Mordja Me 28 Nentor se ç'u betova ne cung ne asht e rrasht, Hyra si i humbur madje i vetem ne Drenas, E pashe veten fluturimthi para lokalit Peshkopi, Mund te ishte kjo rruge e mendafshte jo si qiri. Seq me shpije mordja aty àfer lokali, A me bejne syte mua ,apo e kisha nga Acari,? Nje qun i varfer ne shkalle i ulur jashte, Mbrenda Baci Jup,i ulur me u duk sikur ne grazhde. U ula prane qunit aty, nje monedhe ne dore ja dhashe Jo tha ti nuk ke,nga quni mora vesh paska para me bisht Dhe u drejtu drejtë qelqit ,beri me gisht-ne jemi dy botë. Kercisnin tavolinat ,pjatat,vizellonin dhembet dhe ndonje gote, Me pahir kethyem koken nga nje koder, Seq m'u kujtua Plaka me nje dhemb qe hengeri nje Shkodër. Kethej koken shpejte pashe felqi dhembe e dhemballe, O Zot ,cfare shoh?dhembet i kishin te veshur diamant e arë. Vetem me nje dhemb u mertyp Shkodra deri ne Ure Ata dhemb qe i pashe sote une,përbijnë dete - hane Bjeshke e Gure, flore,e faune do vdesin ngadal-ngadal..... Une po vdes i pari ...oh , nga ata dhemb e dhemballe.. 30.112016 Trandafil ne gote E dashur , dashuria nuk vjen nga toka por larte nga rete, Ku mbrenda saj i mbane shtate shpirtera ne shtatin e vete, Nga me e kryesoret te shtyen per jeté a me vdeke, Apo si pyka ne lis te qane-perqane ne d'y pjese. Dashuri e hidhur eshte dashuri e piste Ashtu qe dashuria jo sikur d'y krimba ne lis, Dashura fluturon larte ,kalon fusha ,male,besa edhe rete, Dashuria - udheton ne cdo lule e trandafil me flete. E dashur mos e prit zerin si te krimbave ne peme Sepse edhe shtate shpirtërat pastaj do vdesin pernjehere, Jeta ndrydhet e shtrydhet plafi i bardhe e mbulon, Dashuria ngritet si Feniksi, pastaj veten e mallkon. 28.11. 2016 Mrizi i Zanave Nje shetitje me mikun vujnë me ne dhe hallet, Armikut aty e pashe se iu kishin vdeke edhe malet, Thirrja e mikut ,sikur u zgjuan Zana e Kreshnik nga varret Mbajne nje shkemb ,mbi te nje lis,hapi im ndalet. Nga ata sikur bora hiqet e terhiqet, Nje lule shtrydhe e verdhe perpiqet te rritet, Me gishterinje lulen perpiqem une te ngjalle, Qfare?! Aty shoh Gezhoja dhe lekure gjarperi perballe. Fisheku dhe gjarperi nuk fle dote ne nje djep Dridhet e perdridhet ne fund fare hengren koken e vete, Akujt lumenjet pyjet tani me jane te gjalle, Marre fryme thelle ,më duket vetja si në përrallë!? 03 .12.2016 Vizita Smundja e mikut ishte e papritur, Me afer ishte vdekja se xhaketa e tij e ngrisur, Iku shpresa ,humba drejtepeshimin u mbeshteta n'muri, Me u duk vetja sikur mbi vig te ndonje lumi. Mjeku me unaze ikonë gjarperi dhe shtatelartë Jeten dhe vdekjen shpinëpërshpine ishin kapë, Nuk e di mend i kishte ne koke ,apo i kishte ne bark? Dote nuk i ndanin as me shigjete as me shpate te zjarret.. E marr veten disi, ikona dhe miku dylle ishin ne fytyre Gjarperi ne unaze kishte sy, edhe syte e mjekut e njejta ngjyre Àty ishte nje vage afer mjekut shtatelarte Nuk e di nga pesha dhe helmi nga te dyte dhe cili ishte me i gjate? Shtepia ime Rreze Dielli,ketij dhjetori ,ah , i ftohte me acar, Afer shtepis sime ndihet nje ze zogu , I mberthyer nenshkurre pa qati , kishte krahe te bardhe, Kishte mbetur mbreme ,fqinje im, erdhi qe ta marre. Guri rende peshuaka ne vend te vet, Edhe me rende peshojne te nderuar fqinje prane, O Zote ,a e vé shtepine mu ne shpine,apo e le sikur ne det? Dielli, shkrin boren ne qati dhe loti thehet nen ballkan. Shtate pare lekura me u gjeveshen ne cdo stine, Shtate pale qefe ende nuk e di ku jane , Edhe shtate pale bjeshke e dete do arrine, Shtate pale toke e qiell ,edhe shtepine time shtati im do i mban. Lamtumire Dola mbi vete kote gjere sote deri ne mbremje ora gjashte Lule hedha lule shkela ato dhe filiza te thate, Hena sote si draper ,kerkonte qafen me pré si me shpate, Heronjet dhe Toka ,fle qe nje kohe te gjate. Lamtumire Hero im, Lamtumire oh ,Toke e shenjet e pa faj, Zgjohuni ,dore per dore me mua ne valle pa lote e pa vaj, Oh ,po, dua t'i nderrojme Veshjet me mua me pastaj, Une e di per bese kostumet i keni te kuqe ,e dote s'ju ndaje Gunga e Juaja dhe imja bashke si ne kohen e lashte Lamtumire,isha me ju ne mbremje ora gjashte, Papritmas erdha dhe ika ishte rruge e mendafshte Hero,Ju nga harresa jeni te mbeshtjellur vetem nenkashte. 06.12.2016
Agim DRENICA NËNTORI MUAJ I SHENJTË I SHQIPTARISË Sa herë vjen nëntori - nëpër trojët tona, ngjallën herojtë ngjallët Marigona! Sa herë vjen nëntori Gjergji behet i gjallë, del në kala t'Krujës më helmetë e pallë. Sa herë vjen nëntori Ismail Qemaili del n'Vlorë bashkë me Isë Boletinin - me flamur në dorë. Sa herë vjen nëntori Ngjallët Ademi n'Drenicë Azemi me dadën Shotë Ahmet Delija me sakicë. - Nëntori është muaj i Lirisë Nëntori muaji i shenjtë i shqiptarisë! FLAMUR E FAZLI - JANË NJË (Mësuesit,poetit e patriotit - Fazli Greiçevcit) Me F-nisët emri yt Fazli - o vëlla, Flamur e Fazli kush s'mujti me i nda. I pengonte shkolla jote UDB-eja ta beri më gisht, i duheshin shqiptarët analfabet - ti quante njerëz me bisht. Te rrahen e te torturun Ti folët veç këto fjalë, "Ju jetën mund t'ma merrni - dashuria për flamurin mbetët e gjallë". Andaj ,ti je mes nesh sa herë valon flamuri i Skenderbeut, O mësues e poet -burr i Shqiptarisë - krenaria e atdheut . E skalitur do të ngelë shkronja F nder ne prore, në zemer të çdo shqiptari - FLAMUR,FAZLI ,FITOR!
NDEZNI ZJARRE.. (Natës se zjarreve në Prekaz) Sonte zjarrët ndezni gjithandej ju që gjak shqiptari keni nder dej. Se ketë ditë u ndezë jarri i Lirisë Në Drenicë - në zemër t'Arberisë - Në Prekazin e Emin Latit në Prekazin e Ahmet Delisë. Jasharajt u ben flakadan që ndezën zjarrët e lirisë për vatan, E ndezën Ademi , Hamza dhe Bac Shabani se po poshtrohej kombi - po shkelej vatani. Nga zjarri që u ndezë n'Prekaz - trimat e morën nga një gacë, dhe ndezën zjarrët e Lirisë në te gjitha anët e Dardanisë. Sonte festë ka Shqiptaria nga Tivari deri të Cameria, - andaj ndezni zjarrët se nga ai zjarr erdhi Liria. Sonte është Nata e Madhe sonte festë kan dhe varrët - ndezni...ndezni zjarrët! GJASHTË LISAT E LIKOSHANIT Simbol n'zemer të Dardanit - gjashtë lisat e Likoshanit. Këta gjashtë lisa gjithmonë i rrahu era, kaluan shumë dimra panë shumë pak pranvera. Te këta gjashtë lisa forcë mori Azemi, te këta gjashtë lisa pushkën shkrepi Ademi. Këta gjashtë lisa askush s'mund 'i ndau, as turku,as greku - e as shkau . Këta gjashtë lisa janë - atdheu në gjashtë pjesë, kanë te njejtat rrënjë plisin e bardhë maje kresë. Njeri është Kosova tjetri - Shqipëria, njeri Lugina e Preshevës - tjetri Camëria. Njerit për Plavë e Guci çdo ditë i shtohet rrita i gjashti nder ta është vet Ilirida. - Këta gjashtë lisa s'e fshehin krenarinë, sepse kanë një trung SH Q I P T A R I N Ë... Gjashtë lisa n'zemer t'Ballkanit - gjashtë Lisat e Likoshanit. 07.02.2012 Francë
Imazh i pakthyer Në këtë natë shikoj yje pambarim dhe hapa, që trokasin larg pështjellim. Të kërkoj kudo, por më kot humbe errësirës së natës pafund. Nuk po shkruaj më gjatë, më shumë veç dy vargje të lira, për imazhet e kohëve të paskthyera. Jeta Sa lehtë të shkruash për ty, por sa vështirë të përaballesh betejë e përhershme, ku mund të fitosh, por dhe shumë të humbësh. Ditët e netët e kësaj bote të egër, të vrarë e të lënduar na përflakin furtunës pandaluar. …, dhe se vetë Zoti e ka shkruar: Askush s'mund të luftoj kundër fatit të caktuar. Kënaqu me çfarë ke, mos lakmo më shumë. Jeta ikën shpejt e ne s'do të jemi një ditë askund… Pritje e pa shpresë Prushi ndez flakën dhe dielli përvëlues djeg mallin e pritjes. Heshtja jote vret rënd zemrën time, shikimi yt refleksion ndjenje dhe prej largësie. Zemra që të priti u ligështua . Shkrepsja që të dhashë dikur më dogji shpirtin . E hirtorja, e vogla kujtim, për ditë nga pak po mbledh hirin ...
Loti Pa Peshore (Politika Globale ) Muzgu në çast më ngacmon Qetësi absolute nuk paska sot, Mjegulla turbullon qiellin e errësuar . .Sonte, as yjet nuk paskan ndriçuar! Hënë, moj ku vallë sonte je strukur ? Errësira ka hyrë gjer te kafshata e bukës Muza ime e dashur nga ta nis sonte me ty Bota po shkatërrohet e ne nuk kemi sy Kjo jete paska njerëz që jetojnë në çmenduri Jo, jo , nga shtazët, po nga shtazët njeri. Loti del nga plaga e nuk ka peshore Jo jo nuk ka numërohen dhimbjet nga trupi Matês nuk ka kur nënat vajtojnë S'ka fletore që i përshkruan këtë njollë turpi Duhen miliona fletë për klithmat e vdekjes mizore.. Sa lumenj ngjyrë gjaku paska në oborre!... Ahh, politikë e çmendur, njerëz të uritur Mendoni një vëlla për krimin që paska goditur Dora , gjakatarë nuk ka. ndaj jepuani lirinë Engjëjt të fluturojnë të prekin lumturinë Vdekje mos ju shkaktoni, po të mbillni paqe në botë . Këngën ta këndojmë kur sytë mbushen me lotë U lag fletorja ime çështë kjo padrejtsi Pse këta engjëj të zotit që më japin frymëzim As dheu i errët engjëjt s’i pranon Fëmijët duhet rritur, askush s;e mendon Plagë më mori shpirti tmerrin s’e duron!! larg po ikin vdesin rrugëve të shpëtimit !! Njerëzit e pafajshëm shkojnë mes lëngimit Prapë përgjigjja mungon kur shkruan në fletë Çfarë do të ndodhë në ditën e re? Oo zot, pse nuk i ndal këto bisha njeri Ti që .krijove njerëzimin mos najep tërbim Ah, muza ime mos ,të lutem, moss!! Zmadho plagën time, laj poezinë me lotë! 17.11.2016
Prend BUZHALA (Në vend të recensionit) Sheremet Prokshi, me vëllimin poetik “FORTESA E FUNDPRILLIT ‘99”, në të cilin ka përfshirë edhe tekste publicistike e përkujtimore, na dëshmon se mënyra më e mirë për t'i kujtuar bëmat dhe ngjarjet e luftës, është fjala artistike. Në fakt, qe një dekadë e gjysmë, ne e dëgjojmë, e përjetojmë dhe e këndojmë këngën për UÇK-në e për të rënët e saj. Ende te populli ynë mbizotëron një etos i veçantë kombëtar, ai i heroizmit, trimërisë dhe guximit. Pothuajse trimëria proverbiale e shqiptarit është ngritur në kult, mit, legjendë. Gjithnjë në këtë frymë këndon edhe Sheremet Prokshi. 1. Identifikimi poetik me të rënët Tashmë në letërsinë tonë, tematika e luftës po fiton gjithnjë e më tepër vendin e saj të nderit. Ka kaluar më shumë se një dekadë e gjysmë nga lufta e fundit çlirimtare, kurse brezat e lindur pas luftës, këta -16 vjeçarë, dhe brezat e lindur në luftë, që ishin foshnje, këta 18-20-vjeçarë, rrëfimet për luftën dhe ndodhitë e saj ose i dëgjojnë prej prindërve të tyre, ose i lexojnë nëpër shkrime të ndryshme, nëpër libra dokumentarë, publicistikë e letrarë. Ngjashëm, dikur janë përcjellë gojë më gojë, ashtu janë përcjellë brez pas brezi bëmat heroike të luftëtarëve në sheshin e betejës. Dhe, ashtu si këngët, përrallat, legjendat, gjëegjëzat që janë përcjellë gojë më gojë, ashtu janë përcjellë brez pas brezi edhe bëmat heroike të luftëtarëve në sheshin e betejës. Duke kënduar dhe duke i evokuar poetikisht familjen Jashari, tetëdhjetë e pesë martirë e dëshmorë, duke evokuar dhe kënduar për të rënët pa dallim, si Ilaz Kodra, Antigona Fazliu, Haki Prokshi, Ajet Rukiqi, Sejdi Krelani, Mehmet e Muhamet Tafalecit dhe babait Brahim Tafaleci, apo si Shpëtim Prokshi me babain Rizahin dhe me xhaxhain Ismet Prokshin dëshmorë, për Rizah Tikun, Naim e Besim Tikun, Mustafë, Brahim, Muhamet e Ibush Shalën dhe Ramadan Shalën, apo për nxënësin Armend Gashi, që ra së bashku me gjyshin e me babai, për të rinjtë Ylber O. Kastratin,Arsim Z. Kastratin, Afrim A. Kastrati, apo për Shemsi, Azem, Osman, Beqir e Ibrahim Kastrati, që nga mosha 84 vjeçare e deri në moshën 47 vjeçare, të rënë për një ditë dhe në tjetrën lagje të fshatit Fortesë(Vërboc), për Demir Prokshin, Rrahim e Nexhmedin Prokshin, Betim Prokshin 13 vjeçar,Tahir e Bekim Prokshin, Luan e Rexhep Kastratin, për vëllezërit Ahmet e Milaim Istogu, mandej për Rexhep dhe Ramadan Rrukiqin, Rafet e Valon Rrukiqin, Sefer e Rexhep Tafaleci, baba e bir, Behlul Prokshi, dhe 13 martirë të tjerë të rënë në lagjen Dobra, mandej Ymer Zhushi, Gani Krelani, Adem Krelani etj, aty vjen dhe një poemë për 7 fëmijë, 4 dëshmorë dhe 13 martirë të lagjes Gllareva të rënë me 30.04.1999 në fshatin Vërboc të Drenasit. Krahas këndimit të tragjedive, që pllakosën Atdheun, kënga shqiptare ishte ndihmesë në beteja, që i jepte kulm mirënjohjes e besimit të madh ndaj luftëtarëve të lirisë, porse tashmë ky heroizëm nuk është vetëm individual, po masiv, gjithëpopullor. Të duket sikur poeti e shkruan vëllimin e tij, si një kronikë poetike mbi luftën, duke u identifikuar me të gjithë këta të rënë: Afër meje rrinë, Flasim bashkë Kam gishtat fidak, fëmijë jam këtë çast, Jam Betim, Shpëtim, Afrim e Arsim Ylber e kam emrin,jam Armend, Rafet Sylejman, Burim, Arton, e Lulzim. (...) Dëfrim jam o miq Djalë trembëdhjetë vjeçar. (...) Jam gjysh edhe gjyshe Jam nënë e Izetit Që s’lëshoj shtëpinë Pa ju shembë mbi kokë, Njëherë tha, m’kanë thënë Malësore e fshatit Nuk iku nga pragu kurrë pasha këtë tokë! Diku tjetër, shkas i kësaj kujtese për të rënët, është një përvjetor rëniesh, një lapidar, një rrëfim a një varr, siç është poezia për lapidarin e ngritur për dëshmorin Ajet Rukiqin.Pothuajse, të shumtë janë dëshmorët, të cilëve u është ngritur, së paku, një këngë a një lapidar. 2. Ritmet e të madhërishmes dhe jehona e tragjikes së ngjarjeve Përmes vargjeve, të cilat shpesh marrin trajtë narrative, poeti arrin ta ngërthejë brenda një sinteze lirike, përvojën historike dhe përvojën krijuese në vetë aktin artistik. Brenda një poezie poeti vë në gërshet esencën e heroikes e të luftës çlirimtare me gjëmimin e armëve, kur në çdo hap je i rrethuar prej vdekjes; kur hapësirat e ekzistimit janë ngushtuar e ngushtuar rrënqethshëm.Poeti i ndien ritmet e baladës së kënduar posaçërisht kur ka të bëjë me fëmijët e rënë, ish –nxënës të tij. Këto ritme lartësojnë të madhërishmen dhe i japin jehonë tragjikes së kësaj kategorie të së madhërishmes, duke ia artikuluar fuqishëm gjëmimet e oshëtimat e shpirtit. Mos më lëni vetëm- Thoshte Armendi, Vello mbi kokë mos më hidhni. Janë vargje nga poezia “MOS MË LËNI VETËM” që i kushtohet Armend Gashit, ish nxënësit të poetit-mësues, që ka rënë së bashku me gjyshin e babën e tij më 30 prill ’99 në moshën 15-vjeçare. Të prekshme janë edhe ato të poezisë “A KËPUTEN LULET ENDE PA U RRITUR”, një poemë për shtatë fëmijë katër dëshmorë dhe 13 të tjerë të martirizuar, të gjithë të lagjes Gllareva. Ai evokon me radhë emrat e të rënëve, nëpërmes një trajte këlthitëse bashkëbisedimi dramatik, duke mallkuar vrasësit: Kush ju mori, kush Me dorën mizore Filizave të ri Kush ua ndali rritën, Si nuk t’u shemb toka Ty o sllav karpatesh Rrezeve të diellit Kush ia fiku dritën?... A këputen lulet Ende pa u rritur Në fushë duke lozur A vriten fëmija? Kur erdhe këtu Ti djall i përhitur A ke lënë familje Atje te shtëpia?... Së këndejmi, në sfondin e tyre të përgjithshëm poetik bashkjetojnë ende jehonat e gjëmimet e shpirtit dhe shenjat e rezistencës anteike. Holokausti, eksodet biblike, martirizimet. Zemërimet e poetit për ta gjykuar barbarinë, janë të pafund. Ndërsa poezia na vjen si dëshmi e gjurmë shpirti, e përbiruar nëpër vuajtje e vdekje, nëpër rrënime e tmerre, nëpër gjakimet poetike të shpirtit e nëpër shkretëtirat e mundimeve kolektive. E, mbi të gjitha, poezia dëshiron ta shquajë edhe një dëshmi tjetër: dëshminë e mbijetesës, dëshminë e kikave (majave ndërlidhëse) të etnisë: E ti zonja Shqipëri Rri aq larg e bijt të vriten, A do marrësh n’doj’herë fuqi Çdo armiku t’ia zësh priten?!.... Kur do mbjellësh farë trimërie Kur do e hapësh më shumë syrin, Fol moj fol se e gjallë je Pse nuk e zgjeron kufirin?... E ke krahë gjithë Kosovën Luginën me Iliridë, Ulqinin, Malsinë e Madhe E në jug gjithë Çamërinë. (...) Kemi rrënjë e një trung kemi Jemi një, një gjaku jemi. E si do t`ishte ndryshe, pra, kur kjo kohë lufte ishte e vetmja frymëmarrje dhe e vetmja gjuhë, e vetmja histori dhe e vetmja gjeografi; do të thotë- e vetmja kulturë e jetës? Të duket sikur i gjithë prodhimi krijues i kësaj periudhe më shumë do të mbështetet në bëmat njerëzore për liri. 3. Trajtat e ligjërimit poetik Nuk është e çuditshme prandaj, pse figurat e dëshmorëve të luftës së fundit çlirimtare vihen në plan të parë, më shumë se sa vetë ngjarjet e asaj kohe. Poeti gjithnjë ligjëron në shumës, si dëshmitar kohe: E duke rënë, i kemi parë Shqipet tona, Fundprillit nëntëdhjetë e nëntë Ndanë arës poshtë E shpatit lart matanë I kemi parë, Ilaz Kodra,Antigona, Hakiu syngulitur diellit të lirisë Gur u bëra aty pranë Kur po shihja plagë Atje lart Te Dheu i Kuq Kishin rënë Tre trima çlirimtarë. Pra, figurat e të rënëve, tashmë u shtrinë e u shkrinë në përmasat e gjithë Atdheut me artin fisnik në portretizimin e heronjve e të luftëtarëve, po edhe në portretizimin e të afërmve të dashur.Kudo në hapësirat shqiptare lufta përjetohet me dhimbjen e pafund për të rënët, por edhe me krenarinë e madhe të qëndresës shqiptare e mbinjerëzore të popullit. Në krijimet e tilla nuk ka “seleksionim figurash” apo “taborre dëshmorësh”, të martirizuarish a fëmijësh të ndarë nga njëri-tjetri. Kurrsesi. Ata, të gjithë së bashku, në këtë testament lënë një gjurmë nderi a një vazhdë të ndritur shpirti. Shpesh poeti, duke marrë rolin e folësit lirik, ligjëron nga disa pozicione kohësh, e funksionalizon estetikisht kujtesën: Prej memories nxjerri kujtesën N’rreth të hekurt ai vend si zihej Dhe shoh flakë, tym, pështjellim Ku bijnë trimat e fshati digjej. Dëgjoj zërin E thirrjes tënde... Herën tjetër ai identifikohet plotësisht me lëndën e vjershërimit: Jam zë i fjalëve në përvjetorë Jam çlirimtar prej kaq vitesh. Mbylli pak sytë Dëgjoje ritmin Jam rrënjë, jam syth, farë përjetësie Dëshmor jam me shumë të tjerë. Herën tjetër, rolin e folësit lirik e trajta e kuvendimit lirik e dëshmorit me të motrën: Ti buzëqeshur Më përqafove, A të kujtohet moj motër?!... Poeti gjendet në rolin e ndërlidhësit të kohëve, të vënies së urave të komunikimit mes luftës dhe lirisë, Tash gëzohu të lirë jemi Në Kosovën e çliruar. Do të bëjmë një dasmë të madhe Në oborrin e bleruar, Ti e di sa e mbaj fjalën Edhe pse pak, jam vonuar ! Diku tjetër, ky folës lirik, duke marrë rolin e dëshmitarit, rrëfen me tone balade: Atë ditë po ecnim para tytave E ajri frymen ua zënte Filizave të ri, Pyesja veten: Janë krijesa apo çfarë janë Ata horra të zi ?!.... Rridhte gjaku kokës Dhëmbja mpinte dorën Deri në asht të prerë, Përbrenda kallte etja tërbuese Fundprill i kobshëm Në atë pranverë. 4. Sfida estetike, ruajtja e esencës poetike Sheremet Prokshi e ka përballuar sfidën estetike kur këndon për luftën, duke qëndruar në kërkesat e në esencat e poezisë. Kundruall kohës e shkatërrimeve të mëdha, poeti e spikat më të mirën, vetëflijimin njerëzor për tokë, atdhe, liri e vlera njerëzore liridashëse. Aty e lexojmë identifikimin e plotë të Poetit me Të Munduarit e me të rënët. Poeti dëshiron t’ia falë artin e tij bartësve të luftës, të rënëve të saj, që i dhanë kuptim të thellë e që u bënë ngrehinë e pashkatërrueshme të liribërjes, apo fortesë që u ngrit në një fundprill, si e emërton poeti vëllimin e tij. Kërkimi i lirisë përtej të pamundshmes… mund të arrihen vetëm në artin e magjishëm të lirikës; ashtu sikundër e bëjnë këtë kërkim liribërësit me anë të vetëflijimit. Nëntor 2015
ANTIGONA E NENES (Dëshmores së kombit Antigona Fazliut) Kush të lindi ty ty moj Antigona cila dashuri e trojeve tona. Për ty e vogla e nënës me ftyrën si hëna me shumë se për tjerat merak pati nëna. Luftove për votrën për të ardhmën tonë n'krah me Ilaz Kodrën ti moj Antigonë. E paepur ishe trime nga Drenica n'zemër tënde kishe gjak nga Shotë Galica. Kur s'pat më fishek barot kishe brenda flakë u bëre vet krejt si në legjenda. Lulëkuqe e Kosovës monument në zemrën tonë Antigonë e kohës e pavdekshmja jonë. LULEKUQJA E ATDHEUT (Dëshmores së kombit - Hyre Eminit) Në një pjesë të Shqipërisë te Tahiri atje shkove ktheve sytë drejt lirisë me atdheun u martove. Ti je këtu dhe s'ke ikur je këtu tek dashuria edhe sot si dikurë je si vet Shqipëria. Oj stërmbesa e Skënderbeut ti qe kishe sytë e zjarrit je Lulëkuqja e Atdheut luftetare e Adem Jasharit. KOLE MIRDITA I ZLLAKUQANIT (Dëshmorit të kombit Kolë Mirdita)
Tek dera e asaj shpie nëna ne qafë të dha uratë të uroj si nënë Shqipërie të luftosh siç luftojnë burrat
Dhe u nise nëpër shtigje sy e zemer plot me zajrrë atdheun preke nëpër brigje nëpër trupin e tij të vrarë
Nga vatani drejt vatanit në ato rrugë të atdheut Kolë Mirëdita i Zllakuqanit si stërnipi i Skenderbeut
Me pushkë n'dorë në krye të togut në mes të rrugës atë natë re atje në Rrasë të Zogut t'a preu ëndrrën një granatë
Amanetin ti o trim n'gjoks e mbajte me Uratë mbajte fort atë premtim dhe re si burrat atë natë ATA JANE SOT NJE KURORE (Ermirit dhe Edones)
Erdhën shpejt në pjekuri oh sa shpejt ata u rritën vrullshëm hynë në dashuri bashkë me kohën që e pritën
Në studime shtatin zgjatën nëpër puthje kapën vitet ajo hënë zbardhi natën e ai diell ndriçoj ditet
Të patrembur udhëtuan thellë në pyellin e çmendurisë nëpër grindje u pajtuan nëpër shtigjet e dashurisë
Sikur ndjenja që s'ka fund ata janë sot një kurorë qielli i kaltër i përkundë mbi re te bardha si dëborë HYSNI RAMAJ E KISHTE EMRIN (Deshmorit -Hysni Ramaj)
Ai brenda ishte mbushur plot me dashuri dhe zjarrë për vendin e tij të bukur për malet e fushat me barë
Atdheun ai e deshti shumë shumë më shumë se vetvetën sytë e tij nuk kishin gjumë për drejtësinë dhe të vertetën
Në atdheun plot me brenga ai u nis me dashuri ta shëroj nga plagtë e rënda gjak ti jap nga gjaku i tij
Hysni Ramaj e kishte emrin zemra e tij ish plot Shqipëri hapin kishte të patrembur zjarrë villte pushka e tij
E pakapshme është mundësia i pafjalë është tregimi sa t'është gjallë Shqipëria do të jetë gjallë dhe kujtimi
TI JE FRYME E PANDERPRERE (Kushtuar prof. Xhemajli Berishes)
Për atdheun tonë të lirë ishe si devotshmëria kishe veç një dëshirë ajo ishte Shqipëria
Me veprime e ligjërime faren ti ia hodhe tokës ishe rreze në agime nëpër fushat e Kosovës
Kur e kuqe t'u bë kmisha kur të vrisnin ata horra gjaku yt Xhemajli Berisha gufoj krejt si lulebora
Kur të hodhën nga dritarja nga dritarja ty për tokë, me vetëdije ndodhi ndarja për të ruajtur ata shokë
Vitet po kalojnë Hero e nuk humbesh asnjëherë je rreth nesh oh je kudo ti je frymë e pandërprerë
TI VJESHTË Ti vjeshtë që erdhe Je unë Apo Unë jamë ti S'di Për çdo vitë vije Takoheshim rutinë Vije në kohë Si gjithnjë Lajm për dimrin e ri S'dija se unë Një ditë Do bëhem vjeshtë Kështu Si sot Stinë e mugët Lajmëtare Për vet dimrin tim. AFSHI YT Në zjarr vargu Të vrgut tim Digjet Dhe ai më i zjarrti Afshi yt Ai afsh Shkëndi e flakët Flakërimë Që dogji e djegë Zemrat E gjithë njerëzis S'kishte Jo s'ka tjetër As s'do ketë të dytë ! CILËN FJALË KAM ME LËNË Me ket gojën time Vet e thash E them Kam me e thën S'di krejt çka kam me thën Dje besova shumë Sot pak S'doli si u tha Si thuhet sot S`di a do del në mot E di Nesër do iki Mes jush nuk do jamë Kur do iki S'di As nuk di Cilën fjalë kamë me lënë ?.. ORË E KAFSHËS SË LIGË Krejt pahetueshëm Vjen Pahetueshëm ikë vjen Naj nmron huqet Shikon vetëm zi Je mik i djallit Vet djalli je ti Orë e kafshës së ligë Vjen mjegullinë Keq shtërzen Ankthshëm mërmërit. JETOJNË Fryhen si përrua fshati Në stuhi shiu Si gjel deti I hapin pendlat Fort Kërleshën Këta bi kudre Sy hapur Dhe në pikë të dites Përgjumën S`dim prej nga Hetojnë Por si pash Në pallat Stambolli ! MALLKIM Pas asajë Gojëmbylljes kohë Gojëhapja kohë Erdhi disi E shumë pritura Fjalë e lirë Shpërtheu As pa marrë mirë Pak frymë liria Zezonë e zezë Vet pëlcit mes nesh Ankimi jon u rritë Me më të ligat Fjalë vetfyese mallkim! PRES Ditët po na ikin S'shihen Po e hanë vetën Në numrim Unë Në vend Po vendnumroj Pres Të ëmblin Një të dëshiruarin Më të ngrohtin Përqafim Pres Që të më vinë Një ditë Të më vinë Ata atje largë Katër filizat E këti shpirtit tim JEMI ME FAT Sa të duash Ka ligësi E mirësi Mbi ket tokë Sa të duash Ka liri E robëri Në ket botë Ka shumë njrëz Me miljona Numër janë Janë E kush si di Nuk i njef As si kupton Ne akohemi Nuk kuptojmë Jemi me fat Do jemi Se pse jemi Evropë.
Dje,më 23.10.016 në Drenas u mbajtë endicioni i tretë letrar ”VJESHTA DHE VARGJET”. Në përkujtim të jetës dhe veprimtarisë krijuese të shkrimtarëve Rifat Kukaj dhe Ilaz Prokshi, sot u mbajt Edicioni i III-të i manifestimit letrar ,,Vjeshta dhe Vargjet” organizuar nga “Art Klub “ Rifat Kukaj”në Shkollën e Mesme Profesionale ,,Fehmi Lladrovci” në Drenas. Edicioni përfshinte: Paraqitja e kater kumtesave për jetën dhe krijimtarinë letrare të shkrimtarit Avdi Shala, nga Halil Xani, Jonuz Fetahu, Zeqir Bekolli e Xheladin Mjeku.
Ndërkaq, në orën poetike ,,Rifat Kukaj” lexuan mbi 40 poetë. Sipas konkursit të shpallur me shifër, kishin arritur 38 poezi dhe juria në përbërje: Sali Bashota, Rifat Ismajli e Nexhat Rexha i ndau këto çmime: Vendin e parë e fitoi poezia ,,Shushuritje” me shifrën ,,Proga” të autorit Nezir Prokshi, vendi i dytë i takoi poezisë ,,Homazh per poetin” me shifrën ,,dhembja per poetin” me autor Gani Bytyqi dhe vendi i tretë i takoi poezisë ,,Të kërkova” me shifrën ,,Liberatori” me autor Afrim Berisha. Çmimi motivues për të rinj ,,Iljaz Prokshi” iu nda poetit të ri Arlind Krasniqi me poezinë ,,Kosovës” shifra ALIEN 1242333418” , ndërsa çmimin për vepër jetësore në krijimtari iu nda Dr.Mehmet Rukiqit.
Në këtë manifestim u bë edhe prezantimi i librave të anëtarëve të Art Club ,,Rifat Kukaj” të botuara mes dy edicioneve si: Bedri Tahiri, Xheladin Mjeku, Izet Abdyli dhe libri i edicionit të dyte ,,Vjeshta dhe Vargjet” . Manifestimi u permbyll me ekspozitën e e skulptores Aferdita Curri e për të cilën foli profesor Aziz Islamaj. Sheremet PROKSHI
Në aeroportin e Prishtinës Në aeroport buron loti,dhembja dhe nostalgjia lëshojnë rrënjë në shpirtin prindërorë si ta përcjellim dashurinë për tokën e huaj-tokën e premtuar psherëtima kafshon fatin mallkon kohën,pështyen përditshmërinë sogjeton e lënduar ardhje-shkuarjet si ta mirëpresim ndarjen?! më thuaj tani kohë ? A kush tap pyes qiellin…? për zogjtë karvanë shtegtarë sesi fluturojnë të gjymtuar njërën flatër me vete,tjetrën në At-Dhe dhe ikën kështu të plagosur të rinj, të moshuar… e unë, e ju, e ata…gjithnjë në aeroport veten tradhtojmë me lot nga aeroporti I Prishtinës kërkohen fate të dhembshura nëpër botë vec dhembja flet me secilin ,e asnjëri s’mund ta refuzojë mikeshën e paftuar! Deri kur fate të tilla nëpër fatin tonë kalërojnë?! 13 gusht 2o16 Unë s’jam… Unë s’jam zëri i këngës së heshtur Edhepse me heshtje vras dhembjet Unë s’jam ushtima e bjeshkëve që zërin ma ndalin shkëmbinjtë e thepisur unë s’jam lumë që flej n’mocal as s’kam mbetur ujë i grumbulluar n’kënetë s’jam as tufan shkatërrues t’më mallkojnë lisat,oxhaqet,shtëpitë unë jam vec një rreze në qiellin-kaltri që ia vodha diellit n’mëngjes dhe saherë t’u puthi t’gjithëve me buzët e asaj rrezeje lulet e kopshtit shpirtëror t’blerimit do t’ua falin rritën me nektarin e kujtimit… 21 gusht 2o16 Ky qytet apo kjo qytezë (Shengjinit) Ky qytet sa më tërhjek n'gjirin e vet më mbërthen për Shen-Gjinin e djeshëm At Zef Pëllumbin e sotëm që butësisht-ëmbël, n'shtatore n'dërrova me të pak fjalë ; ''Biro,''Rrno vetëm për me tregue'' e tregimi qenka një udhëtar i përjetshëm s'paska stacion ndaljeje kurrë më falni se gënjeva se plazhi Rona e hedhun ma gozhdoi tregimin n'ballë idila e detit dhe rërës m'fundosi për t'ua parë gjallesave-bashkëjetesën se si të gjitha putheshin për lakmi kur dola n'sipërfaqe te detit pashë ne se sa të varfër jetojmë n'dashuri. 06.08. 2016,Shengjin-Rona e hedhun Në tregun ku shitet Njeriu (Në Pejë shitën punëtorët) Saherë vij andej para jush Hapat e shpejtë I ndali Gati I numëroj vitet,dekadat Ju shoh me shpirtin e lënduar Ju shoh si I kafshoni kotheret e jetës Ju tjetërkah keni hedhur sytë… Mos dikush rastësisht ju fton të shiteni për atë ditë ndalem në vend,kafshoj buzët pështyj kohën, vjell pakënaqësinë cka të të shoh andej mbi fatin e kurrizit tuaj ca të shtrirë mbi tokën e lodhur ca me ndonjë sopatë n’dorë ca me një shat ndonjëri me ndonjë lopatë ca rrinë n’duar n’xhepa,n’këmbë gatitu vrapojnë mendjen drejt fatit të ndrydhur mos ndonjë ‘’firmash’ ‘ po I fton ca I shoh që pështyejnë jetën me kollen e parakohës ca shohin ëndrra për diell… ‘’hajt se nesër do të bahet ma mirë’’ S’di, në shtëpi ,ju presin ndonjë fëmijë?! U dalin përpara t’vrarë n’shpirt Po kush ka fuqi Moralin e thyer t’fëmijërisë me ua rrit?! I pata pyetur njëherë ; Nga jinni Jemi… u ndalen dhe s’folën Vec njëri n’shenjë revolte I mllefosur Me dorë ma ktheu Oh, sikur dicka mërmëriti Nga cdo cep atdheu Ajo përgjigje atë ditë më vrau Edhe sot po me vret E di, se kështu në cdo qytet po ngjet Gusht 2o16 Mos nis… Mos nis mëngjeset pa mua këtë zemra ma thotë nuk di c’mendon, c’thua por këtë nuk ta them dot! Mos nis mëngjeset pa mua Se dita mund t’bëhet shekull N’kohën e zverdhur mund t’marrësh n’thua Bjeshkën e fatit si ta bartësh n’sy e n’vetull. Mos nis asnjë betejë pa mua Se unë edhe ushtar I thjeshtë të të vij në ndihmë dua miqësisë t’ia ruajmë gjethet jo vetën n’këtë vjeshtë. Mos nis vetun n’rrugët e gjata Se mund të të tradhtojë shtërngata… Mos nis … Shtator,2o16
