 |
| Poeti Fran Tanushi |
POETIT
Kaherë ty s’të ha palla
të bjerrësh kohë
për të numëruar
ditë muaj dhe vite
ti vetëm hesht
e në heshtje shkruan
duke “harruar’’ dhimbjet
sfiduar vdekjen
jetës për t’i dhënë kuptim
lëngatën vendose në karantinë
(thoshte im atë)
mik
zgjedhe një ditë
nga jeta e poetëve
e grishi në tryezë
të shkruajnë poemën…!
mjeranët
i vrasin poetët
KUSH JE TI
që me degdise
më trete
më larg se ,,meritoja’’
më shtyve
më t'kurre
djalë dhe fëmijë më bërë .
ti engjëll
trullosur brigjeve të ujëvarave
ku zanat pushojnë
kush je ti
që lahesh lumit të rrëmbyer
në puthitjen e detit të valëzuar
luan dhe lodron me mua
dhe rreth meje
kalama i gjindosur
herë të dua
herë të urrej
Ty dreq e djall
shenjtëria ime e djallëzuar
Ti
bekim i virtytit HYJNOR
SHKALLA E DIELLIT
Ne nje vend dikund mes bjeshkeve
ku dielli lind vone
dhe perendon heret
eshte dhe nje shkemb
ne forme te germes v'e
shkalla e diellit i thone
Ne kohet e lashta
kur nuk ekzistonin kalendaret
malesoret orientoheshin
me diellin ne shkalle
Dhe kur ajo v'e binte
te shkembi i rrexuem
aty ku dielli e puthe ate vend
banoret e saj thonin
erdh dita e veres
Eshte e shtata dite
pas te shtatit mars
dites kur vere markja
nena ime
u be nene
JERUZALEM
Jeruzalem
qytet i shenjte
nga shenjterit braktisur
mbete se mbete qytet
Çfare iu duhet shenjeteria
atyre qe vuajne
dhe vdesin per token e vet
Toke e sh(tr)enjte
e lare me gjak
rrahur ne ere terur ne flake
Te shenjte e ke veten
te shtrenjte emrin e ke
shenjeterive qiellin ua le
Jeruzalem
qytet i shpreses
i shendritur
nga diell e hene
Ndergjegja njerzore
shenjterit ngatrrestar
ka me i perzene
Jeruzalem
qytet i bardhe
i vogel per nje
per te gjithe i madh
Jeruzalem
Jeruzalem
NUHATJE E PËRHUMBUR
I shkundur shfrenimesh
të nuhatjës së përhumbur
asnjëherë s'jam zbrapsë
Kopshtieve duke rëndur
Në kërkim të nj'asaj ere
më aromë hundëshpuese
qeparizave shpërndarë
Puhi e derdhur valë valë
Pas cilës aromë të mbarsuar
mbështjellur më polen mëkati
paskam rëndur që kur
E sfidova ylberin
SHKËLQIM I NGRIRË
Rrugëve të dhimbjës
Shpirterat u trazuan
Çative të pjerrëta
Mbi dyer të mbyllura
Akujt trashin shtatin
Acar i stinës së brisht erdhi
Ia bëhu para kohe
Shkëlqimi i ngrirë
Krahët tatpjetë shtrinë
Heshtja zotëron kudo
DUKE KËRKUAR NJË TITULL
Më duar të zgjatura e mat' hapesirën
Si dhe zbrazetinë e zemrës e mat
Në çast një rrapellimë u dëgjua
Nga vitrina rane ca porcellane
Pranverë e vonë u këput në mes
Zbrazeti e heshtur mbushur më zhurmë
Poeti që kafën e sosi pa sheqer
Në shoqerim të saj ngriti një fernet
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen