Pambarim kohe Po të kthehej koha pas Në një pikë që unë kisha dashur Nuk do ta lëja kohën nga këtu te ikën Do të rifilloja prapë me ty E do të vazhdoja deri në pambarim E kur koha të përfundonte Do të thoja: ende s’jam ngopur, unë me ty! Për ty Për ty Do t’i fikja të gjitha dritat E do të qëndroja në errësirë Do të fikja edhe qiriun e fundit, flakëndezur Shpirtrash Se më as drita s’do të ketë kuptim pa ty Të pres Nëse një ditë do të vish shkujdesur Me hapat e padukshëm të kohës regëtimë Të pres, takohemi tek vendi Aty, ku i çmenduri mund çmendurinë. Do të vij Do të vij një ditë Lotët të t’i heqë Do të bëhem buzëqeshja jote Edhe pse s’do të jem me ty Do të jem në hapat e tu Më lejo të lutem Gjumi yt të bëhem. Pa fjalë Do të takohemi sërish Netëve nuk do t’u besojmë si më parë Mërzinë do ta ngulfasim në shishe E kohës le t’i kthehemi pa fjalë. Dritë e verbër Nuk është errësira Që nuk më la për të parë Është drita ajo Që m’i verboi sytë.
DHIA E MAREFCIT Dhia e Marefcit zbriti në Prishtinë E po ecë me naze ngadalë trotuarit, E lodhun e shkreta pa përdorë makinë Kërkon në mos has dyqan të floktarit! Ç’të duhet floktari mori kafshë e malit?! Ndjehet se e tallin zonjat me shikime; Ju që lidhni flokët bash si bishti i kalit Pse i tallni shoqet me frizurën time? Në ndejat me kafe kur shfaqni frizurat Vjen emni i im në kulm të sikletit, A nuk i m‘suet keq me folë edhe burrat: Kush t’i preu flokët si dhi e Marefcit?!
Edhe unë frizurën, thashë, ta baj si ju Së paku t’i ngjyj pak kimet e shpinës, Se edhe burrat po i ngjyjshin kështu Flokët thinja-thinja në mes të Prishtinës?! Dhia e Marefcit sheshit rrak e tak Me kambët si take ecë për mrekulli, Po thotë vetë me vete pse nuk kthehem pak- Të rri n’parlament a në qeveri? Dhe si zonjë niset drejt kah parlamenti Te kambët e kalit diçka nuk merr vesh I k’qyr n‘vitrinë brinat a i ka me veti A mos ia ka marrë ai kalorësi n’shesh?! N’derë të qeverisë e ndalë policia: Këtu nuk lejohet me hy dhen e dhi! Po pse ma ndaloni, nervozohet dhia, Du me i pa në zyra krejt çobantë e mi! Kthehet me dëshprim udhës së Marefcit Tu kalu çdo breg tu kërcy çdo gropë, Në Prishtinë s’kish lule, dru as erë të gjethit E krenohen burrat:Na jemi Evropë!!!
