Ligor Stafa - Pesë tregime

 

UJQIT E RINJ

 

Pasi ngritën një turrë drush në shesh, nëpërmes një kamzhikëtundjeje, ata lëshuan një angullimë:
- Ku ikën ata? Mostrat, të verbërit, ata që na lanë lëkurën e ujkut, … ku ikën?
Dhe unë, mespërmes kësaj harmonie të rrudhur, thashë: - Më duket se shkuan drejt zonës së përhirtë. Më thanë se ky çast për ta është fundi i habisë së madhe … se nuk mrekullohen më nga asgjë.
Dhe ata thanë: - Edhe ne nuk mrekullohemi nga ata. E urrejmë çdo pejzë të tyre. Të jetë sepse nuk shohim më nga pjesa e tyre?
Dhe unë thashë: - Jo, është nënshtrimi i tyre për një gjendje të re të ngjashme. Ju, që për ata jeni të tjerët, keni arritur tashmë të bëni e të thoni çudira.
Pastaj ata thanë: - Po a nuk janë ata një mërzi që prodhon mërzi përqark?
Unë u përgjigja: - Po, mbase.
Ata thanë: - Ata kanë vesin rrënjëthellë veçse për të na gjykuar.
Dhe unë thashë: - E vërtetë. Kur dëgjojnë të flitet nga këlyshët e tyre, kthejnë kokën pas, se mos flasin për ta. Qarkohen nga pambarimdëshira që ju të jeni sozia e tyre. Ju mund të jeni një kopje e ngjashme dhe e pangjashme e tyre.
Dhe ata thanë: - Ajri përreth tyre ngjyhet në të përhirtë dhe kjo e përhirtë janë ata.
Unë thashë: - Ata e kanë urryer kolorin e përhirtë të mërzisë dhe i janë shmangur gjithë jetën. Edhe ata vetë e ndiejnë herë peshën e kënaqësisë e herë atë të përdorimit nga një fuqi e padukshme.
Ata, me një gjuhë plot tautologji, thanë: - Mirë, mirë, po ata s’janë ashtu siç shtiren; të urtë e të qartë.
Unë thashë: - Vërtet. Ata s’e kanë dashur kurrë urtësinë dhe kthjelltësinë. Kanë dashur etjen dhe zjarrminë, kërkimet e shqetësuara dhe gabimet. E megjithatë, gabimet e tyre mbi botën e sotme janë si fshikullimat e minjve nëpër muret e një pusi.
Ata thanë: - Sjellja e tyre ndaj nesh ka qenë herë e urryer, herë e përvuajtur.
Dhe unë thashë: - Mbase e kanë nga pështjellimi mbi mënyrën se si këlyshët e tyre ia dalin mbanë të banojnë dhe ta deshifrojnë këtë botë.
Dhe ata thanë: - Por …
Unë thashë: - Ju duhet të gjykoni vetveten.
Ata thanë: - Ata na lanë në udhëkryq.
Dhe unë: - Dhe ju u miqësuat me rrugëfjalët, apo jo? Morët udhën e ujqve.
Ata (ujqërisht): - Ne duam të marshojmë. Jemi specie të përkryera, por na pengojnë ata.
Dhe unë, duke i dhënë vetes një pamje diskrete, thashë: - Rruga s’është asnjëherë e lirë. Megjithatë ju jeni një zbulim.
Dhe ata thanë: - Sarkazma jote po bëhet e padurueshme.
Dhe unë thashë: - Misioni im është të ndriçoj terrin, jo kokat tuaja.
Ata thanë: - Pse ata ndryshojnë fytyrën dhe zakonet me një ngathtësi vemjesh?
Unë thashë: - Janë forca të tjera ato që kanë fuqinë të të ngrenë lart apo të të hedhin në asgjëkund.
Ata, pas një mendimndaljeje, thanë: - Ne jemi këngëtarët e shoqërisë së pakënaqur. Besoni?
Unë thashë: - Përralla! Vetëm turma u beson, siç beson gjithçka.
Ata, mes një zemërimpërmbajtjeje, thanë: - Po tallesh me ne? Kush jemi ne? Ca hajdutë veshëdrejtë? Një lukuni qimepërhimët? Ca líderë kotsëkotësh? A s’jemi nga ata që janë gati për gjithçka.
Dhe unë thashë: - Këtu do të ndodhin gjëra që s’mund t’i kuptoni kurrë.
Dhe ata thanë: - A sheh ndonjë dalje nga ky labirinth?
Dhe unë, me një zë orakulli, thashë: - Ka një dalje që të çon drejt një gremine.
- Kemi dëgjuar kaq shumë për ty, - thanë ata, - por s’kemi lexuar asgjë tënden. Duam të bësh një poemë për ne.
Unë thashë: - Nuk çuditem nga çfarëthëniet tuaja. Ka mijëra libra në këtë botë që s’lexon më.
Pasi hodha vështrimin nga turra e druve, vazhdova: - Sa për poemën, do të pranoja çdo torturë dhe ajo s’bëhet.
Ata më hidhnin vështrime aspakkërcënuese.
- Të lutemi, të lutemi të bësh një poemë a diçka të ngjashme. Ne kërkojmë të na njihen vlerat. Ne kemi harruar të këndojmë. Nuk arrijmë të çojmë një këngë deri në fund. Ne ndihemi të turpëruar…
Unë u thashë se kishin vlera kudo, se s’kishin pse ndiheshin të turpëruar.
Ata u afruan më pranë dhe më lëpinë duart. U emocionuan shumë.
Pastaj u dëgjua një shpërthim i mbytur dhe ata lëshuan një angullimë me befasgurmazshqyerje:
- Kjo duket si kënga jonë … si kënga jonë … jooo… nëëë…

 

 

 

LEHJA

 

Jam një njeri që kam dalë shëtitje në një natë që s’më ngjan me natën. Në kërkim të kënaqësisë? E pse jo? Teksa e ndiej veten të motivuar, duke ngjitur shkallën e katërt të hierarkisë së nevojave të Abraham Maslout, syri im bredharak më çon në një skaj. Ja, ajo del nga hijënaja pakëz trillanake, pakëz e paturpshme. Fillon të provokojë druajtjen time. Se si më sheh. Të bën menjëherë për vete. I afrohem, si një dalëngadalje, me atë hapin “t’i flas - mos t’i flas”. Tash ajo më ngjan me një mundësi që të pret krahëhapur.
Ajo: “Rastësi është takimi ynë?”
Unë: “Më duket… rastësi është.”
Dhe ajo: “Po më vjen rrotull?”
Dhe unë: “Si t’ju them…”
“Di të lehësh,” më pyet ajo.
Vetes i them “ç’pyetje”, asaj i them “po” me një tundjekoke.
Ajo: “Provoje një herë, të lutem!”
Unë, pasi kollitem pakëz, nis të leh: “Ham… ham… ham…”
Ajo (duke më dhuruar një lehtasledhatim në qafë): “Mjafton, qenushi im! Më pëlqen. Vërtet më pëlqen. Di të lehësh ashtu siç dua unë. Do të shkojmë diku, por… dua t’më çuditësh.”
Kam një dëshirë; të zbuloj se si do t’më përdorë. Do të ishte një diçka plus, një diçka ndryshe. Po nxitoj në një pështjellim kërshërishtrirjeje mbi gjurmën e një objekti të largët, që nuk e kam zbuluar ende.
Ajo drejtohet për kah një vend i harruar, ku misteri është mbuluar nga pluhuri. Me një alfabet daktil ajo më tërheq drejt apartamentit të saj. Në prapambylljen e derës në mendjen time afrohet një frikë e fshehtë.
Në dhomën ku hyjmë është gjysmëhije dhe freski. Provoj të hiqem sikur s’jam i mbyllur në një kurth, i rrethuar nga statueta e portrete të shumtë qensh, nga sjelljet e kësaj gruaje të mistershme. Megjithatë ende jam një ankth brenda një prizmi hekzagonal. Nis e mendoj se nga dhoma e pritjes deri te hyrja e vogël mbetja e shtëpisë është e mbështjellë me mister.
Ajo më drejton një digital camera, më bën një foto dhe drejton ekranin kah unë. Është një foto qeni. Ajo buzëqesh me një “bukur, ë” dhe i afrohet një tavoline. Unë i shkoj pas me ca hapa “mos - të - dish - ç’të - bësh” dhe me një sylëpirje. Është një tavolinë e shtruar dhe s’tentoj ta pyes se si ka arritur ta bëjë këtë. Ndoshta ndonjë shërbëtore e padukshme ka përgatitur gjithçka.
Ajo ulet dhe më drejtohet me një vështrimtabelë “ulu pranë këmbëve të mia”. Unë ulem dhe pështes kokën me ashtusipadashje pranë këmbëve të saj. Që nga thellësia e pulpave të saj më vjen zëlutjeëmbëlsia e saj: “Do lehësh pakëz, qenushi im?”
Unë, i çliruar nga mezipritja, nis të leh: ham… ham… ham!
Ajo më hedh një kockë. Une e marr me përulësi dhe i përkushtohem me një veçantilëpirje. E thyej heshtjen minerale në brendadhomë me ca hamhame të lehta. Pastaj nis sërish të lëpij kockën.
“Më pëlqen si e lëpin atë kockë, qenushi im. Po argëtohesh? Po të dukem një kuçkë?” me pyet ajo.
Në vend të përgjigjes unë filloj të leh me ca hamhame të stërgjata.
Ajo në gishtbuzë: “Shëët!... Po të duash mund të mos lehësh. Rehatohu tani!”
Kjo njëanshmëri e krijuar mes nesh më duket një varfëri e thellë, por e papërsëritshme, e bukur.
Dhe vazhdon persekutorja ime: “Si thua, do ta çojmë deri në fund këtë çmendurinatë? Ke ndonjë ide në atë trurin tënd, qenushi im inteligjent?”
Seç kam një rrëqethje dhe e kuptoj se s’ka më kuptim të shtirem. Kthej kokën dhe e vështroj. Kur vështrimet tona ndeshen, ajo më buzëqesh duke kaluar gjuhën sipër buzëve. Ajo me sa duket po kënaqet nga hamhampsherëtimat e mia, nga turpi që ndiej. Tashmë më ka nën pushtetin e saj.
Ajo ngjesh kokën time midis këmbëve të saj. Me një pafajësingritje sysh dalloj kofshët e saj të paksazbuluara dhe të hapura. Unë mbaja sytë diku, në faqen e murit, duke mos patur guximin të shihja pamjen përballë.
“Po më skanon të gjithën?” më pyet ajo, pastaj më godet me grushta lehtazi, duke thirrur nga kënaqësia. Unë tund kokën ashtu qençe. Ajo kthehet përballë meje, e ndezur dhe me gjokset që i vlojnë kur përkulet, me fustanin e hapur deri në kofshëshfaqje dhe unë shoh mbajtëset e çorapeve, çorapet dhe zonën lakuriqe më sipër…
Fillon ta provokojë edhe më tej druajtjen time, hap këmbët më shumë duke mundësuar të shoh më tepër pjesë të lakuriqta nën fustanin e hapur: “Po sheh më shumë seç përfytyroje, apo jo?”
Unë: “Po dehem… po dehem.“
Buzët e saj të fryra, gjinjtë e saj në gjysmëjashtënxjerrje e të bërë flakë të kuq, kofshët e përvëluara e tejet të hapura nuk bënin gjë tjetër veçse të shtynin më shumë drejt dëshirëgllabërimit. Nuk guxoj të ndërmarr asnjë veprim, nga frika se do humbas çdo shans. Por edhe nuk mund të pres më. Vallë pak durova? Pas lehtasprekjeve të mia mendoj se mos po bëhet gati të protestojë, por jo, ajo fillon të fërgëllojë e tëra nga kënaqësia. Më lutet ta lëpij, pastaj të leh, pastaj ta lëpij… Lehjet dhe përkëdheljet po galvanizonin hormonet e saj? Rrëshqiti pak më poshtë ndenjëses për t’më lejuar të punoja më në thellësi. Nga mënyra se si rënkonte më jepte të kuptoja se kisha nisur mirë.
“Më shpejt, më shpejt, qenushi im, se po tretem!” flet ajo e lëngëzuar dhe e mbytur në lotkënaqësi.
Më shumë po më nxit fakti se nuk duhej ta zhgënjej, se ajo duhej të kënaqet në kulm. Veç mërmërit se po merr flakë, se ndihet tërësisht e shkatërruar, se… U nde në ndenjëse e rraskapitur.
Ajo (e shtriqur në përhumbje): “S’po leh më?”
Unë jam ende i përndezur dhe sikur kërkoj shpëtim nga lehjet: “Ham… ham… ham…”
Ajo (me një spostim të këmbëve): “Mjaft tani, qenushi im! U kënaqe?” Dhe duke ngritur kokën time nga prehëri i saj: “Stop… stop! Më ler të qetë!”
Unë tentoj të kërkoj një shpjegim, por ajo më përkëdhel qafën dhe unë ndihem nudo përpara saj. Mendja ime humb drejt shtigjesh të tjera. Nuk po e pyesja, sepse për momentin nuk po më vinin në kokë pyetje, apo sepse më duhej të përdorja kujdesmaturi? Dhe hesht. Hesht. Shtirem si një qen i urtë. Kuptohet, unë vetëm duhet të leh. Ham… ham… ham... Unë kam dëshirë të flas për veten, të tregoj se si ndihem, por një jashtërregulli më pengon.
Ajo, duke m’i prerë mendimet në mes: “Do të vë një emër qeni. Si thua?” Pa pritur miratimin tim ajo vazhdon: “Do të thërras “I ulur pranë këmbëve të bukura”. Është emër i veçantë.”
“Më duket si një emër indian,” ia kthej unë me një pakënaqjemërmërimë.
Ajo, paksa zëtrazuar: “Më fal! Mos duhet të flasësh?”
Dora e saj e bukur dhe e qelqtë godet me forcë syprinën e tavolinës, ndërsa një majëkëpucë rrëshqet mbi kurrizin tim dhe më shtyn tutje, në zbrazëti.

Duke dalë nga ai dekor, tashmë i përpirë nga errësira, unë eci nëpër këtë qytet që sikur ka marrë pamje tjetër. Sikur s’është më qyteti i disa orëve më parë.
Në këtë vazhdimrrugë koka ime, që s’është si ajo e disa orëve më parë, kërkon të imagjinojë të dashurit e saj që sillen qençe, dhomat e tjera të apartamentit, jetën e saj jashtë tryezëorgjisë.
Shoh me mendje se ç’po bën ajo tani; po vë foton time në një kornizë dhe kërkon me sy një vend në mur për ta vendosur.
Shoh me mendje edhe vetveten, që tinës, me një armë gjahu në dorë shtin në drejtim të qenëve të rrugës me një qetësi të pamenduar, me ca lëvizje jo të tërbimta.
Pastaj i drejtohem mesnatës së përhapur aty-këtu: “Jam një qen simpatik? Po? Atëherë dua të leh! Të leh! Ham… ham… ham…”

 

 

 

QESET NGJYRE GRI

 

Një kosh plehrash. Një grumbull plehrash në kosh. Një derr pranë plehrave. E ky derr jam unë. Dal nga koshi; u mërzita së ndenjuri në plehra. Afrohem te stoli i vjetër. Përballë shtëpisë së vajzës me emër hyjneshe. Kruaj qafën te stoli dhe përshëndes “djaloshin nga Seattle“, i cili kalon aty pranë duke u çjerrë: “Eh, miku im! Në këtë vend të gjithë u bëjnë vizitë magjistricave. Të gjithë mbajnë barëra nëpër xhepa. Që t’ia fusin njeri-tjetrit. Është kështu?!“ Ai picërron sytë dhe e ndal për një çast fjalimin. Pastaj ma kthen përshëndetjen dhe më zgjat një puro drejt feçkës. Të gjithë njerëzit dhe derrat tallen me të, pavarësisht se edhe ata vetë flasin me vete (kuptohet: flasin me zë të ulët). Çirohem nga mezishkëputja me “djaloshin nga Seattle“ dhe hedh vështrimin nga dritarja tejpërtejkanatëhapur prej nga duket vajza me emër hyjneshe. Ajo e veshur me një bluzë & fund të kaltër rri hypur mbi një rrotë dhe lëviz - siç duket - përgjatë dhomës. Unë numëroj sekondat kur ajo sfilon përmes zhdukjeshfaqjes. Kruaj feçkën kur kofshët e saj vezullojnë mes çarjes së fundit. Më pëlqen kjo aventurë, ku gjithçka vërtitet mes mosprekjeve. Vërtitet duke vërtitur format. Turrem drejt telefonit në rrugë. Si çdo ditë. Në të njejtën orë. Sot kam libret tjetër.
Unë (duke vështruar rreth e rrotull): “Alo! Moj hyjneshë e fatit dhe e rastësisë, moj shpërndarësja e kënaqësive dhe e mundimeve, e lumturisë dhe e fatkeqësisë, ki pak mëshirë për mua derrin! Më dërgo, të lutem, ndonjë qese plehrash!“
Zëri i saj: “Ha, ha, ha! Derri im i dashur, fillove ti nga seksofoni? Je vërtet si një adoleshent i pandreqshëm. Përmbahu pakëz, të lutem! Gjoja e ke hallin te qeset e plehrave, ë?! Kujt ia shet ato, more derr i ndyrë! Mos na thur vargje erotike, se prishem shpejt dhe pastaj … Ciao! Ha, ha, ha!
Unë (me zë të ulët): “Jo, jo. Për sot nuk kam poezi në program, por do të tregoja një ëndërr që e shoh pothuaj çdo natë.”
Përsëri zëri i saj: “Pa hë! Filloje atë ëndrrën tënde, por shkurtimisht të lutem! Filloje që edhe unë të filloj të vetpërkëdhelem pakëz!”
Unë (si një derr i kënaqur): “ Në ëndërr unë jam i padukshëm, si heroi i Uellsit. Futem tinëzisht në dhomën tënde (në receptor dëgjohen fëshfëritje dhe “ohohohtë” e saj). I afrohem shtratit ku dremitjeshtrirja jote nuk vuan nga sikleti i të qenit nudo (në receptor sërish fëshfëritje dhe “ohohohtë” e saj). Zgjas feçkën time drejt gjunjëve të trëndafilta, drejt kofshëve të trëndafilta, drejt trëndafilit tënd. Këtu ndalem gjatë (në receptor shtohen fëshfëritjet dhe “ohohohtë” e saj). Ti shkundesh pakëz, hedh vështrimin rreth e rrotull. Sheh Asgjënë. Shtrihesh përsëri, e veshur me një triumf të llahtarshëm. Kullon e tëra seks dhe fërshëllimë.”
Ofshama e saj: “Mjaft, more derr i ndyrë! I sajon bukur këto ëndrra. Tash, derri im, po vete të bëj një dush. Kulloj e tëra seks dhe fërshëllimë. Si në ëndrrën tënde. Kur të zbres poshtë do të të sjell edhe një qese me plehra. OK?”
Zhytem në një heshtje çfardo. Jo në heshtje filozofike. Mezipritja prodhon ide nga më të ndryshmet. Mezipritja dëgjon nga të gjitha anët (personazhe, zëra, histori me magji), por nuk sheh asgjë tjetër, veçse një vajzë me emër hyjneshe. Një vajzë mbi një rrotë dhe me një qese plehrash në duar.
Ajo më sjell çdo ditë qese me plehra dhe çdo dite më premton se një ditë do të arratisemi sëbashku. Kur ia kujtoj këtë ajo vetëm buzëqesh, tund kokën dhe kaq. Më premton përsëri me “një ditë patjetër…“
Zëpapritmasi i saj: “Merre, derri im i shtrenjtë, qesen që kërkove! Të kam sjellë edhe një fetë bukë të lyer me gjalp e reçel.”
Ajo ulet në gjunjë dhe më zgjat qesen dhe bukën fetëlyer (“do ta ketë përzier me menstruacionet e saj”, them me vete dhe ndiej një përbrendapërzierje), pastaj zgjat buzët drejt feçkes sime të ndyrë, ndërsa dora e saj e djathtë lëviz e lëviz rrëqethshëm, duke përtypur tredhjen time të padukshme, duke mërmëritur nga kënaqësia “m…m…m”
Shkëputet ajo e para: “Hë, derri im i shtrenjtë, shkove sot te ajo magjistrica, Circja? Ç’të tha? A ekziston ndonjë mundësi? Më trego, po çdo hollësi!”
“Shkova, shkova. Mora rrugën nga vila e Circes, një vilë me gurë të ndritshëm. Rreth vilës vërtiteshin një duzinë qensh, që as të vërsulen, as lehin, por vetëm tundin bishtat e tyre. U ndala te dera e hyjneshës krelëbukur dhe dëgjova një zë të ëmbël. Zemra ime gjysmë e ngrirë trokiti. Në derë shkëlqimtare u shfaq vetë ajo. Më pa e habitur dhe më ftoi të hyja brenda. Iu luta t’më hiqte qimen e derrit e t’më kthente në njeri. Fillova të puth me feçkë pandoflat e saj. Ajo më bënte dhjetra pyetje dhe përgjigjej po vetë. Kontrolloi në ekranin e computer-it kuçka - dhe unë po aty, se mos shihja padashur identikitin tim - por s’qullosi gjë. Për çudi, pasi bëri search-e mbi Ujëdhesën e Skifterit, detin Tirren dhe Latiumin në ekran u shfaqën me radhë 22 portrete. Ajo filloi të fliste me vete. Seç përmendi: Euriloku…Politi dhe 21…Odiseu… kishte ndihmën e Hermesit… verë e Pramnos përzier me miell, djathë e mjaltë… thupër… derra dhe bla, bla. Mbante vështrimin të mbërthyer në monitor dhe duke psherëtirë e pikëlluar (sikur të ishte e vërtetë!) e duke m’i fshehur sytë më tha se unë nuk isha viktima e saj, se unë nuk bëja pjesë në skenarin e magjisë së saj…”
Ajo: “ Pse ndale? Po pastaj? “
Unë (duke tundur këmbën e majtë në ajër): “Megjithatë, bëri edhe një provë të fundit me bimën “molu”. Hodhi një lëng në një kupë të argjendtë dhe një bimë me lule të bardha, fryte te zeza dhe rrënjë të zeza dhe ma zgjati drejt feckës. I hodha një vështrim kupës dhe e ktheva menjëherë. Prita pak symbylltas, por asgjë. Asgjë. Magjistrica ngriti vetullat dhe supet njeherësh. Nuk isha një njeri i shndërruar në derr, as një derr që mund të shndërrohej në njeri. Dhjamurisja ime lëvizi e trullosur për të gjetur daljen, e shoqëruar nga derëpërplasja dhe humbjeshpresa.”
Ajo zgjat buzët drejt feçkes sime te ndyrë. “Po unë?” flet vajza, duke qëndruar palëvizur me një kryerrotullim të shtyrë drejt pakmëvonës. Ajo nuk e shqetëson më feçkën time (do t’i kenë bërë ndonjë nga ato magjitë, më pëshpërit vetja ime) dhe bën të ngrihet. Iku? Lëvizi edhe ajri, si një fëmijë që loz nëpër fundin e saj grykëçarë. Ajri që rrëmben atë padëgjim fjalësh të padëgjuara ndonjëherë. Ajri që rrëmben vajzën-hyjneshë tok me “pafshim” e saj dhe unë mbetem vetëm. Vetëm me një qese plasmasi ngjyrë gri pranë këmbëve të para. Spërdredh qesen e mbushur me plehra mbi qafëtrashjen time dhe ndalem diku, në një qoshe të kësaj mbrëmjeje të pacipë e me flokë të shprishur.
E hap ngadalë qesedhuratën. I bëj inventarin: një gotë kosfrutash, një paketë me cigare të lagura, një çokollatë “Mars” e ngrënë përgjysmë, një palë mbathje të grisura, një vibrator me shenja dhëmbësh…
Përqafoj qesen me plehra, e shtrëngoj fort, deri në masën e derisaçarjes. Vazhdo përsëri: ec e puth qesen, puth qesen e ec.
“Ej, miku im, eja të nisemi sëbashku ... në Kandahar. Dua ta zë të gjallë atë mulla Omarin ... nga Amerika. Mbase ka ndonjë ilaç shërimi për mua. E marrim me vete ... edhe këtë qesen me ushqime që ke hedhur krahëqafë. Na duhet edhe të ushqehemi. Është kështu?!“ me drejtohet i kudogjenduri “djaloshi nga Seattle”.
Ndihem për nje çast i joshur dhe jam i gjithi i qetë (vërtet?). I qetë? Thellë brenda meje diçka pa kumbim shikon dhe dëgjon. Është një qenie që mban vesh përbrendakuvendimet e mia prej derri.
Edhe ky ku e gjeti! I zgjas qesen të çmendurit dhe këmbët më çojnë me dalëngadalje drejt tharkut tim, ku më pret dosa ime shalëhapur në mbibajgashtrirje dhe e gatshme për çdo aventurë.

 

 

 

DORESHKRIMET E MIUT

 

Ndiej nje fëshfëritje miu kur nis të shkruaj. Sytë e mi janë shtrydhur mbi monitorin e computer-it dhe frymën po e mbaj të prangosur. Si këtunë e gjysmëkërrusjes sime. I paralizuar nga gërricjet dërrmuese, nga gërricjet miushe të pamëpakësueshme. Fytyra ime? Një fytyrë nervoze përreth ngërdheshjes së një njeriu të ngjyer në të bardhë. Një pjesë e imja duket nëpërmes mobiljeve të shqetësuara nga ecejaket e miut. Sytë bredhin mbi tituj. Kërkojnë ndonjë esé për brejtësit e përhimëqulltë, ose ndonjë roman të shkruar prej tyre. Ja dhe miu, që më del shpesh në ëndërr. Një kopertinë e keqe. Një siluetë jotërheqëse.
I ulur mbi karrike, mbështetur mbi tryezë, rrethuar nga një slalom letrash. Si një prestidigjitator ai shkruan e shkruan parreshtur. Kur lodhet merr librat. Për t’i lexuar? Për t’i brejtur me pakngapakje. Në pastajkënaqje ai nis të shkruajë. Me ngadalje. Më i menduar.
I veshur me aversion shkoj të vesh pandoflat. Të mos e ndesh me këmbë. Dorën e djathtë e ze me një shkop.
Mundohem t’i shpëtoj vështrimit hedhasysh të tij. Ndalem. Në kryqëzimkrahë. Përpiqem ta shoh si një të panjohur. Zoofobia ime përngjan me gërmimet e papushimta për të zbuluar një thesar. Dështoj e dështoj në afrimin tim. S’ka gjë. Shtirem diskret. E provoj prapë. Në vjedhuraziafrim. Dështoj sërish. Dështoj më keq. Nuk mendoj më ta godas. Për këtë kam çarkun në cep të dhomës. Nuk më pëlqen të luaj heroin. Kërkoj farepakun. Planin e kam të gatshëm. Ta përze nga aty. Qëndroj palëvizur … në një lëvizje të shtyrë për më vonë. Të shoh dorëshkrimet e tij. Në atë ç’ka ka mbetur prej hieroglifekatranosjeve të tij.
Jam tejet i lodhur …Si të jetë raundi i fundit. Në postlargimin e tij fillon e më zbjerret kureshtja. Në kalkun e gjërave prekatare je si në një çast pa tinguj. Kjo të bën të vraposh nëpër dhomë vetëm me të mbathura. Ngërdheshja ime brof duke dihatur. Para dorëshkrimkakërdhisë së një miu. Në morinë e fiksacioneve pres te shndërrohem në një makinë grirëse mishi, që bluan me nofullat e saj minj. Duke shpresuar t’u jap fund dëmeve.
Ç’të bëj bërja ime?
Të ndez një zjarr në mes të dhomës e t’i djeg dorëshkrimet e tij? Piromania nuk më shkakton ndonjë ndjesi, por truri im është nxehur shumë. Shumë.

 

 

 

NUHATJE QENI

 

Ndodhemi pranë një stacioni treni. Aty pranë ka shtëpi, por edhe nuk ka shtëpi. Ka një pyll të vogël. Ka edhe s’ka. Më kanë lënë në ngarkim një fëmijë motak. Ky fëmijë ka prindër. Edhe s’ka. Pranë meje është një plakë, e cila mezi pret fishkëllimën e trenit. Plaka seç kërkon duke mërmëritur. Unë interesohem për plakëgjorën. Plaka kërkon një sëpatë, që e ka patur në një nga çantat. Në këtë kohë djali i vogël më shkëputet nga sytë dhe futet në pyllin me mështenka.
Dallova aty pranë dy qenë të njohur. Njeri prej tyre ishte i vjetër, ndërsa tjetri i ri. I vjetri ishte në një pozicion më lart se i riu. Rrinin përballë njeri-tjetrit dhe për diçka kuvendonin. Më bëri shumë përshtypje ky afrim. Me atë të vjetrin kisha një hesap të vjetër. U mata tinëzisht të rrëmbeja një gur, ta qëlloja. “Nuk ma do mendja se ky i riu do të hidhet. Nuk bën”, fola me vete, “do t’më shohin gjithë këta njerëz.”
Qeni i vjetër më përshëndeti lehtas, por me një vështrimlutje. Më përshëndeti edhe qeni i ri. Hodha sytë rrotull. Edhe për të parë se nga shkoi fëmija që kisha në ngarkim, por edhe për t’iu shmangur paksa dy qenëve. Plaka vazhdonte të kërkonte sëpatën.
Dy qentë kuptuan se unë diçka kisha humbur.
- Profesor, - m’u drejtua qeni i vjetër, - Kë po kërkoni?
- Kisha një fëmijë përdore, po m’u shkëput dhe s’di se nga u largua.
- Këtej rrotull e keni, profesor, - foli gjithë siguri qeni i vjetër. U largua pak nga qeni i ri dhe drejtoi sytë nga një gëmushë pranë një varreze makinash. Djali i vogël ishte ngjitur pas një timoni dhe po e rrotullonte nëpër duar. Drejtova sytë nga qeni i vjetër. “Nuk qenka keq nga nuhatja”, mendova. Tunda lehtas kokën. Po e falënderoja më duket.
- Diku, këtej afër është edhe sëpata e plakës, - foli qeni i vjetër dhe vuri këmbët mbi një bisht sëpate. S’di pse po i hynte në punë kjo sëpatë plakës së gjorë. M’u duk se zbuluam një sëpatë antikiteti. Plaka betohej se s’do të hypte në tren pa gjetur sëpatën. U gëzua shumë kur i thashë se sëpata u gjet. U gëzuan edhe të tjerët, që prisnin trenin. U shkëputa paksa nga turma, që filloi t’më rrethonte dhe kërkova më sy dy qentë. Nuk i pashë më aty. Ishin larguar.