Rrahim Sadiku - Përballje me përjetësinë

Një si këngë pikëllimi
(përballje me përjetësinë

(Ringjallje)

Në urën e shpresës
lidh brigje kohe
nisem rrugëve të gjata
harrur viteve shekujve
dalë tej shtegut të mendimit

Mundimit mbështillem
syrin mbushur dritë
dhembesh fashitur
ding dongët vijnë me ditën e re
në vjetërsinë pa fund

Këtu po lind përditë
përditë po vdes
ringjalljeve var besimin
degë e tharë lëngon
pranvera shikon me zili

(Në derën e pritjes)

Ja edhe një qeshje tutje
malli qenka zgjuar
nuk të takoj dot
kaq afër kaq larg
fjala nuk thot gjë

Ngapak më ke vrarë
të kam vrarë ngapak
zhurmave shurdhuese
heshtjeve të gjata
ngulitur në derën e pritjes

Edhe nesër ditë e re
mashtrueshëm del nga sot
mos beso në lot
mos dështo shikimeve
verbëria të lë pa veten

(Plagët)

Muzgjet kanë ikur
natës së errët
agimeve të mugëta
orëve të gjata
diku ishte fillimi

Fundi mund të jetë diku
sorkadhe e mendjes
duke ikur frikshëm
nga humbja
nga zhbërja

Mos fol asgjë heshtja ime
mos më pikëllo më shumë
e ndodhura ishte mjaft
e panodhura zjarr
plagët qofshin harruar

(Vrasjet edhe harrohen)

Në ditarin e pashkruar
madhështore fama
mashtruese etja
zhbiruese urrejtja
të gjitha për mua

Pa veten time endem
deri te porta e mbyllur
deri te kalaja e djegur
prushi nuk thot gjë
vrasjet edhe harrohen

Bota po shtron qilimin e gjakut
kot qaj lutjesh
mëshira ka tretur hapësirës
fëmija në agoni thërret
ndërgjegjet moti janë shurdhuar

(Pa gjurmë)

E gjitha lodër
e gjitha vërtetësi
e gjitha njerëzore
e gjitha pa njeri
hiri mbulon gjurmët

Më ndjek hije e zezë
më mashtron dukje e bardhë
kënga më deh
më vret pastaj dashuria
tek ngjallet në vargje

Asnjë shenjë
nga gjithë ajo që ishte ne
nga gjithë ajo që ishte në ne
nga gjithë ajo që ishte për ne
asnjë shenjë

(Honeve të padukshme)

Jehonë e thellë
honeve të padukshme
joneve që nuk pulsojnë
vdekjeve që lëvizin
gjallërive të dështuara

Nis e vuaj kot
mbys shkumbën
rris fluskimin
pendël i lehtë
rëndoj botën e madhe

Ku ta di në jam zgjuar
në jam zog a flutur
vegim apo ëndërr
ku ta di
honet e padukshme nuk kthejnë përgjegje

(Bie si terr i natës)

Bie si gjeth i tharë
vjeshta e jetës ende larg
vera nuk më deshi
dimrit nuk iu desha
fluskë bore nuk jam

Bie si terr i natës
pa dritën e hënës sime
pa drita të largëta
me reshje dhembjesh
me shpërthime etjesh

Tim tamet e lindjes
thonë po vjen agu
në cilën hemisphere
në cilën yjësi
jam flakur tashti

(Zjarrmi)

Krejt e blertë
stina e humbur
e ardhur ëndrrës
e fikur zjarrmisë
krejt e tharë

Fundja edhe në vuaj
vetja nuk më dënon
ti nuk më sheh
vetmia as luan vendit
o sa liri e madhe

Digjem e piqem
pa zë
përherë më i heshtur
përherë më i qetë
zjarrmia krenohet me mua

(Ditari)

Dikur kam besuar në madhështi
në vogëlsi nuk kam besuar dikur
faqet kam mbushur fjalë
duke shkrirë ditët
duke i besuar pagjumësisë

Bryma më ka vjedhur mendimet
degëve duke ua lexuar të pathënat
pa më shikuar kurrë në sy
duke më verbuar me margaritarët e rrejshëm
humbjeve duke meë quajtur fitues

Bjeshkët e kishin kot të mateshin me mua
me mua nuk mateshin dot as yjësitë
fletëve të ditarit shtroja imagjinatën
mendjen që nuk flë e bëja ideal
e besimi më shtohej në madhështi

(Kënga e përjetësisë)

Është diku një këngë thonë
e pakënduar
e dashur shumë
kurrë e dëgjuar
sirenë e zanë ka në vete

Diku është një këngë
jetë e jetëve të pajetuara
dhembje e dhembjeve të jetuara
është një këngë

Me mashtrimin e kanë parë
e kanë larë me lot
deri në fund i kanë besuar
asnjëherë nuk i kanë besuar
mbetur shumë shkurt të përjetshëm

(Kthimi)

Pikon pikëllimi pamjes pa thellësi
dritarja e jetës hapet
mbyllet
diku vazhdon vazhdon
përpëlitja

ti e unë jetojmë
vdesim
jetojmë
vdesim
jetojmë

edhe pavdekësia është diku
me ne
e kemi mashtruar fundin
kemi kthyer drejt fillimit
së paku për veten