 |
| Anila Kodra |
NEN PEME...
Nen peme rrija ate dite
Prisja shiun te pushonte,
Symbullur , me xhup mbeshtjelle
Mendja tek ti me shkonte...
Kujtoja ate dite, kur te dy
Befas shiu na zuri,
Me mblodhe ne krahet e tu
Mbeshtetur diku pas nje muri ...
Ngrohte nen pallton tende
Se ndjeva eren qe frynte,
Vec afshin e trupit tend
Qe brenda qenies time hynte....
Ndenjem ashtu perqafuar
Shkarazi nje puthje me dhe,
Sa doja te ishim dhe tani
Mbeshtetur te ai mur . Atje .....
Hap syte tani shikoj
Veten time akoma nen peme,
Shiu qe tani ka pushuar
Une , dhe mendimi kur te dy qeme ....
Ngadale marr rrugen dhe eci
Mendoj. Ndoshta me mendon dhe ti,
Le te shkojne dite e vite plot
Ne ishim e do mbetemi ne kujtime gjithnji ....
DASHURINE E MORI VEC NE VARR....
Sa shume ajo e deshi
Vite te tera , si e marre
E dashurine per te
E mori vec ne varr...
Ajo e desh ne heshtje
Te kroi i fshatit priste,
Nuk e mendoi kurre
Meraku i tij ta vdiste ...
Dhe nis diku nje leter
Nje fjale atij ti coje ,
Por djali kurre se hapi
Se mori vesh c'i shkroi...
I thosh se sa e donte
Sa shume i pergjerohej
Ai kurre se mesoi
Ajo cfo dite po shuhej..
Ne rruge kalonin prane
Ai dhe vajze e gjore,
Ta dinte sa e deshi
Kurre s'erdhi ajo ore...
Kaluan 50 vjet
Tek rafti i pluhurosur
Ishte ne mes librash
Leter e saj e palosur....
E zverdhur nga vitet
Ne shpirt ndjeu rebesh
Per dashurine e vashes
Qe kurr se mori vesh...
Ajo e priti vite
Shume kohe e dritheruat
Ne fund nga vdekja
Ajo sdo kish shpetuar..
E pyeten pse po qan
Pse lote ke ne faqe
Ju tha me paska vdekur
Nje mike me merake.
Ne shpirt tani ka dhimbje
Per kohen qe shkoi
Pse nuk lexoi nje leter
Nje zemer e lendoi ....
UNE DHE TI ..
Si i zbritur nga qielli erdhe
E rete qe noten time po ngrysnin shkaterrove,
Shtegtove mbi dete e maja malesh
Qete, mbi endrrat qe thurja cdo nate qendrove...
Erdhe furishem si rreze dielli
Aisbergun qe ngrire mbante shpirtin tim thermove ,
Heshtur , pa zhurme e fare qete
Trishtimin qe ditet me vriste largove....
Rende ti zbrite ne zemer
Ne zgaver te saj bere vend, u ule me nge,
Ashtu si guri kur rrokulliset ne perrua
Lukurames tatepjete e diku ben vend e fole..
A thua zbrite nga qiejt e larget si engjejt?
Qe vijne flatrat perplasin furishem e shpejt?
Mbaj ment doren me vure ne shpatull
Me puthe ne balle si amazonen do puthte nje mbret...
Ndaj mos shko. Rri dhe pak,
Rri me mua o engjell dhe pse jam toksor e njeri,
Qendro dhe sikur ne ditet qe vijne
Ashtu si qeshim dhe te qajme bashke. Une dhe ti ....
 |
| Mimoza Eliona Osmani |
Kush mburret
se kurrë nuk është zënë
Më thoni vallë nuk është si deti
A ndoshta hënë ardhur n'prevaz.
Rrezja tund zemër sikur tërmeti
Vala rreh shpirtin sikur tallaz!
Kush mburret se kurrë s'është zënë
Nga lot që rrodhën nuk u lag.
Kush pati re që shi s'ka rënë
Kush nuk duroi të embël plag...
Cili nga ju s'ka hapur rrugë
Ndoshta dhe rrallë pa patur faj
Se femrat janë mjalti në lugë
Flutur mbi lule çelur në maj.
Një dashuri e mrekulluar
Quhet kur s'mban hundën përpjetë.
Kur njëri është i zemëruar
Tjetri të jetë nektar për bletë.
Ndaj kur dy lot të ranë si vesë
Nuk di përse m'u dukën lumë
Erdha si dielli që ngroh mëngjes
Të përkëdhela të zuri gjumë!
Me shije krip piva një kupë
Që njomur të kishin qerpik
Ngadalë të hedh dorën mbi sup
Tik -taket gulçuan vërtik!
Që lehtë të ndihesh si pendë, si shkumë
Mbledh lotë ndër faqe si për kristal
U hedh aromë i shkrij parfum
Mbi trup ta hedh sa herë që dal.
Për hatrin tënd gjithçka e bëj
Veç ty të shoh me buzagaz
Dhe sytë e zezë sikur mëllëj
Të çelen mos t'i zë maraz.
Të putha buzë të tharë të etur
Zemrën nga gurë ta bëra eshkë
E thira ëngjëjt ç'meraqe mbetur
T'i mbroj dëshirat si dhjami veshkë.
Bëra shkëndi fjalën "të dua"
Të djeg ekstrem, mister, zemërim.
Bëj njësh dy zemra, mes tëndes mua
Dy puthje (hundës) si për dënim.
Hënë pse menduar ri
Si pikpyetje e menduar,
Qiri në të shuar vallë,
Yjet s'të kanë dashuruar?
Drithëruar sonte ballë,
As përgjysmë as e plotë,
Heshtur fare si një natë,
Syri yt shikon një botë,
Mos dehur je nga sevdatë,
Hënë pse menduar rri,
Hidh dy fjalë për frymëzim,
Shami hidh të fshijë mëri,
Pelerinë rrezesh për rim,
Hënë pse rri kaq serioze,
Ëngjëjt zbritëm në dritare,
Ëndrrat seç mu bënë kurioze,
Pyesin kujt do ti vësh Zjarre,
Mu përgjige veç një çast,
Yjet kam për të lëshuar,
Vetë me zotin hodha bast,
djajtë kam për t'i përvëluar
Njerëzia lesh e li,
Zbehur si të verdhtë e ftoit,
Zemrat sa një Zerdeli,
Një gozhdës tjetri patkoit,
Pse rri e menduar hënë,
Ujq a dhelpra prerë në besë,
Çudi sot vështron si nënë,
Ashpër seç i fole resë,
Derdhu vetëtima shira,
Përmbi tokë pa mëshirë,
Të zbardhen si gjiztë në hira,
Shpirtrat e zeza këllirë.
Vargjet e mia
Vargjet e mia nuk marrin vesh,
As më dëgjojnë dhe as kanë frikë,
Ato më vijnë ëmbël dhe thjeshtë,
Dinë të dallojnë të mirë të ligë,
Rimat e tyre s'dinë politikë,
Ato svënë kushte as njohin caqe,
As numra sjanë as matematik,
As nuk kërrusen të bëhen harqe,
Thurr vargje zemre për tokën nënë,
Dhe himne për të kuq flamurë,
Për qiellin detin yjet dhe hënë,
Për trimat që lirinë kanë prurë,
Për bjeshkët e larta malet me borë,
Mërgimit që lamë vetem nënat,
Luftrat që armët përdorë,
Për vdekjet që therin zëmrat,
Vargjet e mia për ( një) i njeh pragjet,
Shqipërin, Kosovën, Çamërinë,
Hartën e madhe, e te shpirtit parqet,
Armikun, kritikun dhe dashurinë.
Pra: thika Ai..
Ndjenja të çmend,duhet ditur prore ?
Tund si tërmet mend,është djall a hynore?
E plugoi rrëndë,ishte lule bore,
Në të brishtin vënd,ndjenja vallë është qorre?
i çrrënjosi zemër i pa shpirt katil,
Zhgënjeu një femër, su ndez më fitil,
Ajo si pranverë, ju hoq si bilbil,
Por, (këngët) si vrerë,e thau "tërfil,
"
U zunë si shemër, u bënë skaje pili,
Si kërpudh nën thembër e shuan kandilin,
Ajo jetën donte,kupton o njëri,
Zog që fluturonte,për një dashuri,
Ashtu hënë e vrarë,në mes atij pylli,
Marrosur dhe qarrë,bridhte pas një ylli,
Që prej asaj dite, nxiu si errësirë,
si përrallat me mite,lugat ,egërsirë,
Nuk kish më besim,bëri zemrën gurë,
Sa binte perëndim,skuqej si bozhur,
bridhte lart në qiell, e strukej në hënë,
E sa dilte diell,tokës sërish rënë,
Mbeti kallogre,su martua kurrë,
Natën bëhej re,ditën bëhej murë,
sytë nga të jeshil,në helmuese tal,
Pa pik klorofil,e ftoht borë në mal,
Zemër i çrrënjosi,si pa llavë vullkan,
Netëve reve kros,e ditën kallkan,
Dashuria vret,më thoni ta di,
Vritet që të tret?Pra : thika ai..
. Burgosur nē sytē e mi
Qerpikët kafazë hekuri shtrëngojnē fort
Të ēmblin,të bukurin imazhin tënd
Burgosur përjetësisht në sytē e mi
Pēr asnjē tjetēr nuk ka më vend.
Do të të zhys brenda kaltërsive tē mi
Nēn përlat thesaret në fund, të detit.
Mos u përpiq më kot tē dalësh ti.
Si më tē shtrenjtin do tē të mbaj dashuri.
Fundosur në fund-detin e syve tē mi
Atje ku thyhet dhe vetē drita e diellit
Ti do qëndrosh pērjetēsisht atje
Se je për mua toka,deti,qielli...
Mos mē ler tē gaboj
Të lutem dorēn mos ma lesho
Në këtë rrugë plot gjëmba e zili
Unë nuk mund të eci e vetme
Në rrugë llumi,shpifjeve e tradhēti.
Të lutem mos me ler tē gaboj
Ti je busull-dashuria ime ,
Bota jashte eshte teper e ashpër.
Ka vetem cakenj dhe ujqer, jeta ime.
Te lutem dorēn mos ma lesho.
Kam shume nevoje unë per ty.
Jam teper e brishtë mē beso.
Dhe pse maske trimēreshe kam në sy.
I dashuri im
I dashuri im është vetë qielli.
Me re gjigande,mahnitës e serioz.
I dashuri im më përkëdhel me erën
Me retë e tij si njē fëmijë loz.
I dashuri im ështē ajēr freskie.
Qē flokët mi ledhaton në mëngjes.
Është shi ylberesh,shi lulesh.
Që derdh mbi mua ndjenjën pranverë.
I dashuri im ēshtë kaltërsi pafund.
E thellë ndjenja,e madhe nē infinit
Ai ēshtē si puhizë e lehtē deti.
Ngelet për mua adhurim,njē mit
