 |
| Sadik Krasniqi |
SIMFONI MBI BAR
Si sytë e këtyre luleve
ma pe nurin e kurmit tim
pa gjethin e Evës në fundbarkun e trëndafiltë
gishtërinjtë e tu
në flokët
qafën e bardhë
gjinjtë e fundbarkun tim të ndritshëm
m’i puthe sytë
thimthat e ndrojtur
e thembrat e këmbëve që më sollën te ti
më thuaj
isha ashtu siç më ke menduar
edhe më magjike se fantazia ime për ty
ah sa qenkam dridhur deri te kjo fjalë
te kjo simfoni e afshtë mbi këtë bar
simfoni vetëm premierë
kurrë më
lamtumirë
IMAZH NË SHI
pini ju disa hurba kafeje
sa të shkoj deri te ajo mbrëmje
me atë shi të prajshëm
pas atij filmi që s´ia dita titullin
ecëm nën atë shi të urtë
e u ndalëm po te ky vend
ajo me gishtërinjtë e fildishtë
përmallshëm mblodhi flokët e lagura
fytyra dritë i bënte
kurrë s´é harroj atë bukuri
në ata sy
u puthëm u puthëm u puthëm
dridhërima kishte në gji
edhe në më pafshi me bisht syri
buza që më dridhet
e ndonjë lot në sy
bëhuni sikur nuk më vëreni
ah as filxhanin e kafesë
ende fare s´e kam prekur
se gishtërinjtë më paskan mbetur
në flokët e saj të lagura
në atë shi të vajshëm
BIE MUZGU
Ditëshkurtër
drita
grimcuar në çaste ritualesh
prekje reze
kalim shkallësh
ecje mbi urë
përtej lumit
me lule në dorë
deri te kopshti i të urtëve
sa çelë e mbyllë sytë
mbi flokët
na bie muzgu
e dashur
t´ia marrim
shpirtin e zi natës
prajshëm të marrim frymë
të puthemi përmallshëm
para se t´i mbyllim sytë
deri në një zgjim të ri
në mengjesin e zbardhur
me një fije reje të kuqe
si shenjë
e një dite të mirë
KORONA
Hyri edhe në karantinën e ëndrrës
me zërin e një të panjohuri
lexonte në një letër anonime
emra emra emra
aty këtu edhe emrat
e më të dashurëve tanë
me dorë prej ere
i grimconte ato letra
në mijëra copë
si flluska bore i hidhte në ajër
ato bëheshin engjej
e zbardhej qielli
Nidda, mars
