Buqetë poetike nga Vaso Papaj

Vaso Papaj

Më kot në mesnatë

Më kot në mesnatë të kërkoj Naim bej, 
Më kot kalldrëmet i pyes: A e patë?
Po ngjyra reklamash ngacmojnë gjithandej
Dhe veten pa ty ç’e ndiej fillikat.

E shkela me këmbë Stambollin e vjetër,
Kalldrëme, hotele dhe prapë s’po të gjej.
Ky vend ka parë sulltanër dhe mbretër
Po unë veç një mbret dua, ty Naim bej.

Bares përmes parkut si të isha fajtor
Bosforit aromën ia thith gjer në fund
Sa dua të të gjej me qiriun në dorë
Dhe flaka e tij ngado të më shkundë.

E shtrihem mbi stolin e vjetër në park,
Kjo mjegull Azie paksa po më ftoh.
Buzëqeshur afrohet Pamuku nga larg,
Po ty me qiriun në dorë nuk të shoh.

E ngrihem, të ndjek në rruginat pafund,
Këto ngjyra reklamash pa gjum’ po më lenë.
Do të desha që flakë e qiriut t’i mundë,
Ndaj malli për ty aq shumë më mbërthen.


Si pelegrin

Këtë poezi që qenka pa moshë,
Do ta sjell ty, gjallë të të mbajë. 
Me vete merre, ngado të shkosh,
Kështu asgjë s’do mund të na ndajë.

E solla që larg, e mbajta në krah, 
Si pelegrini që mban një besim. 
Në lumin e jetës të gjeja një va 
Dhe vite të denja për ty në vijim.

E prapë e prapë nëse nisem diku,
Fute në gjoks si frymë, si vikamë.
E në mungofsha, do jem kthyer në flu,
Do t’vij, po këtë herë, jo si një dramë.

Këtë poezi të ma duash më shumë… 
Me vete merre, të të mbajë gjallë.
Shpirt nga shpirti, ta prura veç unë,
Ngado të jesh, të shuash një mall.


Po u pamë!?

Ndonjëherë dhe po u pamë, 
As shëndet nuk do të themi,
Por mes turmës, siç u ndamë, 
Ndoshta lot në sy do t’kemi.

Dhe po e thirra tëndin emër,
Do t’ma hedhësh fshehtë vështrimin.
Do t’bëj “tak” e jotja zemër,
Ndoshta ëndërron dhe kthimin.

Ja, qëlloi, në trotuar...
Ndala frymën dhe të prita
Dhe pa folur, pa u qarë,
Ndoshta sytë i thanë të gjitha.

E po m’pyete, si po shkoj,…
Do të t’them, s’di të gënjej,
Do t’mundohem të t’harroj,
Veç harresën s’mund ta blej.


Biri i Harresës
(Marshi i të përndjekurve)

Thonë: s‘kam emër, as mbiemër,
Biri i harresës jam.
Po m’ka mbetur thellë një zemër
Dhe të heshtjes bijë s’e kam.

Ndaj një ditë heshtjen e shemba,
Se vazhdon zemra të rrahë,
Manushaqe dhe ndër gjemba,
Me pranverën krah për krah.

Nga Olimpi s’ka rrufera,
Heshtje ka, edhe harresë,
Por ta dini: unë kam vlera,
Zemrën time kurrë s’e shes.

Zemra ime e marrosur,
Të vërtetën prapë do të ngas.
E plagosur, e fashqosur,
Veç nuk di një herë të vras.

Kur i shoh nëpër ekrane,
Po ata e po ata…
Them: Moj bota jonë mjerane,
Të përjetshëm… po këta?

Atë kohë që shkoi helmuan
E vazhdojnë prapë të helmojnë. 
As nuk heshtin, s’u penduan,
Bëjnë sikur dhe Zot besojnë.

E kujtdo që më sheh shtrembër,
Ia kthej qetë në kafene:
Kam dhe emër dhe mbiemër,
Rrënjëthellë e kokë mbi re.


Më mungon

Më mungon,
Kur terri shuan gjurmët nëpër gurë,
Kur dielli valët detit ia përkëdhel,
Si hije më gjurmon, s’më ndahesh kurrë
Dhe lodhja brenda vetes nuk më del.

Më mungon,
Në shikime, në buzëqeshje, s’ të kam gjetur.
Në biseda lënë përgjysmë, më mungon.
Në grykën time si një nyje më ke mbetur,
Bëj të të gëlltis e kurrë poshtë nuk më shkon.

Më mungon, 
Mund të shtirem, se jam mirë, por më mungon.
Tani kuptoj seç është, të mos ndjesh’ një çast intim,
Mos më ndodhesh pranë, kur gjumi më harron,
Kur ecën këmbëzbathur brenda shpirtit tim.

Më mungon,
Ku të t’ kërkojë? Do gënjeja veten. Më mungon,
Je lutja ime në të ftohtët e mëngjeseve pafund
Për rreth, i arratisur ësht’ dhe ajri, më mundon.
Të të shoh edhe një herë, gjithë botën do ta shkund.