Montag, 17. Mai 2021

Bukurie Bucpapaj - Buqetë poetike

Bukurie Bucpapaj

 

Bukurie Bucpapaj


AH POEZI...


S’po tè kuptoj ty o shpirti im

E sêmurê s‘rri dot pa shkruar.

Duar qè dridhen e plogêshtim.

Por nuk tè rrihet  pa vargêzuar.


Ah moj e bukura poezi

Ti nuk tè len as  tè vdesèsh.

Se n’damar té gjakut mè ke hy.

E pêrjetè aty ti e artè do ngelèsh.


Nè mé thoni u ç‘mend kjo s‘ka rêndèsi.

Poezia êshtê pèr mua drita e syve t‘mi.

Edhe nèse iku ndonjè ditê o miqt e mi.

Aty do tê mê gjeni mua nè varg -poezi.


E do té mê lexoni e do té mé kujtoni.

E di .

Pasataj nga goja fjalén do ta thoni:

Na ishte dikur njê poete .

Qé shkruante pér ne por edhe pér vete.



VETEM NJÊ ÇAST......


Mu desht vetèm njè çast i vetèm.

Té kuptoja se kush ishe e kush je.

Ah sa herè efajèsoja  unè veten?

Si ti besova ty si e marrè pérse?


A kaq naive tè bèn dashuria?

E t‘qorron té dy sytê verbèrisht.

Ti rènd pas saj i pa faj si fêmija..

Beson dhe humbet mjerisht .

    

Nè atè botè tê ndyré 

gèneshtre .

Futesh e têra pa mendu se lèndohesh.

E ti e kupton vuan shumè nê heshtje.

Sa keq  nga dashuria ti po lèndohesh.


Ti si Bohem i çmendur çuditérisht.

Aktron aq bukur e me aq mjeshtri,

Botên nè duar ma dhuroje bukurisht .

Té besoja ja ashtu si naive si fêmi.


Por pérseri tè them uné s‘jam si ti.


Mu desh njè çast pér tè njohur.

E tè bèhesh pjesè e jetês time .

Mu desh njè çast  pèt té t‘humbur.

E kjo mê shkaktoi shumè dhimbje.


Ti vrave  zemrên timé o i pabesé,.

Ta dhurova me plot besim e shpresè .

Se tê kisha tè vetmin  univers.

A ky êshtè çmimi qè duhet tè pres?

     

Kéto fjalé i dègjova nga ajo vashè

Atè ditè , atè mèngjes tè Nèntorit. 

Mu dhimbs nè shpirt kur e pashé.

U revoltova sa do shkruaj poezinè 

E ta quaja poezia e Tradhètorit.


Me tè drejtèn e autorit

Por me dhimbjen e lotit.


MENGJES I BUKUR....


Kur mèngjesi e puthi tokèn 

Dhe dielli ka hapur fronin blu.

Syti e mia akoma su kotên.

Doja  disa rrjeshta me vargêzu .

******

Kèngèzoj me zanin e bilbilit

Qé po e ndegjoj tu cicérue

E shkruaj  poezin e shpirtit

Né rrjeshta zemre pèrjetue.


Me diellin e nis ditèn e gèzuar.

E dua lindjen e perendimin e saj.

Nga ky fenomen jam mrekulluar.

Muza zbret né fletê paskèsaj.


Eh sa i gèzohem kèsaj dite  

Edhe pse pik gjumi nuk kam ba.

Dua t’i jetoj  minutat e  kèsaj  jete.

Se e nesermja e fshehtê  se din ç’ka.


Méngjes i bukur plot gjelbèrim.

Zeri i gjeli qé iso mbané gjaté .

Zogu mè zè qê kéndon pa pushim.

Mé béné njé romanciere me faté.


 I gézohem kèsaj dhurate té peréndsé.

Krahet ia hapa dités drejt lumturis.

Jetoje kété dité i thash vetes .

Gézoju pra edhe sot ti jetés.


Se kjo dité ikén e nuk ka kthim.


NATA NË ZGJIM.....  


Ç’pate natê sonté mé prishe gjume .

Ndonése aspak miré nuk  jam .

As nuk e ke hénen e as yje shumé.

 Cfaré té paska gjetur moj xhan?


Mos vallé te mungova uné ty ? 

Apo sonte natéz dashke shoqeri!!!

Unê né heshtje té sodis me habi  ,

I cili mendim té solli te unè nuk e di .


Véç zbardhi agu i mengjesit .

Zgjuar mbi vargje né timen poezi.

E ndieva rrezen e ngrohtè tè diellit.

Qé i preki keto  syçkat e mi .


Mirè qè m’prishe gjumin  se ia vlejti .

Se pashé magjinè  tek  linde dielli.

E shpirti im n’rreze te tij mè fjeti.

I bukur ag i mengjesit dhe qielli .

  

Magjishèm mè bènè pèr veti.


Njè dite e re po fillon plot me shprese .

Bashk me lindjen e diellit fillon  jetêsia.

Do tè jetoj me ty o diell derisa vdes.

Se ti mi ngrohê gjithmonè plaget e mia


Ndaj sot né méngjes emer tè  vura 

Rreze -Bukuria

Pasi erdhet rrezatuat mbi faqet e mia.


Samstag, 20. Februar 2021

Kamarier

Tregim për fëmijë nga Bajram Sefaj

           - Mbesë ime e dashur Teutë, kur Gjyshi të ka mbretëreshë, profesionit tim të kamerierit, deri tash vonë, nuk i kushtohej kujdes aq i madh. Nuk i jepej kurrfarë rëndësie. Ky marifet neglizhence, ky mohim total dhe i padenjë ndaj këtij profesioni, zgjati shumë. Ndodhi kështu sepse vendi ynë i vogël, nuk kishte as turizëm, as hotelieri. Pa pasur hotele, restorante e të tilla objekte, mbi profesionin e kamerierit, nuk mund të bëhej fjalë. Kafexhiu, vetë e zinte, vetë ua sillte kafen nëpër tryeza atyre pak klientëve që, sidomos, herët në mëngjes duke shkuar në punë në kooperativën bujqësore, kthenin në “kafehanen” e vogël, fshatit të vocërr, të fshehur pas shtatë kodrinash, për të pirë kafe, shoqëruar me nga një teke ose dopio fërnet, konjak a pije tjetër të fortë, që t’i çelë mirë sytë, të bën syçelë e vigjilentë, për çdo eventualitet. Na ruaj Zot! Kurrë nuk dihet nga vjen e keqja. E zeza vjen e paftuar!

            - Kështu ishte dikur. Në të kaluarën. Në të shkuarën... Tash është ndryshe. Tash këndohet një këngë (krejt) tjetër. Me lulëzimin e turizmit, shtimin rapid të numrit të hoteleve dhe të restoranteve, natyrisht se, krahas kuzhinierëve e gjellëbërësve specialistë, është shtuar, është shumëfishuar edhe numri i kamerierëve. Profesioni i kamerierit doli në pah, u rivlerësua puna e tij.

            Unë Teutëz imja, jam kamerier i të dyja këtyre epokave. Dy brezave. Mbaj mend kohën e shkuar, të vjetër, edhe këtë të sotmen, të renë. Karrierën e kamerierit, e imja çupëlinë, me duket si e panevojshme fare ta potencoj, e nisa në vendlindje, duke shërbyer nëpër kafene dhe restorante të vogla anonime, të panjohura. Pasi kalova shumë shkallë të thepisura të punës në provincë, falë fatit, rrethanave të pa pritshme, të pa imagjinueshme, lirisht mund të thuhet, një ditë prej ditësh, vesha bluzën e bardhë të kamerierit dhe fillova punën në njërën nga kafenetë më me nam të Parisit, në Café de Flore! Në mbarë botën e njohur si çerdhe intelektualësh, shkrimtarësh e filozofesh të famshëm, me reputacion botëror. Ko mrekulli ndodhi në saje të një mikut tim, që karrierën e kuzhinierit, e kishte filluar në gjellëtore e në kuzhina popullore gjithandej në vendlindje.

            Gjatë punës në atë kafenë të njohur në mbarë botën e madhe, u binda në atë që me thoshte një klient imi, shkrimtar dhe udhëtar i pandreqshëm i udhëve të gjata, në shumë restorante dhe kafenë të dalluara të Parisit, matanë xhamit, zbardhin anonsat me mbishkrime: sot këtu shërben kamerieri filan-fisteku! (Të them, pa modesti të rrejshme, Mbeskë e dashur, ndodhi që edhe unë të shoh emrin tim në ato vitrina!).

            Vogëlushja Teutë, nga entuziazmi që e kishte Gjyshin aq të zotin, ia lidhi duart rreth qafe dhe e shtrëngoi shumë. Denjoi ta puthë në të dy faqet, në çast Gjyshi evitoi tentimin e saj. Teutës së dashur ia mikloi faqet e kuqe si mollë në degë. Ajo nxitoi drejt kuzhinës, të piqte një kafe enkas për Gjyshin. Jo, i tha ai, mos..., të dalim bashkë në qytet. Në pijetoren time të preferuar buzë Lumëbardhit, nën Grykë, unë do të pi kafe, ndërsa ti, Teutë imja do e marrësh një lëng frutash të Alpeve shqiptare!

           D’accord!

           Teuta, propozimin e Gjyshit e tumiri me tundje të lehtë koke!

Samstag, 30. Januar 2021

Mehmet Rrema: KUR VJEN NJË SHKURTI


KUR VJEN NJË SHKURTI
(Nderim emërit e veprës së Adem Zaplluzhës)

Mos u mburr moj kohë, se më more poetin
Vetëm trupin ia rrëmbeve hej të rafë pika!
Ai tek unë ka lënë trashëgim shpirtin e veprën
E unë do t'ia ruaj të pastra sa të jetë dita.

Në këtë ditë të sotit ma solle dhuratë
Me penë në dorë e zemrën, sa universi
Është dita e parë e shkurtit dhe unë prapë
Përqafoj rrezet tuaja or diell në mëngjes

Do të dal me dyqind karafilat tuaj në shesh
E do të thërras sa vetë qiell lart ta dëgjoi
Vepra dhe emëri Adem Zaplluzha nuk vdes
Ne banorët e tokës veç ditëlindje do festojmë

Do t'i them qiellit mos më shiko si i turpëruar
Ma more mikun tim, i tregove i pabesë
Shikoje more një herë vargun si rrin i menduar
Kërkon dorën e poetit të këndoi këtë mëngjes

Mos u mburr moj kohë, se poetin tim, e more
Mirë, vetëm të lutem mbajma siç ai e meriton
Dyqind karafilat  që i la dhurata kësaj Kosove
Është vepra e tij që  gjithë kombin zbukuron

Veç ditëlindje për ty ka miku im Adem Shqiptari
Gjithë jetën këndove me shpirt e forcë uragani
Nuk t'u ndal kënga e fuqishme prej atdhetari
Kur vjen Një Shkurti lart e më lart lavdia e Zani!

31.1.2021