 |
| Laureta Osmani |
Laureta Osmani, u lind më 11 prill 2001, në Prishtin.
Shkollën fillore e përfundoi në SH.F.M.U "Kemajl Hetemi" në fshatin Rahovicë, me sukses shembullor dhe mirënjohje të ndryshme.
Tani, vijon mësimet në klasën e njëmbëdhjetë në Gjimnazin e shkencave shoqërore "Dr. Shaban Hashani" në Ferizaj.
Laureta, gjithmonë kishte pasion letërsinë e më të cilën shpreson të mirrët gjithë jetën, pra leximin dhe shkrimin, të cilës ua dedikon gjithë kohën e lirë dhe është shumë e bindur se në të ardhmen do të bëhet një poete dhe shkrimtare e suksesshme.
Është anëtare nga radhët e klubit letrar "Jeronim De Rada" dhe aktiviste në çdo takim që ka të bëjë me gjuhën, kulturën e skenën
shqipe.
Laureta ka të gatshme dhe pret të botoj dy libra në një të ardhme të shkurtër.
Jeton dhe vepron në Ferizaj.
UNË BIJA JOTE KOSOVË
Jetova në anth dhe frikë
çdo ditë në errësirë jetova,
se nga kjo jetë do iki një ditë
çdo frymëmarrje e mendova.
Plotë ditë e netë, vere e dimri
mbetëm pa ushqim e veshmbathje,
mbetëm të mjerë e padituri
nga gjenocidi e dhunat makabre.
Na i plaçkitën shtëpit, kisha e xhami
na i mbyllën shkollat, minierat e fabrikat,
na i vunë prangat në duarë e na akuzuan
gjoja se ishim robër e në dhe të huaj.
Ahhh... çetnikët tiran,
deshën të na vrisnin e asimilonin
vetëm se Kosovën, të lirë e kërkonim.
Kur një ditë më mbyllën brenda në qeli
më thanë se ke të drejta, madje dhe liri,
e unë në heshtje në sy i shikova
gjithë çfarë te zezat, atyre ua numrova...
Të drejtë,
të drejtë e quani ju,
që familja ime të mos mundet të jetoj e qetë
në shtëpin e vet?!...
Të drejtë,
të drejtë e quani ju,
që të më ndaloni ta vizitoj farefisin tim në Shqipëri?!...
Të drejtë,
të drejtë e quani ju,
që të ma ndaloni mësimin e diturin në gjuhën time amë
që ma foli nëna ende pa lindur
e që ma mësoi gjyshja në djep duke m'shëtitur?!...
Të drejtë,
të drejtë e quani ju,
që në kulmin e shtëpisë time të valojë flamuri Serbisë?!...
Të drejtë,
të drejtë e quani ju,
jetën pa marr frymë?!...
Për ty, Kosovë...k'to fjalë ua thash
më rrahën e më plagosën,
më shanë e më kërcënuan
në vend t'ujit më dhanë të pi gjak.
Paj nuk e kam dert e as nuk mërzitëm
kur e di që Kosova, lindi e rriti
qika trimnesha edhe djem trima...
Që nesër, në shtëpi, shkolla e oda
të jehojn këngët e vjershat shqipe,
të bëhemi doktor e inxhinier me diploma
e gjaku ynë të jetë ujë për lule e bimë!
Unë bija jote, Kosovë,
ta dhash veprën e jetën time,
ta dhash gjakun e shpirtin tim
Kosovë, pash perëndin, ma fal bekimin.
Se të vlerësojë, sa të tjerët të nënçmojnë
se të dua, sa të tjerët të urrejn,
edhe një mijë jetë po ti kisha
për ty do i jepja, i imi atdhe.
Unë bija jote, Kosovë.
Për ty, Rahovicë.
Fjalën - vendlindje
shumë herë e kam ndëgjuar,
rëndësinë e saj
tani e kam kuptuar.
Në momentin kur u largova
diku larg nga vendi im,
mu mbushën syt, lotë malli
e lotë dashurie, për vendin tim.
Me një fanar në dorë
një çantë në dorën tjetër,
fillova shtegëtimin
për në një vend tjetër.
Pas, i lash vitet
gjithë fëmijërinë time,
gjyshërit, lojërat, shokët
e lash shtëpinë time.
Ah... mall o mall
sa do të doja si dikur,
me një copë bukë në dorë
të lozja lagjës shtruar me gurë.
Shtëpitë, kopshtet, livadhet
malet, përrenjtë e fushat,
pasuri e madhe...
të çiltëra, të bukura.
Tani, këtu larg
nga ty vendlindja ime,
i shikoj fotografitë
me përplot kujtime.
Do të vij në pranverë
ti dëgjoj zogjtë si përherë,
të shëtis bregorët - pyjet
ti numëroj natën yjet.
Po më mundon malli
për ty - Rahovicë,
aty ku edhe muret flasin
gjuhën e dashurisë.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen