa ia thënë nipit edhe këto: pos albanologëve të shquar shqiptarë sikurse janë: Eqrem Çabej, Idriz Ajeti, Shaban Demiraj, Besim Bokshi, Zef Skiroi e të tjerë e të tjerë që, gjatë tërë jetës, gjithë potencialin krijues, gjithë energjitë hulumtuese e shkencore, terë kreativitetin e punës vetëmohuese, ia kushtuan çështjes së gjuhës shqipe, për albanologjinë në përgjithësi, që prej kohesh, shfaqen interesim të madh dhe kontribut të pashoq në ndriçimin e saj, dhanë edhe shumë albanologë të huaj. Gjyshi t’i sjell (ty) ndërmend vetëm dy prej tyre, që janë më të njohur dhe më të spikatur: Norbert Jokl, (u lind më 25 shkurt 1877, në Bzenec, Çeki dhe vdiq më 6 maj 1942, Minsk, Bjellorusi), si dhe Milan Šufflay,(1879 Lutogllavë – 1931 Zagreb) të Kroacisë. Këta të dy janë albanologë të njohur, ndër shumë të tjerë, autorë të veprave të shquara shkencore, nga fusha e albanologjisë. Ky i dyti, albanologu i njohur kroat, admirimin dhe dashurinë për albanologjinë, e pagoi, me çmim shumë të shtrenjtë – me jetë! Fashistët serbë e vranë në pusi (tradhti!). Ndodhi kjo tragjedi, pasi që Šufflay merr ftesë për të vizituar Shqipërinë. Pas shumë peripecish, rreth së pasaportës e tjera, megjithatë ai arriti në Shqipëri, në muajin janar të vitit 1931. Një muaj pas kthimit, saktësisht më 18 shkurt të vitit 1931, në rrugën Dalmatinska nr. 6 (në Zagreb), me urdhër nga Beogradi, albanologun në zë, Milan Šufflay, (Shuflaj-n), e likuiduan Branko Zwerger, Lubomir Bellosheviqi dhe Stevo Veçerina. (Ta dish edhe këtë, nipçe!).
interesimi për gjuhën shqipe, rrjedhat dhe zhvillimin e saj, gjatë historisë, dhe në bashkëkohësi, nuk mungojnë as në ditët e sotme. Përkundrazi, interesimi dhe kureshtja për albanologjinë sa shkon e ritet përditë e më tepër. Këtë më së miri e dëshmon Seminari Ndërkombëtar për Gjuhën, Letërsinë dhe Kulturën Shqiptare, manifestim ky i përvitshëm që, tani e sa vjet, organizohet në Prishtinë që, pa fije dyshimi, një ditë prej ditësh, do të nxjerr në dritë albanologë vendës dhe të huaj, po aq të vyer dhe të spikatur, sa ishin edhe ata të mëparshmit.
- Po ti Gjysh, me premtove e, sikur harrove, asgjë nuk me fole, mbi punën tënde si albanolog, nipçe si përvajshëm, u ankua.
- Së pari ngutu, të hamë nga një kafshatë bukë. Gjyshja jote, na pret rreth tryezës së shtruar. Duhet të nxitoj t’i përgatis plaçkat. Të sajoj valixhen se nesër, herët në mëngjes, udhëtoje për në Manastir, në Kongresin e radhës të Alfabetit, ose si njihet ndryshe, me emrin Kongresi i Alfabetit që, kishte qëllim fisnik dhe historik: krijimin e një alfabeti të njësuar që, do të shënon edhe zanafillën e letërsisë mbarë shqiptare.
Gjyshi u mat t’ia regjë bythët me një shuplakë përkëdhelëse, ta ngrit përpjetë në ajër e ta mbaj në kraharor. Kishte përshtypjen se, nipçe ndërkohë, kishte lëshuar shtat. Nuk ua kishte besën muskujve të duarve të plakura e muskujve si të vyshkur. Në grusht ia zuri dorën e butë si pambuk dhe, bashkërisht mësynë sallën e bukës (ngrënies!), andej nga i grishte aroma e këndshme e specialisteve, tradicionalisht të shijshme që, dalin nga duart e magjishme të gjyshes.
Rreth tryezës, shtruar më tëra të mirat, nipçe provoi të riprodhoi diçka nga ato që, ia kishte thënë Gjyshi, pak me parë. Nuk arriti U ngatërrua. Sikur e pengoi prania e tij!
