Buqetë poetike nga Bajram Kallaba

Bajram Kallaba

Bajram Haki Kallaba ka lindur më 05.02.1955 në Roganë. Shkollën fillore e kreu në Roganë më 1969, pastaj Shkollën e Mesme të Bibliotekarisë në Prishtinë më 1973, kurse Fakultetin Filologjik- dega Letërsi e Gjuhë Shqipe në Prishtine.
Që nga viti 1975 gjere më 1989 ka punuar në Gjimnazin “Ismail Qemali”- atëbotë “ 1 Maji”. Dardanë-ish Kamenica 
Në valën e spastrimeve ideo-politke, më 1985 në mesin e 9 mësimdhenësve ka qenë i diferencuar politikisht. Ndërkaq, gjatë Greves se minatoreve dhe ndryshimeve kushtetuese të vitit 1989, ka qene pjese e organizimit të protestave në Roganë, gjë që për shkak të perndjekjeve nga organet e rendit të atëhershëm eshte detyruar që te strehohet perkohesisht ne Zvicer. 
Pas kthimit është arrestuar dhe dënuar me 7 muaj burg, të cilat i ka vuajturnë Burgun e Gjilanit
Herë pas herë merret me krijimtari letrare.Kryesisht me poezi dhe proze, prej të cilave shumica sosh i janë janë botuar nëpër revista dhe portale të ndryshme.brenda dhe jashte Kosoves. Aktualisht është drejtorit i shkollës fillore “Metush Krasniqi”- ne Rogane 
Është babai i tre fëmijëve dhe katër mbesave. Jeton dhe vepron në Roganë.



SHPIRTI I ARBËRIT 
KURRË NUK SHUHET 

“ Duro zemër duro
si duroi mali me borë”
(arbëreshe)

Shekujt rënduan supet tuaja
e mallin zjarr duruat në gji.
I vështirë fati juaj dhe yni ishte
ndë orët plot tragjedi
në natën e pabesë e ogurzezë
katrahurë në truall të ri.

Pas jush…tërbimi i egër,helm barbar
përdhosi shpirtin fisnik.
Ju…ecët me shpresën e ndrydhun
rrugën gjembore me vazhdue
në trastë…një grusht dhe arbërie
ëndrrën e llahtarshme me sendërtue.

Ju…në truallin bosh
mbollët pemën e shpresës së jetës,
pastaj…gongjet shekujve shpërthyen
Motit të Madh dhe gjithë Arbërisë
shkëlqimin hyjnor ia kthyet.

Ndë Fjokatë, këndoi Llumbardha
Dara thurri epopenë
Të Bukurën e Moresë lartësoi,
dhe të madhin, Skënderbenë.

-Valkalin kush më bukur diftoi
dhe këndoi Serafinë
Nik Petën, Pal Golemin
dhe gjithë trimërinë.

Ju, ringjallët kujtesën tonë
kushtrimi ndër dej na u ndez
se… do rrojë shpirti i Arbërit
s’do shuhet, kurrë përjetë!

Kush këndoi Motin e Madh
dhe mbëltoi atdhedashurinë,
kush lartësoi Kryetrimin 
dhe gjithë Arbërinë

De Rada, sa bukur pikturoi
Llumbardhën e shpirtit arbëresh
Bilota, Skiroi,Serembe e të tjerët
kombit i bënë nderë.

-Ngre kokën lartë, o shpirti i trazuar
zemër e plagosur ngaherë
do rrosh përjetë-Ti kalorës trimërie
gjerësa diell të ketë!

Qershor, 2015 



Rojat e mjegullës

Mbi ngrehinë
ngrehina tjetër,
telat gjembor
na rrethojnë.

E mbi të
zogu i qyqes
rojë e mjegullës
majë pirgu
vëzhgon.

Pas grilave
jetohet me ylberin
jashtë
bota le të përmbyset.

E ne …
përbrenda ngrehinës
me shikim gjarpri
vërbohemi.

Miku im,
ta ngrehim dollinë
për idealin tonë,
se nesër …
ky kafshim gjarpëri
do të kalojë
e bota sërish do të riciklohet.

Gjilan, 1990



Për ty...

Të kërkova
Në udhëkryqe fatesh
diell, në ditë zemre
rrezoje.

Të takova
me yllin e mëngjesit
hënë, në natë shpirti
ndriqoje.

Në melodinë tënde
rrjedh vargu im
...puhi e lehtë.

Për ty jetoj
dhe vetem per ty
ti , inspirimi im
... poezi!

Maj, 2016



Ëndrra e lashtësisë sonë

Ëndrra jonë e lashtë
u shprish në natën e pabesë
mallkim pati katrahurën.

Mbi besën tonë
shkeli troku i kalit të harlisur
mbi rrudhat e ballit
çepallat na i ngrysi zymtësia.

Kush mund t’i ndalte stuhitë
dhe yshtjet karpatiane
mbi tokën bukolike të Ali Binakut?!

Moteve…
Feniksi sërish u ngrit.
Shumë herë u lidh e u qartë besa
dhe ëndrrat sërish na u shprishën,
se Kalin e Trojës
e cytën eremitë.

Po… ëndrra jonë e lashtë
nuk u shua kurrë.
Fshehur nën hirin e amanetit të lashtë
e ruajtur me bekimin hyjnor.

Mbi Rozafë janë ulur perënditë
dhe feniksi sërish ka zbritur
besës së fjetur të mijevjeçarëve
ëndrrën e lashtësisë t’ia përjetësojnë.

.Roganë, mars 2015 



A ka vdekje me te mire...
(Monologu i luftetarit te lirise)

Ju , miqte e mi
po kthehem me festen e shtruar
ne sheshin triumfal
ku sot, valon flamuri.

Dikur, rrugicat e erreta
djep lavdie i beme
e vdekjen tone 
ne teh shpate e kishim.

Fati yne deriçke e vogel.
Me vdekjen flisnim
sikur me ju 
e...s’ja kishim friken
rrenjet kaher ia kishim prere.

Ne, asnjehere
nuk hoqem dore,
te sendertojme 
idealet e lashtesise sone.

Me lejoni pra,
qe une te shkoj tash
veç erdha t’ju le nje amanet
se...
s’paska vdekje me te mire 
se me vdeke per liri!