Samstag, 16. Juli 2022

Selvete Abdullahu - Buqetë poetike

Selvete Abdullahu

   Selvete Abdullahu

NATA GJURMËT I BRAKTISË


Mëngjesi ishte me mjegull

Gjurmëve ec me ëndrrën

E fitova dritën

Dhe i këndova jetës

Natën prapë më zuri ankthi

Mëngjesi në ëndërr

Shndrit e llahtuar

Mesdita ftohtë hyri

Në këngën e pathënë

Labirinteve të errësuara

Provokova të gjitha bashkë

Për t’i lexuar

Dhembjet e tua njeri.


MALLENGJIMI


Zjarr ethe dhe ankth

Të shohësh veten helm në pritje

Që pushton qenien e njeriut

Në dhera të huaj

Të jetosh larg tokës tënde

Të mos takosh dot njerëzit e tu

Të rrish vetëm me javë e muaj

Si mund t’i  harrosh vitet e mërgimit

O zot mos më verbo

Edhe atëherë kur të kthehem

Nuk di a t’i takoj të gjithë

Mall i zjarrtë kaplon zemrën time

Shpërthen e s’kapërcen dot

As di kur do t’ju shoh

Më kot pyes veten

Më kot prehem në kujtime

Si e humbur nga mallëngjimi.


 LOTI I MELANKOLISË


Dua të m’i ndjeni lotët

Dhe jetën time të përvuajtur

Që bie si rreze dielli

Përpara fushës së ëndërrimit

Që kërkon lotët e mi

Për ta kthyer gëzimin


Diku lot diku gaz

Mes zënkave të qiejve

Dhe syve melankolikë


Kur mendoj udhët

Më del përpara jetë e hidhur

Mbledh copërat e mallit

Si ndihmat humanitare.


A DO TË MË MUNDË HARRESA


Për pak dritaret i shpoi shigjeta

Pak kisha nuhatur gjërat


Mbrëmja mbylli qerpikët e plogësht

Harresa u zhyt në vetvete

Isha bërë gati të shtegtoja


Dhe shtegu mbeti i ngurosur

Se shpresa mbeti e fundit

Të dëftojë prejardhjen e dhembjes

Një blend i flokut rrëshqiti

Me pahir u loz valsi nën dritën e hënës

Loti shihej në sytë e nënës


A do të mundë dot harresa

Thellë në turbullirën e mëngjesit

Gjeta nënën duke pohuar me kokë


Larg jemi nga bota.


STUDENTËT E PRISHTINËS


E di që Prishtina sot u gëzua

Dhe në natën pa hënë

Nisi hidhërimi


Çfarë të bëjë me tmerrin


Rrugëve të Prishtinës

Studentët ngarendnin në protestë

Ndërsa mua më digjej shpirti


Ma vodhën zjarrin e lotin

Mbi ne u vërsul kolonë policësh

Trishtimi mbuloi qytetin


Britma lëndime që s’kanë fund

Nën flakën e dashurisë

Qiejt i lëkundën duke ëndërruar lirinë


Valbona Ahmeti - Buqetë poetike

Valbona AHMETI


Valbona Ahmeti
 

POETET 


Vlerësojnë mirë peshën e fjalës

shenojnë brengat me shtizën e zemrës

në ngjyra shpirti zhytin penën

të drithëroj vargu ndër deje 


kur vetmia qan në heshtje

me vargun e tyre zvogëlojnë dete

kur dashuria iu troket në zemër

përqafojnë muzat, thurin perlat 


kur frymëzohen thellë në shpirt

fluturojnë shtigjeve bëjnë mrekullitë

kur mallohen për bukurit

dinë t'i fundosin edhe gjithësitë 


kur shpresa thyhet i mbyt mashtrimi

përpëlitën si peshku pa ujë

se pranon dot bota e tyre zhgënjimin

i klithin penës të bëj bujë

kur poetëve i lëndohet Atdheu

si të krisur harlisën deri n'zenit

për një t' ardhme të ndriçuar

mbajnë kuvend me yjësitë 


DERI N'AMSHIM


Rrugës t'përgjumur t'atij qyteti

u deshëm shumë n'atë verë

n'çatit e vjetra pikonte shi

në buzët tona lëng qershi 


zë s'dëgjohej në qytet 

natë me shi na tradhtonte

nga trupi yt isha dehur 

nga puthja, prekja që më dhuroje 


sa pika shiu xhamin trokisnin

ne më shumë puthje falnim

zgjuar ishim gjerë n'agim

n'gjoks mbaja engjëllin tim 


shiu s'ndalej për çudi

trupi yt plot hijeshi

floku i shprishur mbi gjoksin tim

s'doja të ngrihem deri n'agim

Valbona

Valbona Ahmeti

Nënë Hyjneshë 


Ka zbritur nga qielli kaltëror

Shpirti i bukur engjëllor

Ëmbëlsia e fjalës se Saj hoje mjalti

Bukuri e rrallë dhunti nga zoti 


Në hiret e fytyrës 

Ka të lulëzuar beharin

Për çdo dhimbje është lule balsami

Në buzëqeshjen engjëllore

Ka qiellin e paqësuar

Nënë hyjneshë det i qetësuar 


Të gatuar në shpirtë ka dashurinë

Në dritën vezulluese të syve ia gjenë lumturinë

Dora ledhatuese e saj

Vjen të merr si një meteor

Të përkund në ëndrra me yjet qiellor 


Nënë Hyjneshë 

Netëve të gjata pa gjumë

Mban hënën zgjuar n'përgjim

Në çdo cep të botës na mbron yti bekim.


ZËRA SHPRESE


Këtë liri me shekuj kemi ëndërruar

Jetë e porsa lindur zgjohet hidhur

Ëndrrat mbetën përralla harbuar qiejve

Vrullin rinor vrasin dëshirat cunguar 


Avazi i mërgimit është shortuar

N'shpirt gërryen gërmadhë shtegtimi

N'këtë liri të posalindur

Dëshirës së moçme iu vu pikëllimi 


Pranverat ngulfatur me premtime

Lulet nxjerrin sythin diku tretur

Dryni shekullor hap shtegun e udhëtimit

Zëra shprese kalërojnë mbytur 


Valbona Ahmeti

Valbona

Valbona Ahmeti

Fshehtësitë e shpirtit 


Shumë jam lutur t' kem një rast

t' m' i thërmosh ndjenjat e mia

aq shumë desha t'më shtrëngosh në krahë

t'a kuptosh se ç'është dashuria 


aq shumë desha t'shkrihem tek ty

ëndrrën time ta përqafoj

t'i freskoj buzët zhuritur

yjet e natës t'na bëjnë rojë 


po ashtu iu luta hënës

vetëm një natë t'më bëjë konak

t'i shpalosë fshehtësitë e shpirtit

shekuj nata të na zgjas 


desha shumë të njohë parajsën

n' qiellin me yje e kërkova

gjithë atë ndjenjë që gjatë e desha

n' buzët tua e shijova.

Montag, 17. Mai 2021

Bukurie Bucpapaj - Buqetë poetike

Bukurie Bucpapaj

 

Bukurie Bucpapaj


AH POEZI...


S’po tè kuptoj ty o shpirti im

E sêmurê s‘rri dot pa shkruar.

Duar qè dridhen e plogêshtim.

Por nuk tè rrihet  pa vargêzuar.


Ah moj e bukura poezi

Ti nuk tè len as  tè vdesèsh.

Se n’damar té gjakut mè ke hy.

E pêrjetè aty ti e artè do ngelèsh.


Nè mé thoni u ç‘mend kjo s‘ka rêndèsi.

Poezia êshtê pèr mua drita e syve t‘mi.

Edhe nèse iku ndonjè ditê o miqt e mi.

Aty do tê mê gjeni mua nè varg -poezi.


E do té mê lexoni e do té mé kujtoni.

E di .

Pasataj nga goja fjalén do ta thoni:

Na ishte dikur njê poete .

Qé shkruante pér ne por edhe pér vete.



VETEM NJÊ ÇAST......


Mu desht vetèm njè çast i vetèm.

Té kuptoja se kush ishe e kush je.

Ah sa herè efajèsoja  unè veten?

Si ti besova ty si e marrè pérse?


A kaq naive tè bèn dashuria?

E t‘qorron té dy sytê verbèrisht.

Ti rènd pas saj i pa faj si fêmija..

Beson dhe humbet mjerisht .

    

Nè atè botè tê ndyré 

gèneshtre .

Futesh e têra pa mendu se lèndohesh.

E ti e kupton vuan shumè nê heshtje.

Sa keq  nga dashuria ti po lèndohesh.


Ti si Bohem i çmendur çuditérisht.

Aktron aq bukur e me aq mjeshtri,

Botên nè duar ma dhuroje bukurisht .

Té besoja ja ashtu si naive si fêmi.


Por pérseri tè them uné s‘jam si ti.


Mu desh njè çast pér tè njohur.

E tè bèhesh pjesè e jetês time .

Mu desh njè çast  pèt té t‘humbur.

E kjo mê shkaktoi shumè dhimbje.


Ti vrave  zemrên timé o i pabesé,.

Ta dhurova me plot besim e shpresè .

Se tê kisha tè vetmin  univers.

A ky êshtè çmimi qè duhet tè pres?

     

Kéto fjalé i dègjova nga ajo vashè

Atè ditè , atè mèngjes tè Nèntorit. 

Mu dhimbs nè shpirt kur e pashé.

U revoltova sa do shkruaj poezinè 

E ta quaja poezia e Tradhètorit.


Me tè drejtèn e autorit

Por me dhimbjen e lotit.


MENGJES I BUKUR....


Kur mèngjesi e puthi tokèn 

Dhe dielli ka hapur fronin blu.

Syti e mia akoma su kotên.

Doja  disa rrjeshta me vargêzu .

******

Kèngèzoj me zanin e bilbilit

Qé po e ndegjoj tu cicérue

E shkruaj  poezin e shpirtit

Né rrjeshta zemre pèrjetue.


Me diellin e nis ditèn e gèzuar.

E dua lindjen e perendimin e saj.

Nga ky fenomen jam mrekulluar.

Muza zbret né fletê paskèsaj.


Eh sa i gèzohem kèsaj dite  

Edhe pse pik gjumi nuk kam ba.

Dua t’i jetoj  minutat e  kèsaj  jete.

Se e nesermja e fshehtê  se din ç’ka.


Méngjes i bukur plot gjelbèrim.

Zeri i gjeli qé iso mbané gjaté .

Zogu mè zè qê kéndon pa pushim.

Mé béné njé romanciere me faté.


 I gézohem kèsaj dhurate té peréndsé.

Krahet ia hapa dités drejt lumturis.

Jetoje kété dité i thash vetes .

Gézoju pra edhe sot ti jetés.


Se kjo dité ikén e nuk ka kthim.


NATA NË ZGJIM.....  


Ç’pate natê sonté mé prishe gjume .

Ndonése aspak miré nuk  jam .

As nuk e ke hénen e as yje shumé.

 Cfaré té paska gjetur moj xhan?


Mos vallé te mungova uné ty ? 

Apo sonte natéz dashke shoqeri!!!

Unê né heshtje té sodis me habi  ,

I cili mendim té solli te unè nuk e di .


Véç zbardhi agu i mengjesit .

Zgjuar mbi vargje né timen poezi.

E ndieva rrezen e ngrohtè tè diellit.

Qé i preki keto  syçkat e mi .


Mirè qè m’prishe gjumin  se ia vlejti .

Se pashé magjinè  tek  linde dielli.

E shpirti im n’rreze te tij mè fjeti.

I bukur ag i mengjesit dhe qielli .

  

Magjishèm mè bènè pèr veti.


Njè dite e re po fillon plot me shprese .

Bashk me lindjen e diellit fillon  jetêsia.

Do tè jetoj me ty o diell derisa vdes.

Se ti mi ngrohê gjithmonè plaget e mia


Ndaj sot né méngjes emer tè  vura 

Rreze -Bukuria

Pasi erdhet rrezatuat mbi faqet e mia.


Samstag, 20. Februar 2021

Kamarier

Tregim për fëmijë nga Bajram Sefaj

           - Mbesë ime e dashur Teutë, kur Gjyshi të ka mbretëreshë, profesionit tim të kamerierit, deri tash vonë, nuk i kushtohej kujdes aq i madh. Nuk i jepej kurrfarë rëndësie. Ky marifet neglizhence, ky mohim total dhe i padenjë ndaj këtij profesioni, zgjati shumë. Ndodhi kështu sepse vendi ynë i vogël, nuk kishte as turizëm, as hotelieri. Pa pasur hotele, restorante e të tilla objekte, mbi profesionin e kamerierit, nuk mund të bëhej fjalë. Kafexhiu, vetë e zinte, vetë ua sillte kafen nëpër tryeza atyre pak klientëve që, sidomos, herët në mëngjes duke shkuar në punë në kooperativën bujqësore, kthenin në “kafehanen” e vogël, fshatit të vocërr, të fshehur pas shtatë kodrinash, për të pirë kafe, shoqëruar me nga një teke ose dopio fërnet, konjak a pije tjetër të fortë, që t’i çelë mirë sytë, të bën syçelë e vigjilentë, për çdo eventualitet. Na ruaj Zot! Kurrë nuk dihet nga vjen e keqja. E zeza vjen e paftuar!

            - Kështu ishte dikur. Në të kaluarën. Në të shkuarën... Tash është ndryshe. Tash këndohet një këngë (krejt) tjetër. Me lulëzimin e turizmit, shtimin rapid të numrit të hoteleve dhe të restoranteve, natyrisht se, krahas kuzhinierëve e gjellëbërësve specialistë, është shtuar, është shumëfishuar edhe numri i kamerierëve. Profesioni i kamerierit doli në pah, u rivlerësua puna e tij.

            Unë Teutëz imja, jam kamerier i të dyja këtyre epokave. Dy brezave. Mbaj mend kohën e shkuar, të vjetër, edhe këtë të sotmen, të renë. Karrierën e kamerierit, e imja çupëlinë, me duket si e panevojshme fare ta potencoj, e nisa në vendlindje, duke shërbyer nëpër kafene dhe restorante të vogla anonime, të panjohura. Pasi kalova shumë shkallë të thepisura të punës në provincë, falë fatit, rrethanave të pa pritshme, të pa imagjinueshme, lirisht mund të thuhet, një ditë prej ditësh, vesha bluzën e bardhë të kamerierit dhe fillova punën në njërën nga kafenetë më me nam të Parisit, në Café de Flore! Në mbarë botën e njohur si çerdhe intelektualësh, shkrimtarësh e filozofesh të famshëm, me reputacion botëror. Ko mrekulli ndodhi në saje të një mikut tim, që karrierën e kuzhinierit, e kishte filluar në gjellëtore e në kuzhina popullore gjithandej në vendlindje.

            Gjatë punës në atë kafenë të njohur në mbarë botën e madhe, u binda në atë që me thoshte një klient imi, shkrimtar dhe udhëtar i pandreqshëm i udhëve të gjata, në shumë restorante dhe kafenë të dalluara të Parisit, matanë xhamit, zbardhin anonsat me mbishkrime: sot këtu shërben kamerieri filan-fisteku! (Të them, pa modesti të rrejshme, Mbeskë e dashur, ndodhi që edhe unë të shoh emrin tim në ato vitrina!).

            Vogëlushja Teutë, nga entuziazmi që e kishte Gjyshin aq të zotin, ia lidhi duart rreth qafe dhe e shtrëngoi shumë. Denjoi ta puthë në të dy faqet, në çast Gjyshi evitoi tentimin e saj. Teutës së dashur ia mikloi faqet e kuqe si mollë në degë. Ajo nxitoi drejt kuzhinës, të piqte një kafe enkas për Gjyshin. Jo, i tha ai, mos..., të dalim bashkë në qytet. Në pijetoren time të preferuar buzë Lumëbardhit, nën Grykë, unë do të pi kafe, ndërsa ti, Teutë imja do e marrësh një lëng frutash të Alpeve shqiptare!

           D’accord!

           Teuta, propozimin e Gjyshit e tumiri me tundje të lehtë koke!

Samstag, 30. Januar 2021

Mehmet Rrema: KUR VJEN NJË SHKURTI


KUR VJEN NJË SHKURTI
(Nderim emërit e veprës së Adem Zaplluzhës)

Mos u mburr moj kohë, se më more poetin
Vetëm trupin ia rrëmbeve hej të rafë pika!
Ai tek unë ka lënë trashëgim shpirtin e veprën
E unë do t'ia ruaj të pastra sa të jetë dita.

Në këtë ditë të sotit ma solle dhuratë
Me penë në dorë e zemrën, sa universi
Është dita e parë e shkurtit dhe unë prapë
Përqafoj rrezet tuaja or diell në mëngjes

Do të dal me dyqind karafilat tuaj në shesh
E do të thërras sa vetë qiell lart ta dëgjoi
Vepra dhe emëri Adem Zaplluzha nuk vdes
Ne banorët e tokës veç ditëlindje do festojmë

Do t'i them qiellit mos më shiko si i turpëruar
Ma more mikun tim, i tregove i pabesë
Shikoje more një herë vargun si rrin i menduar
Kërkon dorën e poetit të këndoi këtë mëngjes

Mos u mburr moj kohë, se poetin tim, e more
Mirë, vetëm të lutem mbajma siç ai e meriton
Dyqind karafilat  që i la dhurata kësaj Kosove
Është vepra e tij që  gjithë kombin zbukuron

Veç ditëlindje për ty ka miku im Adem Shqiptari
Gjithë jetën këndove me shpirt e forcë uragani
Nuk t'u ndal kënga e fuqishme prej atdhetari
Kur vjen Një Shkurti lart e më lart lavdia e Zani!

31.1.2021

Donnerstag, 5. November 2020

Buqetë lulesh nga kopshti i poetes Rakela Zoga



Nëse vjen!

Nëse vjen, kurr  portën s'do mundem ta hap,
Në prag, qëndron hija, e bukur e brishtë e thatë. Përgjon kthimin tënd,ujite për pak..

Në dorezen e ulur,
Gishtat  puthin ndryshkun e fjaleve, 
Te lëna peng dimrave të gjatë.
Ku pritja bëhej bubullime, 
E qiellit të përcillte mall..

Nëse vjen, s'mund të jetë shpejt,
As vonë, do të jetë vjeshtë.
Hyr i  veshur me gjethe, siluete e kuqëremtë.

Me kërko, me gjej, me thirr,
Me  shpresën e prekjes se ftohtë,
Renkimet e zgjatura, mallengjim lote.
.
Në zgjim, litarët e heshtjes varur në mur,
Merri në krahët e tu,
Mbeshtilli me sy, si mua dikur..



Takim lotësh
(Prej ciklit të psheretimave)

Lotova u vesha në shi,
Mbi supe, me zgjoheshin krahët e dashur.
As ajri, as nata s'me mbajti meri,
Veç rruga nga ti kishe ardhur..

Lotova mbështjellë në gji.
Me puthje pikash, një gjethe e lagur.
As era s'afrohej, as këmbë njeri,
Tek rruga ku ti kishe ardhur..

Lotova u bëra tjetër njeri,
C'veshur mendimesh, mbështetur tek ty.
E zbardhur  rruga, rrenkonte në mall, 
Nje vjeshtë kujtimesh, me ndehu në krahë..



Kembana e zverdhur

Nëse unë kam ikur, gjithmonë pa u dëgjuar. 
Ti ke ardhur përherë duke u ndjerë..
Si unë edhe ti, te dobishëm për portën..
Trupat tanë të shkëputur nga bota, flenë..



Fund I kuqëremtë

Ajo u fundos, në degën e vjetër.
Lëshoi një klithmë e u përplas përdhe..
Kish ujë toka atë ditë vjeshte,
Zerit të mbytur I bëri fole.

Kembana gjethesh feshferinin ajrit,
Shtegu i dhimbjes, prej ikjes u deh..
Tradhetia lëvizte muret e vjeshtes,
E varur ndjenja,  e kuqërremtë fle..



Heshtja e bardhë

Motet u mbyten, prej heshtjes së fjetur. 
Stine e vyshkur përgjimi im, u tha. 
S'ka me kohë, as lote vjeshte..
Dhe rruga e pritjes, prej shpirtit u nda..

Sytë e lodhur, mbuluar mes gjethesh.
Fshehin endren, që mbyt heshtja dallgë.
Sa herë  te thërrisja, ajo me përplaste,
Tek porta e dhimbjes, që kullonte mall.
 
Qerpikë të ulur në degë pemësh,
Shkundin lotin e fundit në park. 
Ish prag vjeshte, atëherë kur më zgjove..
Është prag vjeshte tani, që ik larg..

(Të mbytur prej heshtjes me pamje të bardhë)..




Dita i humb sytë! 

Here here te harroj,
       e vuajtja ngrihet prej folese.
Here here te lotoj,
        e dhimbja fshihet brenda resë.
Po kurr të zgjoj,
         e dita I humb sytë.
 Përqafoj perëndim. 
          e muzgu në qiejt e shpirtit,
Rrjedh dritë..



Maska
(kohë epidemie)

Vera, ka shtruar borën e dimrit.
Endrat luajnë, në litarë të bardhë.. 
Kujtimet kercejne të ftohta, akull, 
Në  shpirtra njerëzish, te ngrire, të vrarë.. 

Fletë kalendarësh të harruar, ecin ne rruge.
Me data të fshira e ditë të panjohura..
Memece të dielat, takimet, ajri në qiell.
Dhe ty, qe te kërkoj e askund s'të gjej..

Në mure, gjurmë të pista afishash.
Puthen gezushem e luajnë  me mizat..
Akrepat (12) lajmërojnë të ikurit e epidemise. 
Lajme të dhuneshme, panik frikë..

Une përsëri, në pritje të maskave,
Që fytyrën s'ia u pashe kurrë..
Mbetur natë, sy hapur gulcoj,
Ditën barrikadë, të kthyer në mur..



Avull i bardhë

Humbëm pa dashur.... 
Perdja e dashurisë ngricë.
Me vështrim e shtyj tej xhamit,
Avulli  I bardhë, me shtrihet në shpirt.

Edhe dimri ka rrugë, që shkasin për takim.



Ndjeshmëri

Sa herë mbetem vetëm,
E njëjta ender ulur mbi sy, 
Kurr ti, me puthje buzët,
Dhe unë ndjehesha dy..

Sa herë afrohem pranë teje,
Dhe kur s'të kam,
Dhe kur s'me je..
Të ndjej dorën mbi supe.
Dhe peshën e dhimbjes atje..



Tek porta e kufirit

Vargmal emigrantësh, që thyejnë dhe malin.
Rrezja e diellit është fshehur, si ngroh.
Në një pjesë të qellit, është mbledhur shiu.
Në pjesën tjeter rete vallëzojnë..

Kane ngritur sytë e luten ajrit.
Fëmijë të lodhur, të mitur qajnë..
Pikon trishtim në zemra nenash.
Burrat veshur me dhimbje të bardhë.

Rrenkon toka dhe qielli përflaket,
Perëndimi trishtim ju afrohet tek sytë.
Në doganë rradha ka mbytur muzgjet..
Porta e kufirit lëviz me kamxhik..



Heshtja prej lecke

Heshtja lecke, e varur mbi trup,
Shkumbezon ndjenjat, në bregun e shpirtit..
Puthjet, përplasen veshur me të bardha,
E bien në gjumë..

U shuan ditët, ti dhe unë..

Në pravazet e koskave,
hijet e dikurshme, bëjnë zhurmë..
Gjunjëzohen kujtimet..
Asgjë s'ka mbetur, prej asaj gjeje të fjetur..

Dhe qelqet fjalë, u thyen në rrugë..




Shpresë

Veç e veç, një brengë.
Larg e larg, një zjarr.

Duarzgjatur pritja
Në heshtjen e saj..

Shpresë e atij guri,
Që s'leviz, prej vendi..

Po renkon në mall...




Ikje

Lutje gjethesh psheretijne këtë ditë.
Feshferijne kujtimin tënd te ëmbël.
Dëgjohet një zhurmë, që lëkund vetmine,
Zgjim puthjesh, në degë të rrëna..

Toka e lagësht kërcet ngadalë,
Shkasin sytë, ti, dhe malli..
Psheretijne gjethet këtë ditë,
Puthen me aromë ajri...





Kthim në natë

Pelerine e ftohtë vetmia,
Hedhur mbi supe me qesh.
E prek shkujdesur me gishta,
Ngadalë filloj dhe e mbledh.

Shtrënguar në grusht, ja ul buzët.
Askush se prek dot si unë.
Me ngjan me hapat e tua,
Kurr ike e më s'të pashë kurrë.

E brishtë, gjymtuar mungesës,
Ulem këtë natë  si atehere 
Gota e puthjes rri zgjuar.
Rrjedh e përplaset në erë..

Po zgjohem, pa fjetur sonte.
Skagje që më erdhe pranë,
E padukshme, e thjeshtë dashuria.
Kërkon ndonjëherë të nxjerre mall..




Zgjim në erë

Fryn erë sot në Belgjikë.
Pemët kanë nisur një valle.
Degët lëkunden, e flasin drejt qiellit..
Si të kenë dasmë të madhe..

Në park ende s'degjohet njeri. 
Ca zëra fëmijësh zgjojnë mëngjesin.
I thërras me emrat e nxënësve të mi..
Po era përgjigjet, me zhurmën e degëve.

E bëj shoqëri me erën,
Afrohem ngadalë e luaj me ta..
Një vajzë e vogël me thërret mësuese.
Flokët e saj me rrane në krahë...

E mbyta veten në trishtim.
Si kjo natyre e gjelbëruar..
Dhe pata frikë, mos binte shi.
Se loja jonë, sa kish filluar..




Trokitjet e qiellit të zemrës

Ka filluar të më dhëmbë vetja,
Prej ditëve të smura, që më ule në sy.
Është një trishtim e shkuara mbi gjemba,
Heshtja një përalle, që ndërtuam të dy.

Ka filluar të më dhëmbë malli,
Rendese në stinë, që peng e lashë.
E shtrengoja prej frikës, mos më ikje,
Pa ditur se ti do te vije prapë..

Ka filluar të më dhëmbë trupi,
Prej udhëtimit të gjatë, në nete kotësi.
Sa herë ecnim resë, të zënë prej dore,
Ti mbyllje portën e qiellit për  dy.

Në supet e mija, mbuluar me dhimbje.
Shkrin e bie një bore, që s'pushon.
Sa herë ti prita duart të mi shkundnin,
Mësova se luanin në tjetër neon.

Dhe mbete ender, ndehur trupit.
Një qiell kujtimesh, pamje gri.
Sa herë të shihja prej së gjalli,
Une vdisja endren, mbyllja sy..



Sendyku I vjetër

Fshehur në thesarin e kujtimeve, 
Mos te rrëmbejë kush.

Rrenkojne mendimet,
E s'marrin dot udhë...

Mberthyer në buze, me çelës tutjus.
Hija ime, ecën këmbë zbathur,
Asaj rruge degë keputur.

Ku s'degjohet me zhurmë,
Me puthje të shkelura pluhur...



Kur te vij

Do të jetë muzg..
Se muzgjet, qenkan dhe të bardhë.
Do të mbaj,
Dy puthje në buze,
Ti le në rrugë, pas udhëtimit të gjatë..
Do të vij, kur liqeni të jetë,
Pa mjelma në breg..
Fshehur do futem, tek ai shteg..
Shoqëruar muzgut të bardhë..
E ikur dashuri...




Nata prej qelqi

Ti erdhe ne natë, me pamje prej xhami.
E tëndi vështrim, me shkiste ngadalë.
Tek ajo copeze qelqi, u theva e gjitha,
E ti, me kujdes me mblidhje në krahe..

Pastaj me afroje, unë buzëqeshja,
Luaje ëmbël, me atë puro kafe.
Shpërndajë grine tek të mijat buzë,
Dhe unë e gjitha mbuluar atje.

Të kërkoja e etur, në rrjedhë loti.
Haroja se ti, ishe strukur në xham.
E mbështeta fytyrën si bëja e vogël,
Dhe balli m'u ftoh e buza m'u tha..

Ish lojë magjike, e largësisë se çmendur.
Sa shumë do doja, të ish e vertete..
Ky trup I veshur me pamje qelqi..
Të gjitha endrat e shenjta i vret.




Buzë të zhubrosura

Të nisa në natë, mendime të zhubrosura.
Nuk munda ti shtrija, për atë rrugë të gjatë.
Ky hekur I rëndë, që më vret  zemren, 
Shpupurit vetminë e ulur në shtrat.

I sjell të më kthehesh, se kohët janë vyshkur.
Litarët e shiut u dehen në prill..
Sa herë që ti nisja, I grisnin ujrat,
Prandaj prita diellin, korrier në lugine.

Tani veç e veç, i dashur po trembem, 
Se kjo botë ka mjegull, e ty s'te shoh me.
Afromu një çast  ti ulim buzët..
Të zhubrosurat fjalë, ti puthim pa zë..




Deti i shpirtit

Dallgët shtyheshin me nxitim në det. 
Ngjyra e bardhë shendrohej në gri.
I mahnitur bregu , ju puthte trupin.
Si të kishte krahë, I shembete në gji.

Humbiste deti, në paqe valësh,
Kërkonte zgjim si kërkojë dhe ti. 
Lopata e vjetër levizte zhurmën,
Po dot nuk zgjonte atë dashuri.

Lundroja ujit e prekja brengën, 
Atë trup endre, që më la pa sy..
Deti I shpirtit mbërthyer në dhimbje,
Lëshonte dallgë, me ngjyrë vetëm gri.

Ish tepër vonë për atë dashuri!..

Dienstag, 24. März 2020

Katër poezi nga Sadik Krasniqi

Sadik Krasniqi

SIMFONI MBI BAR

Si sytë e këtyre luleve
ma pe nurin e kurmit tim
pa gjethin e Evës në fundbarkun e trëndafiltë

gishtërinjtë e tu
në flokët
qafën e bardhë
gjinjtë e fundbarkun tim të ndritshëm

m’i puthe sytë
thimthat e ndrojtur
e thembrat e këmbëve që më sollën te ti

më thuaj
isha ashtu siç më ke menduar

edhe më magjike se fantazia ime për ty

ah sa qenkam dridhur deri te kjo fjalë
te kjo simfoni e afshtë mbi këtë bar

simfoni vetëm premierë

kurrë më

lamtumirë




IMAZH NË SHI

pini ju disa hurba kafeje
sa të shkoj deri te ajo mbrëmje
me atë shi të prajshëm

pas atij filmi që s´ia dita titullin
ecëm nën atë shi të urtë
e u ndalëm po te ky vend
ajo me gishtërinjtë e fildishtë
përmallshëm mblodhi flokët e lagura
fytyra dritë i bënte
kurrë s´é harroj atë bukuri
në ata sy

u puthëm u puthëm u puthëm
dridhërima kishte në gji

edhe në më pafshi me bisht syri
buza që më dridhet
e ndonjë lot në sy

bëhuni sikur nuk më vëreni

ah as filxhanin e kafesë
ende fare s´e kam prekur
se gishtërinjtë më paskan mbetur
në flokët e saj të lagura

në atë shi të vajshëm




BIE MUZGU

Ditëshkurtër
drita

grimcuar në çaste ritualesh

prekje reze
kalim shkallësh
ecje mbi urë
përtej lumit
me lule në dorë
deri te kopshti i të urtëve

sa çelë e mbyllë sytë
mbi flokët
na bie muzgu

e dashur
t´ia marrim
shpirtin e zi natës
prajshëm të marrim frymë
të puthemi përmallshëm
para se t´i mbyllim sytë

deri në një zgjim të ri
në mengjesin e zbardhur
me një fije reje të kuqe
si shenjë
e një dite të mirë




KORONA

Hyri edhe në karantinën e ëndrrës
me zërin e një të panjohuri
lexonte në një letër anonime
emra emra emra
aty këtu edhe emrat
e më të dashurëve tanë

me dorë prej ere
i grimconte ato letra
në mijëra copë
si flluska bore i hidhte në ajër

ato bëheshin engjej
e zbardhej qielli

Nidda, mars