Buqetë lulesh nga kopshti i poetes Rakela Zoga

Nëse vjen!

Nëse vjen, kurr  portën s'do mundem ta hap,
Në prag, qëndron hija, e bukur e brishtë e thatë. Përgjon kthimin tënd,ujite për pak..

Në dorezen e ulur,
Gishtat  puthin ndryshkun e fjaleve, 
Te lëna peng dimrave të gjatë.
Ku pritja bëhej bubullime, 
E qiellit të përcillte mall..

Nëse vjen, s'mund të jetë shpejt,
As vonë, do të jetë vjeshtë.
Hyr i  veshur me gjethe, siluete e kuqëremtë.

Me kërko, me gjej, me thirr,
Me  shpresën e prekjes se ftohtë,
Renkimet e zgjatura, mallengjim lote.
.
Në zgjim, litarët e heshtjes varur në mur,
Merri në krahët e tu,
Mbeshtilli me sy, si mua dikur..



Takim lotësh
(Prej ciklit të psheretimave)

Lotova u vesha në shi,
Mbi supe, me zgjoheshin krahët e dashur.
As ajri, as nata s'me mbajti meri,
Veç rruga nga ti kishe ardhur..

Lotova mbështjellë në gji.
Me puthje pikash, një gjethe e lagur.
As era s'afrohej, as këmbë njeri,
Tek rruga ku ti kishe ardhur..

Lotova u bëra tjetër njeri,
C'veshur mendimesh, mbështetur tek ty.
E zbardhur  rruga, rrenkonte në mall, 
Nje vjeshtë kujtimesh, me ndehu në krahë..



Kembana e zverdhur

Nëse unë kam ikur, gjithmonë pa u dëgjuar. 
Ti ke ardhur përherë duke u ndjerë..
Si unë edhe ti, te dobishëm për portën..
Trupat tanë të shkëputur nga bota, flenë..



Fund I kuqëremtë

Ajo u fundos, në degën e vjetër.
Lëshoi një klithmë e u përplas përdhe..
Kish ujë toka atë ditë vjeshte,
Zerit të mbytur I bëri fole.

Kembana gjethesh feshferinin ajrit,
Shtegu i dhimbjes, prej ikjes u deh..
Tradhetia lëvizte muret e vjeshtes,
E varur ndjenja,  e kuqërremtë fle..



Heshtja e bardhë

Motet u mbyten, prej heshtjes së fjetur. 
Stine e vyshkur përgjimi im, u tha. 
S'ka me kohë, as lote vjeshte..
Dhe rruga e pritjes, prej shpirtit u nda..

Sytë e lodhur, mbuluar mes gjethesh.
Fshehin endren, që mbyt heshtja dallgë.
Sa herë  te thërrisja, ajo me përplaste,
Tek porta e dhimbjes, që kullonte mall.
 
Qerpikë të ulur në degë pemësh,
Shkundin lotin e fundit në park. 
Ish prag vjeshte, atëherë kur më zgjove..
Është prag vjeshte tani, që ik larg..

(Të mbytur prej heshtjes me pamje të bardhë)..




Dita i humb sytë! 

Here here te harroj,
       e vuajtja ngrihet prej folese.
Here here te lotoj,
        e dhimbja fshihet brenda resë.
Po kurr të zgjoj,
         e dita I humb sytë.
 Përqafoj perëndim. 
          e muzgu në qiejt e shpirtit,
Rrjedh dritë..



Maska

(kohë epidemie)

Vera, ka shtruar borën e dimrit.
Endrat luajnë, në litarë të bardhë.. 
Kujtimet kercejne të ftohta, akull, 
Në  shpirtra njerëzish, te ngrire, të vrarë.. 

Fletë kalendarësh të harruar, ecin ne rruge.
Me data të fshira e ditë të panjohura..
Memece të dielat, takimet, ajri në qiell.
Dhe ty, qe te kërkoj e askund s'të gjej..

Në mure, gjurmë të pista afishash.
Puthen gezushem e luajnë  me mizat..
Akrepat (12) lajmërojnë të ikurit e epidemise. 
Lajme të dhuneshme, panik frikë..

Une përsëri, në pritje të maskave,
Që fytyrën s'ia u pashe kurrë..
Mbetur natë, sy hapur gulcoj,
Ditën barrikadë, të kthyer në mur..



Avull i bardhë

Humbëm pa dashur.... 
Perdja e dashurisë ngricë.
Me vështrim e shtyj tej xhamit,
Avulli  I bardhë, me shtrihet në shpirt.

Edhe dimri ka rrugë, që shkasin për takim.



Ndjeshmëri

Sa herë mbetem vetëm,
E njëjta ender ulur mbi sy, 
Kurr ti, me puthje buzët,
Dhe unë ndjehesha dy..

Sa herë afrohem pranë teje,
Dhe kur s'të kam,
Dhe kur s'me je..
Të ndjej dorën mbi supe.
Dhe peshën e dhimbjes atje..



Tek porta e kufirit

Vargmal emigrantësh, që thyejnë dhe malin.
Rrezja e diellit është fshehur, si ngroh.
Në një pjesë të qellit, është mbledhur shiu.
Në pjesën tjeter rete vallëzojnë..

Kane ngritur sytë e luten ajrit.
Fëmijë të lodhur, të mitur qajnë..
Pikon trishtim në zemra nenash.
Burrat veshur me dhimbje të bardhë.

Rrenkon toka dhe qielli përflaket,
Perëndimi trishtim ju afrohet tek sytë.
Në doganë rradha ka mbytur muzgjet..
Porta e kufirit lëviz me kamxhik..



Heshtja prej lecke

Heshtja lecke, e varur mbi trup,
Shkumbezon ndjenjat, në bregun e shpirtit..
Puthjet, përplasen veshur me të bardha,
E bien në gjumë..

U shuan ditët, ti dhe unë..

Në pravazet e koskave,
hijet e dikurshme, bëjnë zhurmë..
Gjunjëzohen kujtimet..
Asgjë s'ka mbetur, prej asaj gjeje të fjetur..

Dhe qelqet fjalë, u thyen në rrugë..




Shpresë

Veç e veç, një brengë.
Larg e larg, një zjarr.

Duarzgjatur pritja
Në heshtjen e saj..

Shpresë e atij guri,
Që s'leviz, prej vendi..

Po renkon në mall...




Ikje

Lutje gjethesh psheretijne këtë ditë.
Feshferijne kujtimin tënd te ëmbël.
Dëgjohet një zhurmë, që lëkund vetmine,
Zgjim puthjesh, në degë të rrëna..

Toka e lagësht kërcet ngadalë,
Shkasin sytë, ti, dhe malli..
Psheretijne gjethet këtë ditë,
Puthen me aromë ajri...





Kthim në natë

Pelerine e ftohtë vetmia,
Hedhur mbi supe me qesh.
E prek shkujdesur me gishta,
Ngadalë filloj dhe e mbledh.

Shtrënguar në grusht, ja ul buzët.
Askush se prek dot si unë.
Me ngjan me hapat e tua,
Kurr ike e më s'të pashë kurrë.

E brishtë, gjymtuar mungesës,
Ulem këtë natë  si atehere 
Gota e puthjes rri zgjuar.
Rrjedh e përplaset në erë..

Po zgjohem, pa fjetur sonte.
Skagje që më erdhe pranë,
E padukshme, e thjeshtë dashuria.
Kërkon ndonjëherë të nxjerre mall..




Zgjim në erë

Fryn erë sot në Belgjikë.
Pemët kanë nisur një valle.
Degët lëkunden, e flasin drejt qiellit..
Si të kenë dasmë të madhe..

Në park ende s'degjohet njeri. 
Ca zëra fëmijësh zgjojnë mëngjesin.
I thërras me emrat e nxënësve të mi..
Po era përgjigjet, me zhurmën e degëve.

E bëj shoqëri me erën,
Afrohem ngadalë e luaj me ta..
Një vajzë e vogël me thërret mësuese.
Flokët e saj me rrane në krahë...

E mbyta veten në trishtim.
Si kjo natyre e gjelbëruar..
Dhe pata frikë, mos binte shi.
Se loja jonë, sa kish filluar..




Trokitjet e qiellit të zemrës

Ka filluar të më dhëmbë vetja,
Prej ditëve të smura, që më ule në sy.
Është një trishtim e shkuara mbi gjemba,
Heshtja një përalle, që ndërtuam të dy.

Ka filluar të më dhëmbë malli,
Rendese në stinë, që peng e lashë.
E shtrengoja prej frikës, mos më ikje,
Pa ditur se ti do te vije prapë..

Ka filluar të më dhëmbë trupi,
Prej udhëtimit të gjatë, në nete kotësi.
Sa herë ecnim resë, të zënë prej dore,
Ti mbyllje portën e qiellit për  dy.

Në supet e mija, mbuluar me dhimbje.
Shkrin e bie një bore, që s'pushon.
Sa herë ti prita duart të mi shkundnin,
Mësova se luanin në tjetër neon.

Dhe mbete ender, ndehur trupit.
Një qiell kujtimesh, pamje gri.
Sa herë të shihja prej së gjalli,
Une vdisja endren, mbyllja sy..



Sendyku I vjetër

Fshehur në thesarin e kujtimeve, 
Mos te rrëmbejë kush.

Rrenkojne mendimet,
E s'marrin dot udhë...

Mberthyer në buze, me çelës tutjus.
Hija ime, ecën këmbë zbathur,
Asaj rruge degë keputur.

Ku s'degjohet me zhurmë,
Me puthje të shkelura pluhur...



Kur te vij

Do të jetë muzg..
Se muzgjet, qenkan dhe të bardhë.
Do të mbaj,
Dy puthje në buze,
Ti le në rrugë, pas udhëtimit të gjatë..
Do të vij, kur liqeni të jetë,
Pa mjelma në breg..
Fshehur do futem, tek ai shteg..
Shoqëruar muzgut të bardhë..
E ikur dashuri...




Nata prej qelqi

Ti erdhe ne natë, me pamje prej xhami.
E tëndi vështrim, me shkiste ngadalë.
Tek ajo copeze qelqi, u theva e gjitha,
E ti, me kujdes me mblidhje në krahe..

Pastaj me afroje, unë buzëqeshja,
Luaje ëmbël, me atë puro kafe.
Shpërndajë grine tek të mijat buzë,
Dhe unë e gjitha mbuluar atje.

Të kërkoja e etur, në rrjedhë loti.
Haroja se ti, ishe strukur në xham.
E mbështeta fytyrën si bëja e vogël,
Dhe balli m'u ftoh e buza m'u tha..

Ish lojë magjike, e largësisë se çmendur.
Sa shumë do doja, të ish e vertete..
Ky trup I veshur me pamje qelqi..

Të gjitha endrat e shenjta i vret.

Buzë të zhubrosura

Të nisa në natë, mendime të zhubrosura.

Nuk munda ti shtrija, për atë rrugë të gjatë.

Ky hekur I rëndë, që më vret  zemren, 

Shpupurit vetminë e ulur në shtrat.

I sjell të më kthehesh, se kohët janë vyshkur.

Litarët e shiut u dehen në prill..

Sa herë që ti nisja, I grisnin ujrat,

Prandaj prita diellin, korrier në lugine.

Tani veç e veç, i dashur po trembem, 

Se kjo botë ka mjegull, e ty s'te shoh me.

Afromu një çast  ti ulim buzët..

Të zhubrosurat fjalë, ti puthim pa zë..

Deti i shpirtit

Dallgët shtyheshin me nxitim në det. 

Ngjyra e bardhë shendrohej në gri.

I mahnitur bregu , ju puthte trupin.

Si të kishte krahë, I shembete në gji.

Humbiste deti, në paqe valësh,

Kërkonte zgjim si kërkojë dhe ti. 

Lopata e vjetër levizte zhurmën,

Po dot nuk zgjonte atë dashuri.

Lundroja ujit e prekja brengën, 

Atë trup endre, që më la pa sy..

Deti I shpirtit mbërthyer në dhimbje,

Lëshonte dallgë, me ngjyrë vetëm gri.

Ish tepër vonë për atë dashuri!..