 |
| Seveme FETIQI |
PRITJA
Një shekull
zhgënjimesh
Atmosfer e dehur
Në vetmi
Dashuria
FJALËT E QELQIT
(hakmarrje fatale)
Të kam lutur ty
Përmes tejdukshmërisë
Mos më thyej
E pastaj me duar pendimi
Mos më mblidh
Me mprehtësinë
E copës sime të thyer
Do të të lëndoj
Me gjakun tënd
Që do të rrjedhë nga plaga
Do të më skuqet shkëlqimi
E vogël si një kokërr kripe
Në mish do të të ngjitem
Nuk lejoj të verbohem
As të copëtohem
Dhuratë e ke
VARGJE ÇASTI DHE MALLI
Vjeshtave të brishta
Frutat bien
Të rënduara
Nga ëmbëlsia
Kalben pa u vjelur
Dëm stine
Janë harruar
I dorëzohen tokës
Rrudhen si shpirti
Tronditur vetmie
Si zonjat
Që mbeten zonja
Edhe kur iu bie vathi
nga veshi
e veshin e kanë në vend
O Zot
Këto trungje sot
po zhveshen pa turp
Presin pranverën
PA TITULL
(Ali Podrimjes)
Tokë nuk pate me nda
Dhe me vdekë na mësove
Kur qençe jetonim
Edhe me shá të kishte hije
Kur vuaje për atdheun
Aty ku hijet e vdekjes
Mbulonin Kullën tënde
Çdo klithje e jotja
Linte gjurmë në Botë
Dhe zgjonte revoltë shqipesh
Shtratit të Lumit
Tu shkrumbuan fjalët zjarrmi
Kur vdekjen e tij e mashtroje me poezi
Derisa i tregoje tregime për ShansElizen
Njerëzve pa atdhe
Kur i harron edhe Zoti
Metrove pamëshirë
Ju fale ´i copë
Tokë-qiell
Ta bëjnë edhe dekën aty
Dhe fundi yt
S´është maja e Ajfelit
Në majë të saj
Udha jote qiellore
E pastaj
E pastaj
I hyhet Pyllit
Tepër pak
Buzëqeshje
Dhe fytyra
Një copë akull
Karajfilin në buzë
Ta shkrumboi hija e mallit
Në shuplakë të Kosovës
Fjongo e zezë pikëllimi
Loti në pentagramin vajtues
Evropa bukuri prej gjarpëri
Ku lexohen sytë e shkruar të ëndrrës
Për lamtumirë që të takohemi
Përjetësisht në vargun Tënd
Ku qëndron ti gjithmonë i ri
