Nen peme rrija ate dite Prisja shiun te pushonte, Symbullur , me xhup mbeshtjelle Mendja tek ti me shkonte... Kujtoja ate dite, kur te dy Befas shiu na zuri, Me mblodhe ne krahet e tu Mbeshtetur diku pas nje muri ... Ngrohte nen pallton tende Se ndjeva eren qe frynte, Vec afshin e trupit tend Qe brenda qenies time hynte.... Ndenjem ashtu perqafuar Shkarazi nje puthje me dhe, Sa doja te ishim dhe tani Mbeshtetur te ai mur . Atje ..... Hap syte tani shikoj Veten time akoma nen peme, Shiu qe tani ka pushuar Une , dhe mendimi kur te dy qeme .... Ngadale marr rrugen dhe eci Mendoj. Ndoshta me mendon dhe ti, Le te shkojne dite e vite plot Ne ishim e do mbetemi ne kujtime gjithnji ....
DASHURINE E MORI VEC NE VARR.... Sa shume ajo e deshi Vite te tera , si e marre E dashurine per te E mori vec ne varr... Ajo e desh ne heshtje Te kroi i fshatit priste, Nuk e mendoi kurre Meraku i tij ta vdiste ... Dhe nis diku nje leter Nje fjale atij ti coje , Por djali kurre se hapi Se mori vesh c'i shkroi... I thosh se sa e donte Sa shume i pergjerohej Ai kurre se mesoi Ajo cfo dite po shuhej.. Ne rruge kalonin prane Ai dhe vajze e gjore, Ta dinte sa e deshi Kurre s'erdhi ajo ore... Kaluan 50 vjet Tek rafti i pluhurosur Ishte ne mes librash Leter e saj e palosur.... E zverdhur nga vitet Ne shpirt ndjeu rebesh Per dashurine e vashes Qe kurr se mori vesh... Ajo e priti vite Shume kohe e dritheruat Ne fund nga vdekja Ajo sdo kish shpetuar.. E pyeten pse po qan Pse lote ke ne faqe Ju tha me paska vdekur Nje mike me merake. Ne shpirt tani ka dhimbje Per kohen qe shkoi Pse nuk lexoi nje leter Nje zemer e lendoi .... UNE DHE TI .. Si i zbritur nga qielli erdhe E rete qe noten time po ngrysnin shkaterrove, Shtegtove mbi dete e maja malesh Qete, mbi endrrat qe thurja cdo nate qendrove... Erdhe furishem si rreze dielli Aisbergun qe ngrire mbante shpirtin tim thermove , Heshtur , pa zhurme e fare qete Trishtimin qe ditet me vriste largove.... Rende ti zbrite ne zemer Ne zgaver te saj bere vend, u ule me nge, Ashtu si guri kur rrokulliset ne perrua Lukurames tatepjete e diku ben vend e fole.. A thua zbrite nga qiejt e larget si engjejt? Qe vijne flatrat perplasin furishem e shpejt? Mbaj ment doren me vure ne shpatull Me puthe ne balle si amazonen do puthte nje mbret... Ndaj mos shko. Rri dhe pak, Rri me mua o engjell dhe pse jam toksor e njeri, Qendro dhe sikur ne ditet qe vijne Ashtu si qeshim dhe te qajme bashke. Une dhe ti ....
Kush mburret se kurrë nuk është zënë Më thoni vallë nuk është si deti A ndoshta hënë ardhur n'prevaz. Rrezja tund zemër sikur tërmeti Vala rreh shpirtin sikur tallaz! Kush mburret se kurrë s'është zënë Nga lot që rrodhën nuk u lag. Kush pati re që shi s'ka rënë Kush nuk duroi të embël plag... Cili nga ju s'ka hapur rrugë Ndoshta dhe rrallë pa patur faj Se femrat janë mjalti në lugë Flutur mbi lule çelur në maj. Një dashuri e mrekulluar Quhet kur s'mban hundën përpjetë. Kur njëri është i zemëruar Tjetri të jetë nektar për bletë. Ndaj kur dy lot të ranë si vesë Nuk di përse m'u dukën lumë Erdha si dielli që ngroh mëngjes Të përkëdhela të zuri gjumë! Me shije krip piva një kupë Që njomur të kishin qerpik Ngadalë të hedh dorën mbi sup Tik -taket gulçuan vërtik! Që lehtë të ndihesh si pendë, si shkumë Mbledh lotë ndër faqe si për kristal U hedh aromë i shkrij parfum Mbi trup ta hedh sa herë që dal. Për hatrin tënd gjithçka e bëj Veç ty të shoh me buzagaz Dhe sytë e zezë sikur mëllëj Të çelen mos t'i zë maraz. Të putha buzë të tharë të etur Zemrën nga gurë ta bëra eshkë E thira ëngjëjt ç'meraqe mbetur T'i mbroj dëshirat si dhjami veshkë. Bëra shkëndi fjalën "të dua" Të djeg ekstrem, mister, zemërim. Bëj njësh dy zemra, mes tëndes mua Dy puthje (hundës) si për dënim. Hënë pse menduar ri
Si pikpyetje e menduar, Qiri në të shuar vallë, Yjet s'të kanë dashuruar? Drithëruar sonte ballë, As përgjysmë as e plotë, Heshtur fare si një natë, Syri yt shikon një botë, Mos dehur je nga sevdatë, Hënë pse menduar rri, Hidh dy fjalë për frymëzim, Shami hidh të fshijë mëri, Pelerinë rrezesh për rim, Hënë pse rri kaq serioze, Ëngjëjt zbritëm në dritare, Ëndrrat seç mu bënë kurioze, Pyesin kujt do ti vësh Zjarre, Mu përgjige veç një çast, Yjet kam për të lëshuar, Vetë me zotin hodha bast, djajtë kam për t'i përvëluar Njerëzia lesh e li, Zbehur si të verdhtë e ftoit, Zemrat sa një Zerdeli, Një gozhdës tjetri patkoit, Pse rri e menduar hënë, Ujq a dhelpra prerë në besë, Çudi sot vështron si nënë, Ashpër seç i fole resë, Derdhu vetëtima shira, Përmbi tokë pa mëshirë, Të zbardhen si gjiztë në hira,
Shpirtrat e zeza këllirë. Vargjet e mia
Vargjet e mia nuk marrin vesh, As më dëgjojnë dhe as kanë frikë, Ato më vijnë ëmbël dhe thjeshtë, Dinë të dallojnë të mirë të ligë, Rimat e tyre s'dinë politikë, Ato svënë kushte as njohin caqe, As numra sjanë as matematik, As nuk kërrusen të bëhen harqe, Thurr vargje zemre për tokën nënë, Dhe himne për të kuq flamurë, Për qiellin detin yjet dhe hënë, Për trimat që lirinë kanë prurë, Për bjeshkët e larta malet me borë, Mërgimit që lamë vetem nënat, Luftrat që armët përdorë, Për vdekjet që therin zëmrat, Vargjet e mia për ( një) i njeh pragjet, Shqipërin, Kosovën, Çamërinë, Hartën e madhe, e te shpirtit parqet,
Armikun, kritikun dhe dashurinë. Pra: thika Ai..
Ndjenja të çmend,duhet ditur prore ? Tund si tërmet mend,është djall a hynore? E plugoi rrëndë,ishte lule bore, Në të brishtin vënd,ndjenja vallë është qorre? i çrrënjosi zemër i pa shpirt katil, Zhgënjeu një femër, su ndez më fitil, Ajo si pranverë, ju hoq si bilbil, Por, (këngët) si vrerë,e thau "tërfil, " U zunë si shemër, u bënë skaje pili, Si kërpudh nën thembër e shuan kandilin, Ajo jetën donte,kupton o njëri, Zog që fluturonte,për një dashuri, Ashtu hënë e vrarë,në mes atij pylli, Marrosur dhe qarrë,bridhte pas një ylli, Që prej asaj dite, nxiu si errësirë, si përrallat me mite,lugat ,egërsirë, Nuk kish më besim,bëri zemrën gurë, Sa binte perëndim,skuqej si bozhur, bridhte lart në qiell, e strukej në hënë, E sa dilte diell,tokës sërish rënë, Mbeti kallogre,su martua kurrë, Natën bëhej re,ditën bëhej murë, sytë nga të jeshil,në helmuese tal, Pa pik klorofil,e ftoht borë në mal, Zemër i çrrënjosi,si pa llavë vullkan, Netëve reve kros,e ditën kallkan, Dashuria vret,më thoni ta di,
. Burgosur nē sytē e mi Qerpikët kafazë hekuri shtrëngojnē fort Të ēmblin,të bukurin imazhin tënd Burgosur përjetësisht në sytē e mi Pēr asnjē tjetēr nuk ka më vend. Do të të zhys brenda kaltërsive tē mi Nēn përlat thesaret në fund, të detit. Mos u përpiq më kot tē dalësh ti. Si më tē shtrenjtin do tē të mbaj dashuri. Fundosur në fund-detin e syve tē mi Atje ku thyhet dhe vetē drita e diellit Ti do qëndrosh pērjetēsisht atje Se je për mua toka,deti,qielli... Mos mē ler tē gaboj Të lutem dorēn mos ma lesho Në këtë rrugë plot gjëmba e zili Unë nuk mund të eci e vetme Në rrugë llumi,shpifjeve e tradhēti. Të lutem mos me ler tē gaboj Ti je busull-dashuria ime , Bota jashte eshte teper e ashpër. Ka vetem cakenj dhe ujqer, jeta ime. Te lutem dorēn mos ma lesho. Kam shume nevoje unë per ty. Jam teper e brishtë mē beso. Dhe pse maske trimēreshe kam në sy. I dashuri im I dashuri im është vetë qielli. Me re gjigande,mahnitës e serioz. I dashuri im më përkëdhel me erën Me retë e tij si njē fëmijë loz. I dashuri im ështē ajēr freskie. Qē flokët mi ledhaton në mëngjes. Është shi ylberesh,shi lulesh. Që derdh mbi mua ndjenjën pranverë. I dashuri im ēshtë kaltërsi pafund. E thellë ndjenja,e madhe nē infinit Ai ēshtē si puhizë e lehtē deti. Ngelet për mua adhurim,njē mit
