Hysen Këqiku: SHKËLQËSI

Hysen Këqiku

SHKËLQËSI
Mësuesit Hasan Vokshi

Të shkëlqente optimizmi
dhe vullneti për nesër
në ballin suprinë mali
kujtimeve të rreshkura 
në ashk 

Të rënda i pate ditët
nëpër mjegulla të acarta
moteve shqim

Lindjet në ato hulli
shtegmbyllura burg
me buzëqeshje të ngrirë
-lëviznin me hap zogu në acar

Varg rruazash të këputura
ditëve me diell të vjedhur

Hapëroje me zell mësuesi
Feniks me dritë mbyllur në kafaz
-fjala të kish dritë 

Me një tabelë të vogël
Thurrje kujtimet legjendë
Nën cicërrimën e bilbilëve
Rreshtuar në banka ulur

Numroje me formula fshehur
Folje me metaforë të djegur
Mësues me hap vendimtar
Në motet e djegura
Për të nesërmen
Dritë 

Vendlindja ime o mësues
Të ruan në epitete vegimtare
Shumë të fala për ty
Dritë lirie
Shkëlqësi

II.
O mësues
Kurrë nuk ke qenë në hulajë
As në lojëra bjerrakohëse

Matës i kohës nëpër mote
Me kutin e bamirësit
E me dorën në zemër

Të mbajmë në mend
Ashtu si të pamë 
Ashtu si të njohëm
Nëpër valë përcëlluese

Shkolla ku punoje ti
E lëshonte pikën
Edhe shiun 
Edhe borën

Fjala jote zjarr
Na mbante ngrohtë

Të vegjël ishim 
Me tlina kërpi
Pa asnjë pullë

Ti o shkëlqësi
Na konsideroje burra
Na e shtrëngoje dorën
Me një “take”
Na ngazëlleje

Në ballafaqim 
Me të “mëdhenjët”
I vogli duhej të fitonte

Nuk bënte ndryshe
As për ne as për ty 
O mësues 
I fëmijërisë sonë
Të nëpërkëmbur

III.
Syri im ka uri
Edhe intuita etje
Vera e thatë
Dimri i ftohtë
Në aleancë

Gjumi në protestë
Nuk ka vend të përshtatshëm
Bredh andej këndej
Lazdran i lazdruar

Lumi i përjetshëm 
Rrjedhën nuk e ndal
As muratori murimin
Piramida e jetës
E papërfunduar

Libri i jetës
Mbet i hapur
Me kopertina grisur
-Shkronjat pikë e pesë

Lexuesit  ku janë
Shpërndarë nëpër skuta
Të bardha si dita
Të errëta si nata

Edhe rrufeja
Rrufeshëm godet
Me gjarpërime
Lemeri

Diçka mbeti për të thënë
Nëpër anale stenduar
Miu dhe maçoku
Në haseti

Lumit gurgullima i ka mbetur
Xherdan në çafë vjerrur

Ec, ec e ec
Edhe shpendët
Marrin fluturimin
A do të kthehen vallë
- E pyes mësuesin tim.



EPILOGU
/Kushtuar Hasan Vokshit/

Pjesa IV

U ktheve ngadhnjimtar
Bashkë me këngën e pashkruar
Mbi gjethin e zemrës
Kori i yjeve feston
Mbi suprinë të skuqur
Kohën e ka pritur 
duke grimcuar
Skena ende rri e ngrohtë
As dirigjentit 
Nuk i janë tharë shkopinjtë
Dashuria prore përcëllon
Mbi dorën e flladit 
Ku pikon djersa
Kalliri ermon bukë
Çerepi i braktisur
Vuan nga uria
Vargu i harlisur
Ka dalë nga zezëreja 
Notat flokëthinjura u këndojnë 
Mëngjeseve të ëmbla
Atyre u shoqërohet fyelli magjik
Varg i dejur noton
Hullive flashkuar
Ashkut e rreshikut të zemrës
Nuk i vehen më korniza
As pikë nuk kanë në fund
Çdo gjë ec, 

Me frymën Tënde

2019