LAURETA OSMANI:DY POEZI

Laureta Osmani

Laureta Osmani, u lind më 11 prill 2001, në Prishtin.
Shkollën fillore e përfundoi në SH.F.M.U "Kemajl Hetemi" në fshatin Rahovicë, me sukses shembullor dhe mirënjohje të ndryshme. 
Tani, vijon mësimet në klasën e njëmbëdhjetë në Gjimnazin e shkencave shoqërore "Dr. Shaban Hashani" në Ferizaj. 
Laureta, gjithmonë kishte pasion letërsinë e më të cilën shpreson të mirrët gjithë jetën, pra leximin dhe shkrimin, të cilës ua dedikon gjithë kohën e lirë dhe është shumë e bindur se në të ardhmen do të bëhet një poete dhe shkrimtare e suksesshme. 
Është anëtare nga radhët e klubit letrar "Jeronim De Rada" dhe aktiviste në çdo takim që ka të bëjë me gjuhën, kulturën e skenën
shqipe. 
Laureta ka të gatshme dhe pret të botoj dy libra në një të ardhme të shkurtër. 
Jeton dhe vepron në Ferizaj.

UNË BIJA JOTE KOSOVË

Jetova në anth dhe frikë 
çdo ditë në errësirë jetova, 
se nga kjo jetë do iki një ditë 
çdo frymëmarrje e mendova. 

Plotë ditë e netë, vere e dimri 
mbetëm pa ushqim e veshmbathje, 
mbetëm të mjerë e padituri 
nga gjenocidi e dhunat makabre. 

Na i plaçkitën shtëpit, kisha e xhami
na i mbyllën shkollat, minierat e fabrikat, 
na i vunë prangat në duarë e na akuzuan 
gjoja se ishim robër e në dhe të huaj. 

Ahhh... çetnikët tiran, 
deshën të na vrisnin e asimilonin 
vetëm se Kosovën, të lirë e kërkonim.

Kur një ditë më mbyllën brenda në qeli 
më thanë se ke të drejta, madje dhe liri, 
e unë në heshtje në sy i shikova 
gjithë çfarë te zezat, atyre ua numrova...

Të drejtë, 
të drejtë e quani ju, 
që familja ime të mos mundet të jetoj e qetë 
në shtëpin e vet?!...
Të drejtë, 
të drejtë e quani ju, 
që të më ndaloni ta vizitoj farefisin tim në Shqipëri?!...
Të drejtë, 
të drejtë e quani ju, 
që të ma ndaloni mësimin e diturin në gjuhën time amë 
që ma foli nëna ende pa lindur 
e që ma mësoi gjyshja në djep duke m'shëtitur?!...
Të drejtë, 
të drejtë e quani ju, 
që në kulmin e shtëpisë time të valojë flamuri Serbisë?!...
Të drejtë, 
të drejtë e quani ju, 
jetën pa marr frymë?!...

Për ty, Kosovë...k'to fjalë ua thash 
më rrahën e më plagosën, 
më shanë e më kërcënuan 
në vend t'ujit më dhanë të pi gjak. 

Paj nuk e kam dert e as nuk mërzitëm
kur e di që Kosova, lindi e rriti 
qika trimnesha edhe djem trima...

Që nesër, në shtëpi, shkolla e oda 
të jehojn këngët e vjershat shqipe, 
të bëhemi doktor e inxhinier me diploma 
e gjaku ynë të jetë ujë për lule e bimë! 

Unë bija jote, Kosovë, 
ta dhash veprën e jetën time, 
ta dhash gjakun e shpirtin tim
Kosovë, pash perëndin, ma fal bekimin.

Se të vlerësojë, sa të tjerët të nënçmojnë 
se të dua, sa të tjerët të urrejn,
edhe një mijë jetë po ti kisha 
për ty do i jepja, i imi atdhe. 

Unë bija jote, Kosovë.



Për ty, Rahovicë. 

Fjalën - vendlindje
shumë herë e kam ndëgjuar,
rëndësinë e saj
tani e kam kuptuar. 

Në momentin kur u largova
diku larg nga vendi im, 
mu mbushën syt, lotë malli 
e lotë dashurie, për vendin tim. 

Me një fanar në dorë 
një çantë në dorën tjetër,
fillova shtegëtimin 
për në një vend tjetër.

Pas, i lash vitet 
gjithë fëmijërinë time, 
gjyshërit, lojërat, shokët 
e lash shtëpinë time. 

Ah... mall o mall 
sa do të doja si dikur, 
me një copë bukë në dorë 
të lozja lagjës shtruar me gurë. 

Shtëpitë, kopshtet, livadhet
malet, përrenjtë e fushat, 
pasuri e madhe... 
të çiltëra, të bukura. 

Tani, këtu larg 
nga ty vendlindja ime, 
i shikoj fotografitë
me përplot kujtime. 

Do të vij në pranverë
ti dëgjoj zogjtë si përherë, 
të shëtis bregorët - pyjet
ti numëroj natën yjet. 

Po më mundon malli 
për ty - Rahovicë,
aty ku edhe muret flasin
gjuhën e dashurisë.